Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Επιχορήγηση για τη δημιουργία μεταποιητικών μονάδων αγροτικών προϊόντων





Να μια καλή ευκαιρία για νέους και νέες, που θέλουν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, αποτελεί αυτή η πρόσκληση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, για δημιουργία μονάδων τυποποίησης και εμπορίας αγροτικών προϊόντων. Ένας δυναμικός κλάδος με καλές προοπτικές εφόσον οργανωθούν σωστά, αξιοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες, με καινοτόμες ιδέες και με το μυαλό και τα μάτια προς την εξωστρέφεια, δηλαδή τις εξαγωγές. Οι τομείς επένδυσης σε μονάδες μεταποίησης είναι, τα ζωικά προϊόντα (κρέας, γάλα), αυγά-πουλερικά, μέλι, σηροτροφία, δημητριακά, λάδι, οίνος, οπωροκηπευτικά, άνθη, ζωοτροφές, σπόροι, φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά κ.ά.
Ιδιαίτερα για νέους επιστήμονες (μηχανικούς, οικονομολόγους, γεωτεχνικούς κ.λ.π.) που σήμερα για διάφορους λόγους είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα νέο τομέα. Και ένας καλός τρόπος είναι να συνεργαστούν. Να στήσουν μια επιχείρηση με μικρά κεφάλαια και να αξιοποιήσουν το πρόγραμμα αυτό αγροτικής ανάπτυξης, για την δημιουργία μεταποιητικών επιχειρήσεων.
Τι χρειάζεται να κάνουμε ; Το πρώτο είναι να βρούμε αυτούς που θα συνεργασθούμε και να στήσουμε την δική μας επιχείρηση. Στην συνέχεια να δούμε ποιοι κλάδοι στην περιοχή μας ή στην περιοχή που θα στήσουμε την επιχείρηση μας, από αυτούς που επιδοτούνται, έχουν κάποια σημαντική παρουσία ή προοπτική. Συνήθως σε όλη την επικράτεια, η μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων μας (εκτός βέβαια κάποιων εξαιρέσεων), είτε δεν υπάρχει, είτε είναι πολύ ερασιτεχνική. Υπάρχει δηλαδή τεράστιος ζωτικός χώρος για νέες καινοτόμες επιχειρήσεις στην περιφέρεια της χώρας.
Ιδού λοιπόν ένα πεδίο λαμπρό για τους νέους άνεργους επιστήμονες μας οι οποίοι πρέπει να πάρουν σήμερα μια σημαντική απόφαση. Ίσως να χρειαστεί να αλλάξουν τον τρόπο που σκέπτονται. Για παράδειγμα, μπορεί να σπούδασαν μηχανικοί (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί, μηχανολόγοι κ.λ.π.), αλλά ζουν σήμερα την κατάρρευση της οικοδομής. Τι να κάνουν ; Αντί να περιμένουν κάποια νεκρανάστασή της (που δεν την βλέπω στο άμεσο μέλλον), να γίνουν οι ίδιοι επενδυτές, επιχειρηματίες, στο τομέα της μεταποίησης των αγροτικών μας προϊόντων, συνεργαζόμενοι και με άλλους νέους αν χρειαστεί. Ένα σημαντικό μέρος του αναγκαίου κεφαλαίου θα το εξασφαλίσουν από το πρόγραμμα (40%-65% ανάλογα με την περιφέρεια) αυτό της αγροτικής ανάπτυξης. Το υπόλοιπο θα το καλύψουν με την δική τους συμμετοχή ή/και με ένα μακροπρόθεσμο δάνειο. Ο τομέας που θα επενδύσουν δεν είναι υψηλού ρίσκου. Εάν μάλιστα χρησιμοποιήσουν και καινοτομίες στην παραγωγική διαδικασία, παράγοντας ένα προϊόν υψηλών προδιαγραφών με βιολογικές προδιαγραφές, τότε δημιουργούν τις προϋποθέσεις να κατακτήσουν τις ξένες αγορές. Τα νέα παιδιά σήμερα είναι πολύγλωσσα και δεν θα δυσκολευτούν στην αναζήτηση δικτύων εμπορίας των προϊόντων τους στις διεθνείς αγορές.
Τόλμη χρειάζεται για το επιχειρείν. Και ασφαλώς κάποιο μικρό ρίσκο. Όμως δεν έχουμε πλέον πολλές επιλογές. Το Κράτος έχει κλείσει τις πόρτες του (και καλά κάνει) και αναζητούνται τρόποι για να μειωθεί περαιτέρω. Οι λύσεις λοιπόν είναι δύο. Είτε θα πάρουμε τον δρόμο για μια άλλη χώρα που έχει ζήτηση για τα δικά μας μυαλά και χέρια, είτε θα επενδύσουμε εδώ στη χώρα μας. Και μάλιστα να επενδύσουμε σε τομείς που παραδοσιακά η Ελλάδα είναι καλή. Σε ποιοτικά αγροτικά προϊόντα. Μήπως αξίζει να δοκιμάσουμε ;


Κάποιες πληροφορίες για το πρόγραμμα

Α. Ποιες επιχειρήσεις επιχορηγούνται :

Κάθε επιχείρηση που ιδρύθηκε πριν την κατάθεση της αίτησης με νομική μορφή, ατομική επιχείρηση, Ο.Ε., Ε.Ε., Ε.Π.Ε., Α.Ε., Ι.Κ.Ε., προσωπικές εταιρείες του εμπορικού νόμου, Αγροτικές Συνεταιριστικές Οργανώσεις κάθε βαθμίδας, Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις

Β. Ποιες είναι οι επιλέξιμες δαπάνες :

1.     Η Κατασκευή (ή βελτίωση υπάρχοντος) κτιρίου βιοτεχνικής μονάδας μεταποίησης
2.     Η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου.
3.     Την προμήθεια και εγκατάσταση νέου μηχανολογικού εξοπλισμού
4.     Την λογισμικού πληροφορικής και του εξοπλισμού των εργαστηρίων
5.     Τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων
6.     Την αγορά καινούργιων οχημάτων
7.     Τα γενικά έξοδα μέχρι 5% του συνόλου του προϋπολογισμού, όπως αμοιβές μηχανικών, συμβούλων, και άδειες πέραν των παραπάνω δαπανών.
8.     Δαπάνες για μελέτες σκοπιμότητας, δαπάνες για τη δημιουργία αναγνωρίσιμου σήματος (ετικέτας) του προϊόντος, απόκτηση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, έρευνα αγοράς για τη διαμόρφωση της εικόνας του προϊόντος (συσκευασία, σήμανση).
9.     Την απόκτηση πιστοποιητικών από αρμόδιους οργανισμούς (όπως ISO, HACCP κλπ).
10. Την αγορά fax, τηλεφωνικών εγκαταστάσεων, δικτύων ενδοεπικοινωνίας και ηλεκτρονικών υπολογιστών, συμπεριλαμβανομένου του απαραίτητου για τη λειτουργία της επένδυσης λογισμικού, φωτοτυπικών και συστημάτων ασφαλείας των εγκαταστάσεων.
11. Την κατασκευή της κατοικίας φύλαξης των εγκαταστάσεων μέχρι του ποσού των 50.000 €.
12. Τα έξοδα για την κατασκευή γεώτρησης προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της μονάδας.

Γ. Με ποιο ποσό επιχορηγούνται :

Οι πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις επιχορηγούνται από 40%-65% ανάλογα με την περιφέρεια. Το υπόλοιπο ποσό μπορούν να το καλύψουν με ιδία συμμετοχή ή/και με δάνειο.
Η διεύθυνση του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης που μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες και να βρείτε τα απαραίτητα έγγραφα είναι :




29-12-2013
Κώστας Χαϊνάς

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Η Δημοκρατική Παράταξη θα γίνει χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς και χωρίς βολονταρισμούς




Έχει ανοίξει για τα καλά η συζήτηση για τη συγκρότηση μιας Μεγάλης Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης (Δημοκρατική Παράταξη στην συνέχεια για να συνεννοούμαστε), μετά τη σημαντική πρωτοβουλία των 58, να απευθύνουν ανοικτή πρόσκληση για διάλογο σε όλες τις δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις είτε είναι συγκροτημένες σε πολιτικά κόμματα, είτε είναι ανένταχτες, είτε στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής απογοητευμένες. Ας δούμε όμως με νηφαλιότητα, πως διαμορφώνονται τα πράγματα στη δύσκολη μεταβατική αυτή περίοδο όπου, το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε μια συνεχή αναδιάταξη και οι πολίτες ζαλισμένοι από τα τέσσερα χρόνια της κρίσης, επιβεβαιώνουν μέσα από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα της πολιτικής κατάστασης της χώρας.

Η στάση της Νέας Δημοκρατίας
Ένα νέο πολιτικό εγχείρημα στο χώρο του δημοκρατικού κέντρου και της δημοκρατικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, στο οποίο θα μπορούσαν εν δυνάμει να εκφραστούν οι πιο δημοκρατικές και φιλελεύθερες δυνάμεις της συντηρητικής παράταξης, ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα τη Νέα Δημοκρατία, αφού η ανασυγκρότησή αυτού του χώρου θα προσέλκυε δυνάμεις που σήμερα εκφράζονται από τη Νέα Δημοκρατία, θεωρώντας την ως μια δύναμη σταθερότητας. Από την άλλη μέσα από μια ρευστοποίηση του ΠΑΣΟΚ χωρίς διάδοχη κατάσταση, σίγουρα κάποια οφέλη θα έχει. Άρα η Νέα Δημοκρατία έχει κάθε λόγο να απεύχεται την επιτυχία του εγχειρήματος της συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ
Το νέο εγχείρημα της συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης έχει δημιουργήσει πολλές τριβές μέσα στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος που καλείται να καλύψει το νέο πολιτικό εγχείρημα, είναι ένας χώρος που διεκδικείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τα έντονα λαϊκίστικα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας του, η ύπαρξη στα ηγετικά κλιμάκια του, μιας ισχυρής αυθεντικής κομμουνιστογενούς συνιστώσας, (30% κατέγραψε στο πρόσφατο συνέδριο του, ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος υποστηρίζει άλλο πολιτικό σχέδιο, αντίθετο με αυτό της πλειοψηφίας), οι αντιφάσεις στην καθημερινή πολιτική του πρακτική, τα διαφορετικά πολιτικά πρόσωπα που εμφανίζει ανάλογα με τα ακροατήρια (ΤΕΞΑΣ, Ευρώπη κ.λ.π.), παρά την βίαιη ωρίμανση που έχει ήδη υποστεί, όλα αυτά τα στοιχεία λειτουργούν αρνητικά με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται με έντονη επιφυλακτικότητα και σκεπτικισμό από ένα σοβαρό τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας και του δημοκρατικού κέντρου. Εφόσον λοιπόν προχωρήσει το εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης, το μεγάλο αυτό τμήμα που σήμερα δίνει ψήφο ανοχής στον ΣΥΡΙΖΑ θα μετακομίσει μαζικά στον φυσικό του χώρο που είναι η σοσιαλδημοκρατία και το δημοκρατικό προοδευτικό Κέντρο. Και τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στα γνωστά ποσοστά της ριζοσπαστικής αριστεράς. Κάποιος φίλος μου είπε, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη με την ριζική στροφή που ήδη έχει κάνει, βρίσκεται στην τροχιά της Δημοκρατικής Παράταξης, άρα δεν μπορείς να τον αποκλείσεις εκ προοιμίου. Ασφαλώς, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώσει τη στροφή του αυτή και προσγειωθεί στα στέρεα εδάφη του ρεαλισμού και του αντιλαϊκισμού, ξεπεράσει την αλαζονική του συμπεριφορά περί αυτοδυναμιών, τις προγραμματικές του αντιφάσεις και τον βαθύ ευρωσκεπτικισμό του -που ειλικρινά εύχομαι- τότε ασφαλώς έχει και λόγο και ρόλο στο νέο εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης. Έως ότου όμως γίνουν αυτά, θα βλέπει εχθρικά και θα μάχεται με κάθε τρόπο και μέσον τη συγκρότηση του νέου εγχειρήματος.

Το ΠΑΣΟΚ
Οι φυλές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγραφούν και να καταγραφούν οι διαθέσεις τους για το εγχείρημα της πρωτοβουλίας των 58 και γιατί τους λείπει μια ενιαία συγκρότηση, αλλά και γιατί έτσι έχουν μάθει παλαιόθεν, περιμένουν να ξεκαθαρίσει το τοπίο για να πάρουν θέση. Το επίσημο ΠΑΣΟΚ δια του Β. Βενιζέλου εξέφρασε την θερμή υποστήριξη στο εγχείρημα, δίνοντας την εντύπωση με κάποιες δηλώσεις του ότι με το σφιχταγκάλιασμα του περισσότερο ήθελε να το «πνίξει», παρά να στηρίξει το εγχείρημα. Ο Σημίτης, διακριτικά έχει δηλώσει την υποστήριξή του. Τον Γ.Παπανδρέου, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει το εγχείρημα και θα το πολεμήσει, αφού δυσκολεύει πάρα πολύ τη δική του επιστροφή στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Η Δημοκρατική Αριστερά
Η αυλαία του 2ου Συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς έπεσε και τρεις είναι οι ενδιαφέρουσες αποφάσεις που πήρε για το φλέγον θέμα της συγκρότησης του τρίτου πόλου ή της Δημοκρατικής Παράταξης. Η πρώτη απόφαση είναι ότι, στις επερχόμενες ευρωεκλογές θα κατέβει αυτόνομα σε συνεργασία με όσους συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο. Η δεύτερη είναι ότι εφόσον εκλέξει ευρωβουλευτή, θα ενταχθεί στην ομάδα των Δημοκρατών – Σοσιαλιστών του ευρωκοινοβουλίου, μια θετική απόφαση που σηματοδοτεί την προοπτική της Δημοκρατικής Αριστεράς, κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που την συνέδεε με την Ευρωπαϊκή Αριστερά, όπου είναι ενταγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Η τρίτη απόφασή, είναι ότι θα στηρίξει τον τρίτο προοδευτικό πόλο, συζητώντας με όλους και χωρίς να αποκλείει κανέναν, θέτοντας ως όρια τις ασκούμενες Κυβερνητικές πολιτικές και το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική πρόταση που κατατέθηκε από το κείμενο του Σπύρου Λυκούδη μπορεί να απορρίφθηκε από την πλειοψηφία, όμως συγκέντρωσε ένα μεγάλο τμήμα των συνέδρων (περίπου 25%) και ο ίδιος ο Σπύρος Λυκούδης αναδείχθηκε πρώτος από όλους στην νέα Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Οι αποφάσεις αυτές του Συνεδρίου δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθούν από κανέναν. Εκτιμώ λοιπόν, ότι οι τρεις αυτές αποφάσεις του Συνεδρίου, μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της υπόθεσης της Δημοκρατικής Παράταξης, αρκεί όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να λειτουργήσουν με υπευθυνότητα. Και εξηγούμαι.

Από την πλευρά της πρωτοβουλίας των 58, χρειάζεται να επιμείνουν στο χαρακτήρα της κίνησή τους, όπως έχει εξαγγελθεί. Δηλαδή, ότι αποτελούν μια ενεργή πρόταση διαλόγου για τη συνάντηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της Δημοκρατικής Παράταξης. Δεν πρέπει να βιαστούν με ιδρυτικές συντακτικές συνελεύσεις, δηλαδή την ίδρυση πολιτικού κόμματος, δίνοντας την εντύπωση ότι συνειδητά ή ασυνείδητα θέτουν διλήμματα σε κάποιους, με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν. Οι ευρωεκλογές είναι σε πέντε μόνο μήνες από σήμερα και μάλλον είναι αδύνατον μετά την απόφαση της Δημοκρατικής Αριστεράς να συγκροτηθεί ενιαίο ψηφοδέλτιο. Ας αφήσουν λοιπόν την κάθε πολιτική δύναμη να αποφασίσει η ίδια τι είναι καλύτερο να κάνει και η πρωτοβουλία να μείνει μακριά από τις διεργασίες αυτές. Δεν είναι οι ευρωεκλογές το καθοριστικό σημείο για τη Δημοκρατική Παράταξη. Εκείνο που πρέπει να κάνουν στη φάση αυτή είναι να ανοίξουν τους διαύλους επικοινωνίας και συζήτησης στον ανέστιο κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης και όλων των δημοκρατικών κομμάτων. Μέσα από τη συγκρότηση κινήσεων, που θα λειτουργούν όμως ως παράταξη, ως «ομπρέλα» φίλων της Δημοκρατικής Παράταξης και όχι ως κομματικές κινήσεις, να βοηθήσουν να έρθουν κοντά οι δυνάμεις αυτές να ανοίξουμε τα μεγάλα θέματα δημοκρατίας και μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Οι συζητήσεις αυτές θα βοηθήσουν όχι μόνο στην κατανόηση των προβλημάτων και των λύσεων που προτείνει η Δημοκρατική Παράταξη, αλλά και  στην εμπέδωση μιας κοινής πολιτικής κουλτούρας των φίλων της Παράταξης, ανεξάρτητα αν ανήκουν σε κάποιο πολιτικό κόμμα ή όχι και σε ποιο. Κάθε άλλη απόφαση, ή πρακτική, που θα πιέζουν στην κατεύθυνση συγκρότησης κόμματος άμεσα με το επίσημο ΠΑΣΟΚ και κάποιες μεμονωμένες δυνάμεις της δημοκρατικής αριστεράς και ανένταχτων, θα αποτελεί απλά βολονταρισμό κάποιων στελεχών, που όμως μεσοπρόθεσμα θα ακυρώσουν ή θα πληγώσουν, ίσως ανεπανόρθωτα την υπόθεση της Δημοκρατικής Παράταξης.

Από την πλευρά της Δημοκρατικής Αριστεράς, υλοποιώντας τις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου της να βοηθήσει συγκεκριμένα ώστε να ανοίξουν οι δίαυλοι επικοινωνίας και συζήτησης με την πρωτοβουλία των 58, χωρίς φόβο υλοποιώντας την απόφαση της ότι συζητάει με όλους. Δεν την υποχρεώνει κανένας να συζητήσει με το ΠΑΣΟΚ εφόσον την περίοδο αυτή ασκεί Κυβερνητική εξουσία. Το γεγονός ότι στις εκδηλώσεις της πρωτοβουλίας των 58 θα παρευρίσκονται στελέχη, μέλη ή φίλοι του ΠΑΣΟΚ, δεν νομίζω ότι η Δημοκρατική Αριστερά έχει κάποιο κόμπλεξ να συνευρεθεί και να συζητήσει μαζί τους για τα προβλήματα της χώρας. Αυτό ήδη γίνεται εδώ και τέσσερα χρόνια σε όλη τη χώρα μέσα από τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που έχουν συγκροτηθεί και που τουλάχιστον σε πέντε δήμους συγκυβέρνησαν το προηγούμενο διάστημα. Αλλά και διαφορές να υπάρχουν σε κάποιες πόλεις ο κάθε πολιτικός φορέας είναι αυτόνομος να αποφασίσει τι εκτιμά καλύτερο για το τόπο και σε κανένα δεν μπορεί να επιβληθεί η βούληση του άλλου.
Συμπερασματικά, η υπόθεση της συγκρότησης του τρίτου πόλου ή της Δημοκρατικής Παράταξης όπως μου αρέσει καλύτερα να την αποκαλώ, αποτελεί ένα στοίχημα για όλους τους δημοκράτες, προοδευτικούς πολίτες της χώρας. Η επιτυχία του εγχειρήματος θα αποδείξει και το βαθμό υπευθυνότητας και σοβαρότητας του πολιτικού προσωπικού των συγκροτημένων δημοκρατικών φορέων που καλούνται να πρωταγωνιστήσουν στο νέο εγχείρημα.


21-12-2013
Κώστας Χαϊνάς

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Ομιλία μου στο 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς




Ευχαριστώ τους συνέδρους του 2ου Συνεδρίου της Δημοκρατικής Αριστεράς που με ανέδειξαν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς και ελπίζω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες για μια υπεύθυνη αριστερά της συναίνεσης και της συνεργασίας, για μια Ελλάδα δημοκρατική και Ευρωπαϊκή.


Την ομιλία μου στο συνέδριο μπορείτε να την ακούσετε στο youtube στην διεύθυνση :



17-12-2013
Κώστας Χαϊνάς

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Για την υπόθεση της δημιουργίας μιας μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης.




Αναφερόμαστε στον πολιτικό χώρο, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τους κλασσικούς όρους της πολιτικής γεωγραφίας, μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Στους επόμενους λίγους μήνες, αν όλα πάνε καλά και αποφύγουμε ως χώρα κάποιο σοβαρό ολίσθημα, νομίζω ότι η χώρα θα γυρίσει σελίδα. Με το κλείσιμο των ελλειμμάτων της και το διακανονισμό για την αναδιάρθρωση του χρέους με τους εταίρους μας, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα. Ασφαλώς δεν θα έχουμε ξεμπερδέψει. Μάλλον θα έχουμε ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αφετηρία για τη νέα Ελλάδα, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ευρωπαϊκής προοπτικής. Όμως θα έχουμε ξεμπερδέψει με την  χρεοκοπία. Και τότε θα γίνει ο λογαριασμός για τον καθένα. Και τότε ο κάθε πολίτης θα κρίνει πολιτικές και πολιτικούς. Για την στάση της κάθε πολιτικής δύναμης και του κάθε πολιτικού στα χρόνια της κρίσης. Για τη συμβολή του καθένα. Θετική και αρνητική. Ποιοι έβαλλαν πλάτη και ποιοι δημαγωγούσαν. Και θα κριθούν όλοι ασφαλώς, μέσα από την ετυμηγορία του στις ερχόμενες εθνικές εκλογές, που ελπίζω να γίνουν μετά το κλείσιμο αυτού του κεφαλαίου που διανύουμε σήμερα.
Έχω την αίσθηση ότι στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, θα έχουμε μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις στις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, με αναδιατάξεις, νέες ανασυγκροτήσεις και πολιτικές εκφάνσεις. Και μεγάλες αλλαγές στους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς. Η ψεύτικη αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο, που πάνω της οικοδομήθηκαν ολόκληρες πολιτικές στρατηγικές – ακόμη και κόμματα-, με τη γνωστή πόλωση που δημιουργήθηκε στα χρόνια της κρίσης και τις δυσμενείς επιπτώσεις στη χώρα και στην κοινωνία, φαίνεται ότι στο άμεσο μέλλον θα αμβλυνθεί και θα ξεπεραστεί από τα ίδια τα πράγματα. Την θέση της θα πάρουν οι πραγματικές αντιθέσεις και τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, οπότε και οι πολιτικές δυνάμεις που θα επιβιώσουν ή θα αναδειχθούν, θα πρέπει να προσαρμόσουν την πολιτική τους φυσιογνωμία στις νέες συνθήκες που θα δημιουργηθούν. Θα είναι υποχρεωμένες να απευθύνουν μια νέα αφήγηση στην κοινωνία, χωρίς ψεύτικα συνθήματα και διλήμματα, σε μια Ελλάδα που θα έχει πάρει διαζύγιο με τους δικομματισμούς κάθε τύπου, θα ζητά συναινέσεις και συμβιβασμούς, από το πολιτικό σύστημα. Όσες πολιτικές δυνάμεις επιμείνουν στην παλιά πολιτική ρητορική της άγονης αντιπαράθεσης, της πόλωσης για την πόλωση και του άκρατου λαϊκισμού, δεν νομίζω ότι μπορούν να ελπίζουν στην ανάδειξή τους σε πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Νομίζω δηλαδή ότι η κρίση μας βοήθησε και ως κοινωνία να ωριμάσουμε γρήγορα. Δηλαδή να έχουμε μεγαλύτερες και ποιοτικότερες απαιτήσεις από το πολιτικό προσωπικό και από το πολιτικό σύστημα.
Αν λοιπόν έχουν κάποια βάση τα προηγούμενα, τότε η συνάντηση των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων σε ένα νέο διακριτό πόλο, αποτελεί μια αναγκαιότητα. Πως θα γίνει όμως αυτή η συγκρότηση του τρίτου πόλου, της κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, πέστε την όπως θέλετε. Την σκέφτομαι ως μια νέα συνάντηση, χωρίς προαπαιτούμενα. Παλαιότερων –με την πολιτική έννοια- αλλά και νέων ανθρώπων. Ενταγμένων στους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς αλλά και ανένταχτων. Χωρίς αποκλεισμούς. Χωρίς ηγεμονισμούς. Όλων των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων. Οπουδήποτε και αν βρίσκονται σήμερα. Όλων εκείνων που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή. Σε κοινωνικό επίπεδο, όλων εκείνων των δυνάμεων που απογοητευμένες, έχουν επιλέξει να παρακολουθούν απλά τις εξελίξεις της πολιτικής ζωής. Των χιλιάδων συμπολιτών μας που διαπιστώνουν ότι δεν τους «χωράει» κανένα από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και παρακολουθούν τις εξελίξεις αποστασιοποιημένοι. Εκείνων των πολιτών που αισθάνονται, είτε προδομένοι, είτε απογοητευμένοι, που αισθάνονται στενάχωρα από την συμμετοχή ή την στήριξή τους στα υπάρχοντα δημοκρατικά κόμματα. Όλοι αυτοί οι χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες περιμένουν ένα θετικό μήνυμα από ένα νέο πολιτικό δημιούργημα. Που δεν θα κουβαλάει τα όποια βαρίδια του παρελθόντος. Χωρίς φανατισμούς και κραυγές, χωρίς ιδεολογήματα, χωρίς δογματισμούς, χωρίς ευαγγέλια, χωρίς αρχηγισμούς και ξεκομμένες ηγετικές ομάδες που θα αποφασίζουν για χάρη τους. Με ανεκτικότητα στην όποια διαφορετικότητα. Με αίσθηση της ανάγκης για διάλογο και σύνθεση. Με δημοκρατία και διαδικασίες ανοικτές στην κοινωνία. Που θα καλύψει τις ανάγκες των πολιτών που αναζητούν ένα νέο ξεκίνημα. Των νέων ανθρώπων που έχουν γυρισμένη την πλάτη στο υπάρχων πολιτικό σύστημα, γιατί τους μυρίζει μούχλα και συντήρηση. Όλους αυτούς τους συμπολίτες μας, θεωρώ ότι είναι εν δυνάμει οι πρωταγωνιστές αυτού του νέου.
Σε πολιτικό επίπεδο ποιες δυνάμεις μπορούν να συμμετέχουν στο νέο εγχείρημα ; Μια εκδοχή είναι ο τρίτος πόλος της ΔημΑρ με κάποιους συνεργαζόμενους. Παρότι η Δημοκρατική Αριστερά και ο Φώτης Κουβέλης είναι από τις πιο άφθαρτες πολιτικά δυνάμεις του πολιτικού συστήματος, δεν νομίζω ότι μπορεί από μόνη της –έστω και με κάποιους συνεργαζόμενους τύπου Λοβέρδου και Καστανίδη- να αποτελέσει τη δύναμη που γύρω απ’ αυτή θα χτιστεί το νέο πολιτικό εγχείρημα. Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι υπαναχωρήσεις της και οι επαμφοτερίζουσες πολιτικές της, μετά την ιστορικής σημασίας απόφασή της να στηρίξει μια Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης τον Ιούνιο του 2012, έχει δημιουργήσει πολλές αμφιβολίες και δυσπιστίες σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Η μικρή της πολιτική εμβέλεια, που εκφράζεται από τις αποστάσεις που κρατάνε σημαντικές δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις και χτεσινοί συνομιλητές της, αλλά και η επιρροή της όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, δείχνουν ότι δεν μπορεί να αποτελέσει από μόνη της τη δύναμη που γύρω της θα συσπειρωθεί όλο αυτό το δημοκρατικό προοδευτικό τμήμα της κοινωνίας που ψάχνει και αναζητά το νέο. Το πολύ να αποτελέσει μια συμπαθής συμπληρωματική δύναμη στο πολιτικό σκηνικό, η οποία θα προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά και να καλύψει κάποια κενά που θα δημιουργούνται από την πόλωση ενός αδιέξοδου δικομματισμού.
Για το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται λόγος. Το κόμμα αυτό έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο, με όσα μπορεί κάποιος να του καταλογίσει στην μεταπολιτευτική του διαδρομή και παρά τον θετικό ρόλο που έπαιξε μετά την κρίση του 2009, για την σωτηρία της χώρας και την αποφυγή της ανοικτής χρεοκοπίας.
Μια άλλη προσέγγιση του τρίτου πόλου, μιλάει για συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Και στη βάση αυτής της προσέγγισης αναπτύσσεται το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν σήμερα μια τέτοια συνεργασία, όταν το ΠΑΣΟΚ είναι Κυβερνητική δύναμη, ενώ η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στην αντιπολίτευση, διαφωνώντας με την ασκούμενη Κυβερνητική πολιτική. Το επιχείρημα αυτό όμως είναι έωλο, γιατί δεν νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν νομίζω ότι η υπόθεση μιας μεγάλης δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης, περιορίζεται σε μια μορφή συνεργασίας ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Το πρόβλημα της δημιουργίας μιας μεγάλης δημοκρατικής, προοδευτικής παράταξης, είναι μια πολύ ευρύτερη και με μεγαλύτερη εμβέλεια υπόθεση. Δεν αποτελεί κάποιου είδους συγκόλληση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Μια πρωτοβουλία τέτοια δεν έχει στόχο το άθροισμα, αλλά τον πολλαπλασιασμό. Άρα λοιπόν μην αδικούμε την όποια πρωτοβουλία και την περιορίζουμε σε μια τέτοια συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Ασφαλώς οι δυνάμεις των δύο αυτών κομμάτων μπορούν να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο, αλλά η πρωτοβουλία δεν είναι δυνατόν να περιορισθεί απλά σε μια συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
Και πως ακριβώς μπορεί να γίνει αυτή η συγκρότηση της νέα δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης; Είναι η πρωτοβουλία των 58, μια πρωτοβουλία στην κατεύθυνση αυτή; Θα μπορούσε κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Η όποια διαδικασία συγκρότησης, θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της αυτοδυναμίας, της αυτονομίας από τα υπάρχοντα κόμματα, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς. Θα πρόσθετα και χωρίς βολονταρισμούς. Ασφαλώς πολλά θέματα επείγουν. Όμως στο όνομα του επείγοντος δεν μπορούμε να παραβλέπουμε αντικειμενικές δυσκολίες. Βλέπουμε για παράδειγμα σήμερα την ηγεσία της Δημοκρατικής Αριστεράς να διστάζει να κάνει το βήμα και να αγκαλιάσει την πρωτοβουλία των 58. Άσχετα αν συμφωνεί ή αν διαφωνεί κάποιος με την στάση αυτή, δεν μπορεί να την παραβλέψει. Άρα, κάθε πίεση να κατέβουν αυτά τα δύο κόμματα μέσα από κοινές λίστες του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μάλλον δεν θα φέρει αποτελέσματα, εάν δεν είναι ώριμη. Ίσως χρειάζεται μια πιο ευέλικτη τακτική από όλες τις πλευρές. Θα μπορούσε για παράδειγμα η πρωτοβουλία των 58, να μην θέτει ως προαπαιτούμενο –αν το θέτει- την κοινή κάθοδο των δύο κομμάτων στις ευρωεκλογές του 2014. Ή ας το θέσω διαφορετικά. Η πρωτοβουλία των 58 δεν πρέπει να εμπλακεί τι θα κάνει το κάθε κόμμα. Στην φάση αυτή να δοκιμάσει να δημιουργήσει τις βάσεις και τις προϋποθέσεις για τη συνάντηση των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων. Να αποτελέσει στη φάση αυτή, μια πολιτική κίνηση “ομπρέλα”, -αν θέλετε πέστε την ελληνική ελιά- όλων όσων περιγράψαμε στην αρχή. Να ανοίξει τα μεγάλα θέματα της νέας αφήγησης. Του προγραμματικού πλαισίου για τη νέα Ελλάδα στη μεταμνημονιακή εποχή. Να δοκιμάσουμε το εγχείρημα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως δοκιμάσθηκε σε αρκετούς άλλους χώρους με μεγάλη επιτυχία, όπως στο ΤΕΕ και αλλού. Και θα δούμε. Εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για το επόμενο βήμα θα γίνει. Οι βιασύνες πολλές φορές καίνε τα καλύτερα εγχειρήματα. Και η Δημοκρατική Αριστερά νομίζω δεν έχει λόγους να απορρίψει μια τέτοια συνάντηση, που δεν θα θέτει τετελεσμένα. Μάλλον μια πιο ευέλικτη τακτική εκ μέρους της πρωτοβουλίας των 58, θα αφαιρέσει τα όποια προσχήματα κάποιων στη Δημοκρατική Αριστερά, που επικαλούνται κάποια δήθεν τετελεσμένα για να απορρίψουν την πρωτοβουλία των 58, στην πραγματικότητα με βάση τα γραφόμενά τους, αλληθωρίζουν σε άλλες κατευθύνσεις. Όμως αυτό είναι αναπόφευκτο, όπως αναφέραμε και προηγούμενα στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Κάποιες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ θα προσανατολιστούν προς το ΣΥΡΙΖΑ, αισθανόμενες ότι είναι πιο κοντά στο σχέδιο του. Κάποιες άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα έρθουν προς την δημοκρατική προοδευτική παράταξη, γιατί θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτός είναι ο δικός τους πολιτικός χώρος και κάποιοι άλλοι θα αποδράσουν προς τα αριστερά του, διαισθανόμενοι ότι προδόθηκαν από έναν ρεαλιστικότερο και πιο προσγειωμένο ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπερασματικά θα έλεγα ότι η υπόθεση της συγκρότησης της μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης, είναι μια υπόθεση που κυρίως θα οικοδομηθεί και θα κερδηθεί εάν καταφέρουμε να την κάνουμε υπόθεση της κοινωνίας. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς, αλλά και χωρίς μαξιμαλισμούς και βολονταρισμούς.

9-12-2013
Κώστας Χαϊνάς

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Για ένα Δημοκρατικό Μέτωπο, απέναντι στο φασισμό, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τη βία




Μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι από την εγκληματική οργάνωση “Χρυσή Αυγή”, αναπτύχθηκε ένας έντονος προβληματισμός, ανάμεσα σε όλους τους δημοκρατικούς πολίτες αυτής της χώρας. Κάποιοι μίλησαν για αντιφασιστικό μέτωπο, αλλά έθεσαν ως βασικό όρο την αντιμνημονιακή διάσταση. Δηλαδή σύμφωνα με την άποψη αυτή, στο αντιφασιστικό μέτωπο έχουν θέσει μόνο όσοι είναι κατά του μνημονίου. Δηλαδή όσοι δημοκράτες πολίτες για παράδειγμα, δεν θεωρούν ότι η στάση απέναντι στο μνημόνιο, είναι βασικό κριτήριο ενός αντιφασιστικού μετώπου, αποκλείονται εξ ορισμού. Όμως εάν το αντιφασιστικό μέτωπο, περιλαμβάνει τους αντιμνημονιακούς μόνο, τότε η πιο γνήσια και φανατική δύναμη κατά του μνημονίου, όπως η  “Χρυσή Αυγή”, που εντάσσεται σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας ; Προφανώς την εξαιρούν, αλλά ήδη έχουν πέσει στην πρώτη αντίφαση. Είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα με τη Χρυσή Αυγή ίσως ήταν διαφορετικά σήμερα, εάν την βραδιά της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ή την επόμενη μέρα, ο κος Σαμαράς, ο κος Τσίπρας, ο κος Βενιζέλος, ο κος Καμένος, ο κος Κουβέλης και ο κος Κουτσούμπας έναναν μια από κοινού δήλωση κατά της εγκληματικής ενέργειας σε μια κοινή τηλεοπτική εμφάνιση. Για σκεφτείτε πόσο θετικά θα λειτουργούσε αυτή η εικόνα στον ελληνικό λαό, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και την πολιτική απομόνωση του ναζισμού. Οι πολιτικές διαφορές όσο έντονες και ριζικές και αν είναι μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, αποτελούν ασφαλώς πολύ σοβαρό ζήτημα για την πολιτική αντιπαράθεση, αλλά η αντιμετώπιση του φασισμού προηγείται. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ένα ενιαίο δημοκρατικό μέτωπο. Θέλω να σημειώσω ότι παραδοσιακά η αριστερά σε όλες τις περιόδους που πρωταγωνίστησε στα αντιφασιστικά μέτωπα, όπως στην περίοδο του μεσοπολέμου αλλά και στην περίοδο της χούντας στην Ελλάδα, πάντα θεωρούσε εκ των ων, ουκ άνευ, την συμμετοχή των δημοκρατικών αστικών δυνάμεων στα αντιφασιστικά μέτωπα. Σήμερα ; Μάλλον η ιστορική εμπειρία για κάποιους δεν έχει πλέον καμιά σημασία. Δυστυχώς για την αριστερά αλλά και για τη δημοκρατία.
Υπάρχει και η άλλη προσέγγιση, η οποία λέει ότι στο αντιφασιστικό μέτωπο, έχουν θέση όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις και οι δημοκρατικοί πολίτες από την δημοκρατική δεξιά έως την δημοκρατική αριστερά, δηλαδή εάν θέλαμε να μιλήσουμε με όρους πολιτικής διάταξης για τις σημερινές δυνάμεις που εκφράζονται κοινοβουλευτικά, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Δημοκρατική Αριστερά και το ΚΚΕ. Όπως, και τα εκατομμύρια των δημοκρατικών πολιτών που δεν αισθάνονται ότι εκφράζονται από το σημερινό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή το βασικό κριτήριο για την εν δυνάμει ένταξη μιας δύναμης στο αντιφασιστικό μέτωπο, στις σύγχρονες συνθήκες, είναι η στάση της κάθε δύναμης απέναντι στο ναζιστικό μόρφωμα και όχι εάν είναι αντιμνημονιακός ή φιλομνημονιακός ή έξω από τη λογική αντι- ή φιλο- του μνημονίου, με την έννοια, ότι το θεωρεί απλά ένα δεδομένο στην πολιτική πραγματικότητα της χώρας σήμερα, το οποίο ενδεχομένως αύριο να υπάρχει ή να μην υπάρχει.
Ένα δεύτερο θέμα είναι η μισαλλοδοξία. Δεν είναι δυνατόν η πολιτική αντιπαράθεση σήμερα να γίνεται με όρους μίσους για τις πολιτικές θέσεις που έχει ο πολιτικός αντίπαλος, όσο και αν διαφωνούμε μαζί τους. Η μισαλλοδοξία η οποία είναι αδελφή του άκρατου λαϊκισμού και είναι η επόμενη φάση της πολιτικής αντιπαράθεσης που γίνεται χωρίς αρχές, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Και τότε έρχεται το μίσος. Και το μίσος τυφλώνει. Προσωπικά από τη μεταπολίτευση, δεν έχω ζήσει άλλη περίοδο από την σημερινή, που να δημιούργησε σοβαρότερα προβλήματα ανάμεσα στους ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές θέσεις, ακόμη και σε πολύ στενές φιλικές σχέσεις. Και αυτός ο κατακερματισμός και η διάρρηξη των κοινωνικών σχέσεων, είναι ο προθάλαμος της μισαλλοδοξίας. Τα συνθήματα για γουδί και για κρεμάλες, που ακούστηκαν στο πάνω μέρος της πλατείας από τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, ήταν η πρώτη ύλη για την τροφοδοτούμενη μισαλλοδοξία μέσα στην κοινωνία.
Το κυρίαρχο παλιό δικομματικό σύστημα, ένοχο για την προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας και τα αδιέξοδα που είχε δημιουργήσει, ήταν ηθικά πολύ αδύνατο, για να αντιμετωπίσει αυτά τα φαινόμενα της μισαλλοδοξίας. Από την άλλη πλευρά ένα τμήμα της αριστεράς, αλλά και ένα τμήμα της δεξιάς, είδε ως χρυσή ευκαιρία, την αντισυστημική διαφοροποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας και προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί πολιτικά. Ιδιαίτερα στην αρχή υιοθέτησαν ένα τμήμα της φρασεολογίας των “αγανακτισμένων” της πάνω πλατείας. Κάποια στιγμή διάβαζες δελτία τύπου της “Χρυσής Αυγής” και άλλων κομμάτων, όπως οι “ΑΝΕΞ.ΕΛ.”, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, και ορισμένες φορές μπερδευόσουν ποιος είναι ο πραγματικός συντάκτης τους. Αυτός ο άκρατος λαϊκισμός τροφοδότησε τη “Χρυσή Αυγή”, αφού πλέον πολλά από τα συνθήματα της, έπαιρναν νομιμοποίηση από τη παρόμοια φρασεολογία δεξιών και αριστερών δημοκρατικών κομμάτων. Απλά ίσως ήταν πιο αντισυστημικά και ριζοσπαστικά. Σκεφτείτε λίγο. Οι λέξεις προδότες, κλέφτες, χούντα, προτεκτοράτο, γερμανοί κατακτητές, οι εβραίοι και ξένα κέντρα συνωμοτούν κατά των ελλήνων και άλλα ηχηρά είναι σημερινοί πολιτικοί χαρακτηρισμοί και εκτιμήσεις που ακούγονται δεξιά και αριστερά και ασφαλώς συμπεριλαμβάνονται σε όλα τα δελτία της “Χρυσής Αυγής”. Στο υποσυνείδητο μεγάλων τμημάτων των ελλήνων, σιγά – σιγά αλλά σταθερά οικοδομείτο η αντίληψη ότι όλο το σύστημα ήταν διεφθαρμένο, άρα και όλα τα πολιτικά κόμματα και όλοι οι πολιτικοί. Άρα η μόνη λύση είναι να βρεθεί μια δύναμη να “καθαρίσει” το πολιτικό σκηνικό και αυτή η δύναμη δεν ήταν άλλη από τη “Χρυσή Αυγή”, αφού ήταν η μόνη δύναμη που μίλαγε για “καθαρές λύσεις”. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δημοσκοπικά ποσοστά της “Χρυσής Αυγής” καλά κρατούν –παρά την προσωρινή κάμψη ανέβηκαν ξανά μετά τις δολοφονίες δύο μελών της στο Νέο Ηράκλειο-  και τροφοδοτούνται με διαρροές από όλες τις πολιτικές δυνάμεις !
Για τη βία ακούστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις και εκτιμήσεις. Ασφαλώς υπάρχει διαβάθμιση των μορφών της βίας. Αυτό όμως αφορά την ποινική αντιμετώπιση. Ως πολιτικό γεγονός η βία είναι μία και καταδικαστέα από οπουδήποτε και αν προέρχεται και για οποιαδήποτε αιτία και αν ασκείται. Οι δολοφονίες των δύο μελών της “Χρυσής Αυγής” στο Νέο Ηράκλειο χαροποίησαν κάποιους ελάχιστους. Ευτυχώς, όλα τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν απερίφραστα τη διπλή δολοφονία, χωρίς υποσημειώσεις και αυτό αποτελεί μια πραγματική πρόοδος για όλο το πολιτικό μας σύστημα. Ασφαλώς οι δολοφονίες αυτών των δύο νέων ανθρώπων δεν “δικαιώνουν” τη “Χρυσή Αυγή”, όπως προσπάθησε να τις εμφανίσει η ηγετική της ομάδα. Ασφαλώς η ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, εθνότητα, πεποιθήσεις.
Όμως, αξίζει να σχολιάσουμε κάποιες πολιτικές απόψεις που δικαιολογούν τη βία, ισχυριζόμενοι ότι βία είναι οι απολύσεις, βία είναι οι διαθεσιμότητες, βία είναι οι φόροι κ.ο.κ. Βλέποντας τις εικόνες των απολυμένων ο καθένας μας μπορεί να κατανοήσει την απόγνωσή τους και  την οργή τους, ιδιαίτερα όταν αποτελούν θύματα λανθασμένων πολιτικών επιλογών. Όχι όμως το μίσος. Το μίσος είναι το προοίμιο του “εμφύλιου πολέμου”. Κάθε πολιτική απόφαση, όσο σκληρή και επώδυνη και αν είναι για κάποιους από μας, εφόσον έχει πολιτική νομιμοποίηση, (δηλαδή έχει αποφασισθεί από τα εκλεγμένα και αρμόδια όργανα της πολιτείας), μόνο ένας τρόπος υπάρχει, για να την αλλάξουμε. Να την αλλάξουμε με νόμιμο και δημοκρατικό τρόπο. Αλλάζοντας τις πλειοψηφίες. Εμείς οι πολίτες διαμορφώνουμε τη δημοκρατία που έχουμε. Μέσα από τη ψήφο μας και την ενεργή συμμετοχή μας στις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες ως ενεργοί πολίτες. Ασφαλώς επιδέχεται βελτίωση η δημοκρατία μας. Έχει πολλά κενά, και σοβαρά ελλείμματα. Μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη. Όμως είναι δημοκρατία έστω και αδύναμη που πρέπει να την κάνουμε πιο ισχυρή και με περισσότερες και πιο άμεσες μορφές συμμετοχής του πολίτη στις αποφάσεις. Και μέχρι σήμερα δεν έχουμε βρει κάποιο καλύτερο σύστημα. Και στη δημοκρατία ακόμη και τα κόμματα όταν δεν μας αρέσουν και δεν μας εκφράζουν, είτε τα καταργούμε είτε τα αλλάζουμε, εμείς οι πολίτες.

Νομίζω ότι τα θέματα του φασισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της βίας και της μισαλλοδοξίας, τώρα ανοίχθηκαν μπροστά μας και πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε κατάματα, χωρίς χρονοτριβή και αυταπάτες. Με περισσότερη δημοκρατία και πολιτική συμμετοχή.


14-11-2013
Κώστας Χαϊνάς



Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η υπόθεση της ανασυγκρότησης μιας μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης





Νομίζω κάθε καλόπιστος, δημοκρατικός, προοδευτικός άνθρωπος, χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις, έκρινε και αποτίμησε τη πρωτοβουλία των 58+ ως μια θετική ενέργεια, έστω ενδιαφέρουσα, για την υπόθεση της συγκρότησης μιας μεγάλης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης. Υπήρξαν καλόπιστες κριτικές για τα ελλείμματα του κειμένου και της πρωτοβουλίας, οι οποίες όμως κινήθηκαν σε θετικό, προωθητικό επίπεδο. Τέτοιες καλόπιστες κριτικές συμβάλλουν θετικά στην διόρθωση τυχόν λαθών και την κάλυψη των κενών, που σίγουρα υπάρχουν. Αρκεί να γίνονται καλόπιστα και με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Το κλειδί νομίζω για μια συμπόρευση που πάει πολύ μακριά, διαφορετικών ανθρώπων, όπως αυτή που προβλέπεται από την πρωτοβουλία των 58 αν καρποφορήσει, είναι ο σεβασμός της διαφορετικότητας και ο δημιουργικός διάλογος και κυρίως η προωθητική σύνθεση. Ασφαλώς υπήρξαν και μεμψιμοιρίες και κακόβουλες κριτικές, από κάποιους «φίλους» και πραγματικούς αντιπάλους του εγχειρήματος. Οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση προσπάθησαν να την υποβαθμίσουν, να την υποτιμήσουν, και κάποιοι άλλοι να την συκοφαντήσουν. Προσωπικά έχω εκφραστεί θετικά σε μια τέτοια πρωτοβουλία. Στις σημερινές σκέψεις θέλω να θέσω κάποιους προβληματισμούς σε κάποιες καλόπιστες κριτικές στην πρωτοβουλία.
Αναφέρθηκε ότι η πρωτοβουλία δεν ασκεί κριτική στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, που αναπαράγουν την κρίση. Ναι, είναι αλήθεια ότι το κείμενο δεν κάνει κάποια ιδιαίτερη αναφορά στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές. Όμως, είναι επίσης αλήθεια ότι και όλοι εμείς, που έχουμε τις ίδιες αγωνίες για την κοινή μας υπόθεση, τη συγκρότηση δηλαδή της δημοκρατικής παράταξης, όπως και οι άνθρωποι της πρωτοβουλίας φαντάζομαι, έχουμε διαφορετικές εκτιμήσεις για τη στήριξη της Κυβέρνησης, σ’αυτή τη δύσκολη φάση που έχει ανάγκη η χώρα μας, σταθερότητα. Για παράδειγμα, η αποχώρηση της ΔημΑρ από την Κυβέρνηση, δεν δίχασε και διχάζει ακόμη πολλούς από μας που ενδιαφερόμαστε για την υπόθεση της κοινής συμπόρευσης ; Για πολλούς ήταν λύτρωση και για κάποιους άλλους άλμα στο κενό. Νομίζω λοιπόν ότι η πρωτοβουλία, καλώς δεν ενεπλάκη σε μια τέτοια υπόθεση. Άλλωστε δεν ήταν αυτό το κύριο για την πρωτοβουλία, που αποτελεί μια πρόσκληση, που έρχεται να ενώσει και όχι να διχάσει.
Έχω όμως τη γνώμη, ότι η απουσία κριτικής για τις ασκούμενες πολιτικές δεν αποτελεί ουσιαστικό λόγο απόρριψης της πρωτοβουλίας και για τον εξής απλό λόγο. Εφόσον δεχόμαστε ότι η φάση που διανύουμε είναι μεταβατική και έκτακτη και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε ώστε να την ξεπεράσουμε με τις λιγότερες απώλειες ως κοινωνία και ως χώρα, τότε πρέπει να δεχθούμε ότι και αυτοί που έμειναν και στηρίζουν αυτή τη Κυβέρνηση, συμπεριφέρονται υπεύθυνα. Γιατί αν είχαν και αυτοί αποχωρήσει από την Κυβέρνηση, τότε η χώρα θα είχε συρθεί σε εκλογές και δεν ξέρω και σε τι άλλες περιπέτειες με τη «Χρυσή Αυγή» προ των πυλών... Η ΔημΑρ έκρινε σωστό (για την ίδια ή για τη χώρα, ερώτημα προς διερεύνηση για τους ιστορικούς του μέλλοντος), να αποχωρήσει. Όμως για ένα χρόνο έμεινε και στήριξε αυτή τη Κυβέρνηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούσε με όλες τις κυβερνητικές επιλογές. Αλλά όταν συνεργάζεσαι, συμβιβάζεσαι και έτσι πρέπει. Μέχρι τότε όμως η ΔημΑρ, δεν αποκλειόταν από κανέναν, ούτε και αυτοαποκλειόταν, από την κοινή υπόθεση της συγκρότησης της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, αν και συμμετείχε στην Κυβέρνηση και είχε ευθύνη για τις ασκούμενες πολιτικές. Σήμερα, επειδή δεν συμμετέχει στην Κυβέρνηση, μπορεί να αποκλείει κάποιες άλλες δυνάμεις, για το λόγο ότι συμμετέχουν στην Κυβέρνηση ; Αν υποθέσουμε ότι δεν είχε αποχωρήσει από την Κυβέρνηση, τότε με ποιο αιτιολογικό θα απέρριπτε την πρωτοβουλία;

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ
Όταν μιλάμε για Δημοκρατική Παράταξη μπορούμε να συμπεριλάβουμε σ’ αυτήν και το ΣΥΡΙΖΑ; Και ΝΑΙ και ΟΧΙ θα έλεγα. Διανύουμε μια μεταβατική πολιτική περίοδο, που όλα αλλάζουν. Και τα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε βγει πρώτο κόμμα και σχηματίσει Κυβέρνηση με κάποιους συμμάχους(;), είτε παραμείνει στην αντιπολίτευση, είναι υποχρεωμένο να αλλάξει. Ήδη ζούμε σήμερα μια διαρκή μετάλλαξή του προς το ρεαλιστικότερο. Η ηγεσία του καταλαβαίνει καθημερινά όλο και περισσότερο, ότι ο λαϊκισμός και οι υποσχέσεις για επαναφορά στις παλαιότερες εποχές της ευημερίας με δανεικά, μπορεί να γίνονται αποδεκτές με ενθουσιασμό από τις κάθε λογιών συντεχνίες που ονειρεύονται τα μεγαλεία του παρελθόντος, δεν έχουν όμως καμιά σχέση με την πραγματικότητα και τρέφουν τον λαϊκισμό. Άρα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπεράσει το παιδικό στάδιο του λαϊκισμού του, εάν προσγειωθεί και αποδεχθεί την αναγκαιότητα της δημοκρατικής μεταρρύθμισης του Κράτους μας με αξιοκρατία και αξιολόγηση, εάν γίνει φιλικότερος στην επιχειρηματικότητα και στις επενδύσεις και εάν εμπεδώσει καλύτερα τον μονόδρομο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, τότε γιατί δεν θα μπορούσε να είναι συνομιλητής σε ένα εγχείρημα μιας μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης ; Εντάξει –πολλά εάν- δεν λέω ότι είναι απλό θέμα. Όμως εάν δεν κάνει αυτή τη ριζική στροφή γρήγορα, κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν έχει καμιά προοπτική εξουσίας, και επίσης αυτο-αποκλείεται από το εγχείρημα της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.

Για το ΠΑΣΟΚ
Όλα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο με ότι θετικό και αρνητικό είχε η πορεία του και για ότι σημαίνει για τον καθένα. Άρα κανένας δεν πιστεύει –έχω την αίσθηση ότι και τα σημερινά του στελέχη- ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να παίξει κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση της Δημοκρατικής Παράταξης. Άλλο θέμα είναι όμως τα μέλη και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ. Άρα, ούτε η πρωτοβουλία αντικειμενικά, μπορεί να παίξει κάποιον ρόλο κολυμβήθρας του Σιλωάμ, για έναν «πεθαμένο» οργανισμό όπως κατηγορήθηκε από ορισμένους. Όμως, ας υποθέσουμε ως σενάριο εργασίας, ότι ο λόγος της απόρριψης της πρωτοβουλίας από ορισμένους, είναι ο φιλόδοξος και πάντα βιαστικός κος Βενιζέλος, ο οποίος και πάλι «βιάστηκε» να υποστηρίξει την πρωτοβουλία. Είναι αλήθεια ότι ο κος Βενιζέλος έχει συνδεθεί από κορυφαίες θέσεις, με τις περιόδους της μονοκρατορίας του πάλαι ποτέ δικομματισμού και των πολιτικών του, που οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Έχω την αίσθηση ότι, κανένας από όσους συμμετέχουν στην πρωτοβουλία, (δεν ξέρω ακριβώς, έτσι το εισπράττω) δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπο του κου Βενιζέλου κάποιο μελλοντικό πρωταγωνιστικό ή άλλον ρόλο, στην υπόθεση της συγκρότησης της Δημοκρατικής Παράταξης. Μάλλον αυτό είναι ξεκάθαρο και στον ίδιο, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του. Οπότε ποιο είναι το πρόβλημα ; Ο κόσμος και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ; Δεν νομίζω. Ο κόσμος αυτός ανήκει αντικειμενικά στο χώρο της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης και έχει κάθε δικαίωμα να συμμετέχει, αφού εδώ ανήκει αντικειμενικά.

Για την ΔημΑρ
Η Δημοκρατική Αριστερά, ένας νέος πολιτικός φορέας, που προσέφερε πολλές ελπίδες και προσδοκίες με την ίδρυσή του, σε πολλούς απογοητευμένους συμπολίτες μας. Και ενώ εδώ και πολύ καιρό έχει αναδείξει το θέμα του τρίτου πόλου, ως βασικό σημείο της Στρατηγικής της, είδε την τελευταία πρωτοβουλία των 58, με μεγάλη επιφυλακτικότητα και αμηχανία θα έλεγα. Γιατί όμως ; Το γεγονός ότι η πρωτοβουλία ανήκει σε 58 συμπολίτες μας εγνωσμένου κύρους, με τους περισσότερους από τους οποίους συμπορεύθηκε μέχρι σήμερα, όλοι θα περίμεναν ότι θα χαροποιούσε την ηγεσία του κόμματος μια τέτοια πρωτοβουλία, γιατί έδινε ένα μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα στην ΔημΑρ. Να παίξει πρωταγωνιστικό και καταλυτικό ρόλο στην υπόθεση του εγχειρήματος της συγκρότησης της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Αντί αυτού όμως  αντιμετωπίσθηκε από την πλειοψηφία της, τουλάχιστον με επιφυλακτικότητα, «απαντώντας» με κάποιες αμφιλεγόμενες συνεργασίες με κάποια πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Όμως η πρωτοβουλία βοηθά καθοριστικά την ΔημΑρ, ώστε η υπόθεση του τρίτου πόλου, να μην υποβαθμιστεί ως μια υπόθεση απλής διεύρυνσης με κάποιους συνεργαζόμενους, ούτε να αποτελέσει κάποιο είδος τεχνικής συγκόλλησης κομμάτων και σχημάτων, χωρίς καμιά συνοχή και εμπειρία κοινής συμπόρευσης. Θα έλεγα λίγο υπερβατικά, ότι για την ΔημΑρ εφόσον δεν υπήρχε η πρωτοβουλία των 58, θα έπρεπε να την εφεύρει! Προσπαθώντας να κατανοήσω τη στάση αυτή, κάνω διάφορες λογικές πολιτικές υποθέσεις, αλλά αδυνατώ να βρω κάποιους σοβαρούς πολιτικούς λόγους απόρριψης της πρωτοβουλίας, σε κάθε περίπτωση. Όλα δείχνουν ότι πολλά θα κριθούν στην πορεία προς το Συνέδριό της, από την τελική στάση του ηγέτη της Φώτη Κουβέλη. Ο πρόεδρος του κόμματος, ο άνθρωπος που έδειξε μεγάλη γενναιότητα τον Ιούνιο του 2012, όταν οδήγησε ένα μικρό κόμμα, αλλά με μεγάλη βαρύτητα την εποχή εκείνη, σε ένα ιστορικό συμβιβασμό και έτσι συγκροτήθηκε η Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης και η χώρα πέρασε τον κάβο της ολικής καταστροφής και της ανοικτής χρεοκοπίας, σήμερα έχει τις δικές του αμφιβολίες για το εγχείρημα. Σ’ αυτή τη δύσκολη φάση για τη χώρα και την ΔημΑρ, εκτιμώ ότι θα δείξει την ίδια γενναιότητα. Θα συμβάλλει ώστε η ΔημΑρ, στην πορεία προς το Συνέδριο της, θα πάρει εκείνες τις ιστορικές αποφάσεις, ώστε να γίνει για άλλη μια φορά το κόμμα καταλύτης. Αυτή τη φορά για μια άλλη μεγάλη υπόθεση, τη συγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. 


1-11-2013
Κώστας Χαϊνάς

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Η κατάληψη της αντιπεριφέρειας της Εύβοιας και κάποιες σκέψεις για το πρόβλημα των κλειστών επιχειρήσεων



Εδώ και τρεις εβδομάδες περίπου το εργατικό κέντρο Εύβοιας και οι συνδικαλιστές πέντε κλειστών εργοστασίων της Χαλκίδας, έχουν καταλάβει το κτίριο της αντιπεριφέρειας, για να ασκήσουν υποτίθεται πίεση προς την πολιτεία, για το πραγματικά πολύ σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας και του κλεισίματος σημαντικών βιομηχανικών μονάδων της Εύβοιας.
Όμως ας δούμε κάποιες παραμέτρους του προβλήματος και να συνεκτιμήσουμε εάν έπρεπε να έχουν γίνει κάποια πράγματα εκ μέρους της πολιτείας και τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα.
Κατά πρώτο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι πέντε επιχειρήσεις (ΣΕΛΜΑΝ, ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ, ΙΝΤΕΡΚΕΜ, ΝΕΟΣΕΤ, ΤΣΑΟΥΣΟΓΛΟΥ), είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις με σημαντική παρουσία στην οικονομική ζωή της Εύβοιας αλλά και της χώρας. Κατά δεύτερον οι επιχειρήσεις αυτές δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία και το κλείσιμό τους δεν έχει τις ίδιες αιτίες.
Για άλλες αιτίες έκλεισε η ΣΕΛΜΑΝ και για άλλες αιτίες η ΙΝΤΕΡΚΕΜ. Η πρώτη ανήκει σε ένα μεγάλο όμιλο του κλάδου του ξύλου (Alfa Wood), με ενεργή παρουσία σήμερα και για άλλες αιτίες η ΙΝΤΕΡΚΕΜ της ΝΕΟΧΗΜΙΚΗΣ του φυλακισμένου κου Λαυρεντιάδη που την μεταβίβασε σε κάποιον τρίτο και κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς έχει γίνει…Για άλλες αιτίες έκλεισε η ΜΗΧΑΝΙΚΗ (π.Τσαούσογλου) που την έχουν λεηλατήσει κάποιοι επιτήδειοι κλέφτες –ως και το κεντρικό καλώδιο της παροχής του ηλεκτρικού ρεύματος αφαίρεσαν- και κανένας δεν ενδιαφέρεται (;) και για άλλες αιτίες τα ΤΣΙΜΕΝΤΑ Χαλκίδας.
Κάποιες απ’αυτές είναι θύματα της γενικής διαρθρωτικής κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή μια κρίση που εκδηλώνεται, με κλείσιμο παραγωγικών μονάδων, με μετακίνηση παραγωγικών μονάδων σε άλλες περιοχές και χώρες, με τον περιορισμό ή το κλείσιμο παραγωγικών δραστηριοτήτων. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χαλκίδα επωφελήθηκε σημαντικά από τέτοιου είδους μετακινήσεις παραγωγικών μονάδων πολυεθνικών από τις αναπτυγμένες χώρες της δύσης στην πατρίδα μας, σε παλιότερες βέβαια περιόδους. Σήμερα πολλές από αυτές μετακινούνται ανατολικότερα αναζητώντας φτηνότερο εργατικό κόστος και μεγαλύτερες αγορές. Αυτή είναι μια αντικειμενική διαδικασία. Είναι αυτό που λέμε απλοϊκά, ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και έχω τη γνώμη ότι αυτό είναι μια προοδευτική ιδιότητα του κεφαλαίου, με την έννοια ότι, για πολλά χρόνια χιλιάδες εργατικές οικογένειες στην Ελλάδα, έζησαν και αναβάθμισαν το βιοτικό τους επίπεδο, σήμερα κάποιες άλλες εργατικές οικογένειες σε φτωχότερες χώρες από την Ελλάδα θα βρουν δουλειές και θα αναπτύξουν το βιοτικό τους επίπεδο. Αυτός είναι ο παγκόσμιος κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάποιες άλλες κλείνουν γιατί αντικειμενικά δεν υπάρχουν προϋποθέσεις επιβίωσής τους. Όσες επιχειρήσεις ανήκουν στην κατηγορία αυτή μάλλον είναι αδύνατον αν τις «αναστήσουμε». Έκλεισε ο κύκλος τους για να το πούμε απλά. Εκτός, αν αναστήσουμε τον Οργανισμό Προβληματικών Επιχειρήσεων (τον περιβόητο ΟΑΕ) που καθιέρωσε ο Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ το 1983  για να «σώσει» υποτίθεται τις επιχειρήσεις, που έκλειναν όμως οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, μεταθέτοντας τις υποχρεώσεις τους στον Οργανισμό, δηλαδή φορτώνοντας τα βάρη στους φορολογούμενους. Νομίζω κανένας εχέφρων έλληνας δεν θα πρότεινε κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα σήμερα.
Τι κάνουμε λοιπόν; Υπάρχουν λύσεις για τις κλειστές επιχειρήσεις; Τι μπορεί να γίνει με τους εργαζόμενους που βρέθηκαν στο δρόμο ; Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι απλό και δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις. Ούτε λύνεται με διαπιστώσεις και μεγάλα λόγια. Χρειάζεται να σκύψουν οι αρμόδιοι στο πρόβλημα, να φωνάξουν τους ανθρώπους που μπορούν να συμβάλλουν, να κάνουν τις απαραίτητες συνεννοήσεις με τους ιδιοκτήτες και τις υπάρχουσες διοικήσεις των επιχειρήσεων και να δράσουν ανάλογα.
Κάποιες άλλες ενδεχομένως να είναι βιώσιμες κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, κάποιες να μπορούν να μεταβιβαστούν σε νέους επενδυτές και κάποιες άλλες αλλάζοντας το παραγωγικό τους μοντέλο να μπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν με μια διαφορετική μορφή. Σε κάποιες ίσως χρειαστεί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να προτείνουν ακόμη και περικοπές στις αποδοχές τους για να σωθούν οι επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις όπου οι διοικήσεις και οι ιδιοκτήτες τους επιδιώκουν την συνέχιση της λειτουργία τους. Και κάποιες αποδεδειγμένα να μην έχουν καμιά προοπτική και αντικειμενικά θα παραμείνουν κλειστές, οπότε στις περιπτώσεις αυτές να διασφαλιστούν όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων (αποζημιώσεις κ.λ.π.) και να δούμε πως μπορούν να αξιοποιηθούν οι υποδομές τους.
Το θέμα είναι ότι κανένας δεν ασχολείται με την ουσία του προβλήματος. Οι διοικήσεις των εταιριών δεν ξέρω τι κάνουν και από ποιον περιμένουν απαντήσεις. Η αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού –χωρίς, είναι η αλήθεια, να έχει σημαντικές αρμοδιότητες πάνω στο θέμα- προσπαθεί να κλείσει ραντεβού με αρμόδιους υπουργούς, αλλά για κάποιους λόγους δεν τα καταφέρνει, οι βουλευτές του νομού άντε να κλείνουν κανένα ραντεβού των συνδικαλιστών με τους αρχηγούς των κομμάτων τους, οι αρμόδιοι υπουργοί περί άλλων τυρβάζουν αποφεύγοντας τις συναντήσεις με τους συνδικαλιστές και οι συνδικαλιστές καταλαμβάνουν την αντιπεριφέρεια. Όμως καμιά εκδοχή από τις παραπάνω, δεν αποτελεί απάντηση στο πρόβλημα ή έστω κάποια προσπάθεια αντιμετώπισής του.
Χωρίς να διεκδικούμε το αλάθητο, κάνοντας μια προσπάθεια προσέγγισης του προβλήματος και επειδή ο λαϊκισμός και οποιαδήποτε μικροκομματική εκμετάλλευση των προβλημάτων των εργαζομένων μόνο τους ίδιους τους εργαζόμενους δεν βοηθούν, καταθέτουμε τις εξής προτάσεις.

  • Να συνεδριάσει το Περιφερειακό Συμβούλιο Στερεάς Ελλάδας με θέμα τις κλειστές επιχειρήσεις της Εύβοιας.
  • Να συγκροτηθεί επιτροπή από περιφερειακούς συμβούλους όλων των παρατάξεων για το θέμα.
  • Η επιτροπή αυτή να πλαισιωθεί από καταξιωμένους επιστήμονες τεχνοκράτες (του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα).
  • Η επιτροπή αυτή να συναντηθεί άμεσα με τις διοικήσεις και τους ιδιοκτήτες όλων των επιχειρήσεων για να ενημερωθούν από πρώτο χέρι για τις προθέσεις τους.
  • Η επιτροπή να συναντηθεί με τους αρμόδιους υπουργούς για να διερευνήσει τις προθέσεις της Κυβέρνησης για το θέμα.
  • Το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας να συμμετέχει με εκπρόσωπό του στην επιτροπή του ΠΣ.
  • Στο τέλος των διαβουλεύσεων και συναντήσεων να κατατεθεί για κάθε επιχείρηση έκθεση με συγκεκριμένες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος σε ειδική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου.
 Εκτιμώ ότι το σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας δεν προσφέρεται σε κανέναν για μικροκομματική εκμετάλλευση. Ας χαμηλώσουμε όλοι τους τόνους και ας σκύψουμε στο πρόβλημα.



9-10-2013
Κώστας Χαϊνάς

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Ένας ελληνικός ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης και απειλής του ναζιστικού μορφώματος της ΧΑ






Διαβάσαμε στην κυριακάτικη έκδοση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» ένα άρθρο του κου Ξυδάκη με τίτλο «Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης» και κατ’ αρχήν χάρηκα ιδιαίτερα, αφού για πρώτη φορά ο συμπαθής αρθρογράφος, μιλούσε ανοικτά για την αναγκαιότητα αναζήτησης ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, σε συνθήκες κρίσης και της απειλής του ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής». (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/09/2013_520798)
Εντύπωση βέβαια μου έκανε η αναφορά του κου Ξυδάκη ότι φορέας αυτού του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει συγκεκριμένα ο κος Ξυδάκης : «Κυβέρνηση της Αριστεράς ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την Αριστερά; Ο Μπερλινγκουέρ είχε θέσει το δίλημμα και είχε απαντήσει υπέρ του δεύτερου σκέλους. Την ίδια απάντηση δίνει και ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ».
Τι έγινε λέω ρε παιδιά ; Μου έχει ξεφύγει κάτι που δεν το έχω υπόψη μου ; Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και δεν το έχουμε καταλάβει κανένας στην Ελλάδα και το κατάλαβε ο κος Ξυδάκης ; Και ξαναβάζω κάτω τα κείμενα, τις ανακοινώσεις τις αποφάσεις, τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του κου Τσίπρα και προσπαθώ να βρω κάτι, έστω ως ψήγματα αυτής της πολιτικής. Μάταια. Και όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, έστω και ως υποψία αναζήτησης ενός ελληνικού συμβιβασμού, αντίθετα κάποιες δυνάμεις που προσπάθησαν να κάνουν πράξη αυτή τη στρατηγική, δέχθηκαν τα λυσσασμένα πυρά του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαι :
Μετά τα γνωστά αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου του 2012, και την αδυναμία συγκρότησης αυτοδύναμης Κυβέρνησης, ο Φώτης Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά, με μια φωτεινή πρωτοβουλία –πρωτοβουλία στο πνεύμα της στρατηγικής ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού- ζητούν την συγκρότηση Κυβέρνησης εθνικής συνευθύνης από όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Ανταποκρίνονται θετικά η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ. Απορρίπτει κατηγορηματικά την πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κος Τσίπρας. Ο ρόλος της ΔημΑρ στη Κυβέρνηση αυτή είναι καταλυτικός. Το ΠΑΣΟΚ και Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, εξαιτίας των αμαρτωλών πολιτικών τους στο παρελθόν από τις μονοκομματικές αυτοδύναμες Κυβερνήσεις τους, είχαν χάσει στην κοινωνία εκείνα τα ηθικά ερείσματα που χρειάζεται να έχει μια Κυβέρνηση, που εκαλείτο να πάρει επώδυνες και σκληρές αποφάσεις, μπροστά στην ανοικτή χρεοκοπία της χώρας. Παίζει τον ρόλο εκείνης της συνεκτικής δύναμης για να μπορέσει να σταθεί μια τέτοια Κυβέρνηση.
Η αποστολή αυτής της Κυβέρνησης του ιστορικού συμβιβασμού έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να σώσει τη χώρα από την ανοικτή χρεοκοπία, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Ο δεύτερος είναι να προχωρήσει σε εκείνες τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ώστε να μετατρέψουμε το Κράτος μας σε μια σύγχρονη, δημοκρατική, κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Περισσότερο από ένα χρόνο τώρα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Η χώρα δεν έζησε τις εφιαλτικές εικόνες με τις χατζάρες που έζησαν άλλες χώρες που πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές μας. Και η χώρα και η κοινωνία έμειναν όρθιοι. Ασφαλώς με μεγάλες θυσίες στα εισοδήματα, με κλείσιμο επιχειρήσεων, με μεγάλη ανεργία. Όμως αποφύγαμε την ανοικτή χρεοκοπία. Και η αποφυγή της ανοικτής χρεοκοπίας της χώρας, είναι έργο αυτής της Κυβέρνησης του ιστορικού συμβιβασμού. Αλλά και των εταίρων μας οι οποίοι συνέβαλλαν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε να γίνει κάποια στιγμή βιώσιμο, μέσα από το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδότησης που έχει ποτέ υλοποιηθεί σε χώρα. Σήμερα δεν πληρώνουμε χρεολύσια, δανειζόμαστε με ένα επιτόκιο της τάξεως του 1.8%-2%  και η εξόφληση του χρέους έχει μετατεθεί στο απώτερο μέλλον. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html)
Ο δεύτερος στόχος, που ήταν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στη χώρα δεν είχαμε και τις καλύτερες επιδόσεις. Και αυτό οφείλεται κυρίως, γιατί το πολιτικό μας σύστημα και οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θέλουν να συγκρουσθούν αποφασιστικά με τις διάφορες συντεχνίες και τα κατεστημένα πελατειακά συστήματα που κυριαρχούν στο δημόσιο χώρο, πράγμα όμως που δεν είναι και πολύ εύκολο. Έτσι βλέπουμε θλιβερούς υπουργούς να κρύβονται πίσω από την τρόικα και το μνημόνιο. Να προσπαθούν αντί να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, να χρεώνουν στην τρόικα και στο μνημόνια κάθε δυσάρεστη απόφαση. Όμως την υπόθεση του ευρωπαϊκού δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της χώρας δεν μπορούμε να την αναθέσουμε σε καμιά τρόικα και σε κανένα μνημόνιο. Πολλά από αυτά που προβλέπονται από το μνημόνιο είναι σωστά και μάλιστα θα έπρεπε να τα είχαμε υλοποιήσει εδώ και δεκαετίες. (Όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το περιουσιολόγιο, το δασολόγιο, το κτηματολόγιο, την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος κ.ά.). Δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα που συγκρότησαν τη Κυβέρνηση συνευθύνης, αντί να συντάξουν το δικό μας «μνημόνιο», συνέταξαν ένα γενικόλογο και νεφελώδες κείμενο προγραμματικής συνεργασίας, το οποίο όμως αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος στην Κυβέρνηση αυτή.
Έτσι τον περασμένο Ιούνιο η ΔημΑρ αποχωρεί από την Κυβέρνηση, με αφορμή την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ασφαλώς τα αίτια είναι βαθύτερα. Μάλλον η ΔημΑρ δεν μπορούσε να σηκώσει αυτό το βαρύ φορτίο στους μικρούς ώμους της. Μάλλον ήταν συνέχεια μιας πολιτικής που οι εμπνευστές της, δεν πίστεψαν ποτέ πραγματικά την αναγκαιότητα αυτού του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού.  Γιατί αν πιστεύεις βαθειά αυτή την ανάγκη, τότε αναζητάς καθημερινούς μικρούς συμβιβασμούς, δεν επιδιώκεις να επιδεικνύεις κάθε τόσο και λιγάκι τις διαφορές σου από τους κυβερνητικούς σου εταίρους, βάζεις τα καλύτερα στελέχη σου σε θέσεις ευθύνης, συγκροτείς ομάδες επεξεργασίας και παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου με στόχο να βοηθήσεις να προχωρήσουν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, δεν υποκύπτεις στους λαϊκισμούς και στις επιθέσεις κάθε ψεκασμένου, δεν, δεν,…Τέλος πάντων, η συμβολή της ΔημΑρ στον έναν χρόνο συμμετοχής της στην Κυβέρνηση, θα καταγραφεί θετικά στο ισοζύγιό της συνεισφοράς της κάθε πολιτικής δύναμης στο ιστορικό κάλεσμα για την σωτηρία της χώρας. Βεβαίως με την αποχώρησή της από τη Κυβέρνηση δημιούργησε πολλά ερωτήματα και προβλήματα σε πολλούς φίλους και ψηφοφόρους της, αλλά η ζωή δεν τελείωσε... Μπορεί να συμβάλλει θετικά από τη νέα της θέση για να προχωρήσουν κάποια πράγματα για το καλό της κοινωνίας και της χώρας. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_24.html)
Ποια ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2012; Κατ’ αρχήν απέρριψε την ελληνική εκδοχή του ιστορικού συμβιβασμού και δεν δέχθηκε να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, αναλαμβάνοντας τις δικές του ευθύνες και συμβάλλοντας και αυτός από την πλευρά του στη σωτηρία της χώρας. Αντίθετα, όλο αυτό το διάστημα, η αντιπολιτευτική του ρητορεία έχει δύο πλευρές. Από τη μία απορρίπτει κάθε πολιτική της Κυβέρνησης και από την άλλη υπόσχεται στους πάντες τα πάντα. Πουθενά όμως δεν εξηγεί πειστικά πως θα κάνει όλα αυτά και κυρίως από πού θα βρει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στο ίδιο διάστημα έχει κάνει κάποια βήματα ρεαλισμού. Απομακρύνθηκε από τις θέσεις των μονομερών ενεργειών. Για παράδειγμα η θέση του για το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση μετατοπίσθηκε από την απόλυτη άρνηση για κατάργησή του σε μια μέρα, στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Δηλαδή αυτό που κάνει και η σημερινή Κυβέρνηση. Διαπραγμάτευση με τους συμμάχους και εταίρους μας. Απλά τονίζει ότι αυτός (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα διαπραγματευτεί σκληρά, πράγμα που δεν το κάνει αυτή η Κυβέρνηση! Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώσει την ρεαλιστική του στροφή και προσγειωθεί πραγματικά στο εθνικό πεδίο του ιστορικού συμβιβασμού, τότε πραγματικά θα συμφωνήσουμε με τον κο Ξυδάκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή η συντριπτική του πλειοψηφία) ανήκει στους κληρονόμους της παράδοσης του Μπερλιγκουέρ. Μέχρι τότε θα πρέπει να το αποδείξει εμπράκτως.

Η χώρα περνάει σε μια νέα φάση, ιδιαίτερα σήμερα μετά τις εξελίξεις με το νεοναζιστικό μόρφωμα του εθνικοσοσιαλισμού της «ΧΑ», αλλά και μπροστά στις νέες διαπραγματεύσεις που έχουμε μπροστά μας ενόψει της λήξης της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Και σ΄αυτές τις προκλήσεις η αναγκαιότητα ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Και η πρόσκληση – πρόκληση απευθύνεται προς όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. θα δούμε βέβαια στην πράξη ποιες θα ανταποκριθούν.


30-9-2013
Κώστας Χαϊνάς



Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Σκέψεις για έναν τρίτο δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο





Διαβάζουμε με ενδιαφέρον τις αναλύσεις για το θέμα της δημιουργίας του τρίτου πόλου, που ο καθένας τον αποκαλεί όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται. Κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, δημοκρατική παράταξη και άλλα προσωνύμια που όμως δεν έχουν πολύ σημασία το πώς ονομάζει κάποιος τον χώρο αλλά τι περιεχόμενο δίνει. Με τους όρους αυτούς όλοι τον κατανοούμε, ως τον πολιτικό χώρο μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα στον χώρο αυτό –αν θεωρήσουμε ότι ισχύει αυτό το σύστημα της γραμμικής ταξινόμησης των πολιτικών δυνάμεων, από την αριστερά προς την δεξιά το οποίο αμφισβητείται από πολλούς αναλυτές – υπάρχουν δύο πολιτικά κόμματα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Εκτός βουλής, υπάρχουν αρκετά αξιόλογα μικρότερα κόμματα και ομάδες που δεν μπόρεσαν να μπουν στο βουλή στις εκλογές του 2012, επιτροπές πρωτοβουλίας και επίσης αρκετοί δημοκρατικοί πολίτες που είναι έξω από κόμματα και απογοητευμένοι από το σημερινό πολιτικό κομματικό σύστημα, με αναζητήσεις και προβληματισμούς για την δημιουργία αυτού του νέου τρίτου πόλου. Ένα κοινό σημείο των περισσοτέρων, αν όχι όλων των αναλύσεων, και ταυτόχρονα ζητούμενο, είναι η αναγκαιότητα συγκρότησης αυτού του χώρου, αλλά και ο τρόπος και η μέθοδος αυτής της συγκρότησης στην σημερινή συγκυρία. Θέτονται επίσης πολλά ζητήματα για συζήτηση όπως, με ποιες προϋποθέσεις, από ποιους, με ποιον/ποιαν ηγέτη, με ποια πολιτική πλατφόρμα, με αποκλεισμούς ή χωρίς, με το παλιό πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνίστησε στο παρελθόν ή χωρίς αυτό κ.λ.π. Και στα θέματα αυτά, υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, με σημαντικές ή ασήμαντες διαφορές.

Πρώτον, η πολιτική αναγκαιότητα συγκρότησης ενός τέτοιου χώρου. Υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα σήμερα ; Κάποιοι λένε ότι δεν χρειάζεται ένας νέος πόλος, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Την διαπίστωσή τους αυτή την στηρίζουν στο εξής επιχείρημα. Ο χώρος αυτός έχει «εξανεμιστεί», μετά την προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας για άνοιγμά της προς το κέντρο και τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την σημαντική στροφή της ηγεσίας του στον ρεαλισμό. Άρα, δεν υπάρχει κάποια αναγκαιότητα συγκρότησης ενός τέτοιου ενδιάμεσου χώρου, αφού καλύπτεται πολιτικά από τις δύο πολιτικά πιο ισχυρές δυνάμεις μετά τις εκλογές του 2012. Τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο ισχυρισμός θεωρώ ότι έχει ασφαλώς κάποια βάση, αλλά δεν ισχύει. Και αυτή η διαπίστωση στηρίζεται στα εξής, α) δεν έχουν επιβεβαιωθεί μετά από εκλογές οι πολιτικοί συσχετισμοί που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δηλαδή δεν έχουμε κάποια οριστικά πολιτικά δεδομένα πιστοποιημένα από τη βούληση των ελλήνων πολιτών, β) η πολιτική ζωή της χώρας διανύει μεταβατική φάση, δηλαδή υπάρχει μεγάλη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό, γ) δεν έχει οριστικοποιηθεί η εικόνα, που θα μας δίνει με σαφήνεια τις πολιτικές δυνάμεις στην μετά κρίση εποχή, δ) προγραμματικά, καμιά από τις δύο αυτές δυνάμεις (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας από μια δημοκρατική μεταρρυθμιστική σκοπιά και ιδιαίτερα τα θέματα μιας συνεπούς ευρωπαϊκής πορείας της χώρας στα πλαίσια της δημοκρατικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, ε) κανένα από αυτά τα δύο κόμματα που προβάλλονται ως οι δύο πόλοι δεν θέλει να συγκρουστεί αποφασιστικά με το διεφθαρμένο πελατειακό κομματικό σύστημα και να θέσει τις βάσεις μιας ριζικής μεταρρύθμισης του Κράτους και της κοινωνίας μας. Η μεν ΝΔ μέσα από την Κυβερνητική εμπειρία, κάνει πως αλλάζει τα πάντα, μένοντας όμως στο ίδιο σημείο-εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων- ειδικά κάποιων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που αποτελούν μνημονιακές υποχρεώσεις, τις οποίες υλοποιεί υποχρεωτικά, αν και κουτσουρεμένες και πάντα να παίζει καθυστερήσεις. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πολύ θολό και αμφιλεγόμενο προγραμματικό πλαίσιο για να μπορέσει να συμβιβάσει τις αντίθετες πολιτικές στρατηγικές που φιλοξενεί στις γραμμές του και στην ηγεσία του, ενόψει κυβερνητικής εξουσίας (βλέπε τελευταία απόφαση ΚΠΕ). Γεγονός που αποτελεί και θα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του, που μαζί με τον ασυγκράτητο λαϊκισμό του χαϊδεύοντας τους πάντες υποσχόμενος τα πάντα, ίσως αποτελέσουν τους καθοριστικούς παράγοντες που θα του στερήσουν τελικά τα Κυβερνητικά οφίτσια, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιες ψύχραιμες φωνές στις γραμμές του με τις οποίες θα μπορούσες να συνεννοηθείς για κάποια ελάχιστα πράγματα και θα μπορούσαν ασφαλώς να συμμετάσχουν στον κυοφορούμενο τρίτο πόλο. Τέλος δεν περνάει απαρατήρητο ότι στις γραμμές του, βρήκαν καταφύγιο πολλά από τα γνωστά και μη εξαιρετέα στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που ευελπιστούν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ μια ολική επαναφορά στο προνομιακό αμαρτωλό παρελθόν που ζούσαν αυτοί και οι συντεχνίες που εκπροσωπούν. Γεγονότα που αποδεικνύουν ότι κανένα από τα δύο αυτά κόμματα σήμερα, δεν ελκύει, πόσο μάλλον να πείσει εκείνους τους πολίτες του δημοκρατικού, προοδευτικού τόξου, που θέλουν η χώρα να πάρει οριστικό διαζύγιο με τις πρακτικές ενός αμαρτωλού παρελθόντος και να θέσουν τις βάσεις της δημιουργίας ενός κανονικού, δημοκρατικού ευρωπαϊκού Κράτους. Επίσης η χρησιμότητα ύπαρξης αυτού του ενδιάμεσου τρίτου πόλου, αποδείχθηκε έμμεσα (με θετικό και αρνητικό τρόπο), από τις εξελίξεις μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, όταν βρεθήκαμε εμπρός σε πολιτικό αδιέξοδο και η χώρα κινδύνευε να πέσει κυριολεκτικά στο γκρεμό. Βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους τρία κόμματα κάνουν την υπέρβαση και συγκροτούν την Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, με καταλύτη αυτής της συνεργασίας την ΔημΑρ, αφού τα άλλα δύο κόμματα –χωρίς ασφαλώς να ταυτίζονται- ήταν οι βασικοί συνυπεύθυνοι για τα αδιέξοδα της χώρας. Χωρίς να αθωώνουμε ασφαλώς την αριστερά κάθε απόχρωσης που έχει τις δικές της μικρότερες ευθύνες και τις συνδικαλιστικές ελίτ που συνέβαλλαν με τις τακτικές τους και τις πολιτικές τους, αφού δικαίωναν και στήριζαν κάθε διεκδίκηση και κάθε συντεχνιακό αίτημα του παρελθόντος και κάποιοι συνεχίζουν και σήμερα. Η Κυβέρνηση αυτή για ένα χρόνο, παρά τις αδυναμίες της, τις καθυστερήσεις της, τα λάθη της, μπόρεσε και έφερε εις πέρας τον πρώτο και σημαντικότερο στόχο, που ήταν η σωτηρία της χώρας από την πλήρη κατάρρευση (ο θετικός τρόπος). Στο δεύτερο στόχο που ήταν η Δημοκρατική Μεταρρύθμιση, δεν κατάφερε και πολλά πράγματα, είτε γιατί οι πολιτικές δυνάμεις που στήριζαν την Κυβέρνηση, αποδείχθηκαν ανώριμες και αδύναμες να συνεργαστούν σε ένα ελάχιστο δημοκρατικό πρόγραμμα (δεν συντάχθηκε ποτέ αφού αντικαταστάθηκε με τις αερολογίες της προγραμματικής συμφωνίας), μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις, συνθέσεις και συμβιβασμούς, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν να συγκρουστούν με τα ισχυρά συμφέροντα που προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα στο παρελθόν, είτε για κάποιους άλλους λόγους. Η κατάσταση αυτή εκφράστηκε τελικά και με την αντιφατική απόφαση αποχώρησης της ΔημΑρ από τη Κυβέρνηση (ο αρνητικός τρόπος). Γιατί το ζητούμενο αυτής της Κυβερνητικής συνεργασίας, ήταν για ένα συγκεκριμένο μεταβατικό διάστημα, να συνεργαστούν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις, για τη σωτηρία του τόπου. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, όταν αντιμετωπίζουν μια έκτακτη κατάσταση, όπως αυτή που πέρασε και περνάει σε ένα βαθμό η χώρα μας και σήμερα. Όλες οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις βάζουν στην άκρη τις διαφορές τους και για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα συνεργάζονται για τη σωτηρία της χώρας. Η ιστορία θα κρίνει τον καθένα και την κάθε πολιτική δύναμη για τη στάση της, στα τρία αυτά χρόνια. Άρα, εάν ο τρίτος δημοκρατικός, προοδευτικός πόλος ήταν συγκροτημένος και ενιαίος και προπαντός με ενιαία στρατηγική, ίσως η Κυβερνητική συνεργασία και η προσπάθεια που έγινε να είχε καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες. Το πρόβλημα ασφαλώς δεν έχει κλείσει ακόμη και ίσως μια σοβαρή επιδείνωση κάποιων πραγμάτων μας υποχρεώσει να ξαναδοκιμάσουμε μια Κυβερνητική συνεργασία ενός μεγάλου συμβιβασμού, στο άμεσο μέλλον. Ελπίζουμε να αποδειχθούν πιο έτοιμες και πιο ώριμες όλες οι δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.
Δεύτερον, ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να συγκροτήσουν αυτόν τον τρίτο πόλο ; Θα περιέγραφα ως εξής τις κοινωνικές δυνάμεις που θα τους ενδιέφερε η συγκρότηση αυτού του τρίτου πόλου, γιατί σήμερα μετά το κατακερματισμό που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους κοινωνικών τάξεων και ταξικών συμφερόντων. Πολίτες, που βλέπουν το μέλλον της χώρας σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, που θεωρούν ότι η κρίση έχει ασφαλώς ευρωπαϊκή και διεθνή διάσταση, αλλά οι ενδογενείς αιτίες, δηλαδή οι παθογένειες του Κράτους μας και της κοινωνίας μας, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που κατέστησαν τη χώρα μας αδύναμο κρίκο και αυτές πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά. Πολίτες που θέλουν να κατεδαφίσουμε το πελατειακό, κομματικό πολιτικό σύστημα, που καταδυναστεύει τη κοινωνίας μας εδώ και δεκαετίες, εντός και εκτός του Κράτους. Πολίτες που θέλουν να εφαρμοστεί η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα του κράτους και της Κοινωνίας. Πολίτες που θέλουν ένα μικρό και φιλικό προς τους πολίτες Κράτος με υπηρεσίες και λειτουργούς που θα αξιολογούνται συνεχώς και θα σταματήσει το καθεστώς της ισοπέδωσης που ισχύει σήμερα και για τους ίδιους. Πολίτες με δημοκρατικές ευαισθησίες, ισότητα και αλληλεγγύη, που θέλουν να πληρώνουμε όλοι δίκαια τους φόρους μας, που θέλουν ίδιες δυνατότητες πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας και ασφάλισης. Πολίτες λοιπόν, που δεν θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, που αμφισβητούν και αναζητούν, που ανέχονται τη διαφορετικότητα του άλλου, που πείθονται και πείθουν μόνο με διάλογο και επιχειρήματα, και προπαντός πολίτες που πιστεύουν βαθειά ότι με δημιουργία και δουλειά εμείς οι ίδιοι θα βγάλουμε τη χώρα μας από τα σημερινά αδιέξοδα και κανένας δεν θα μας σώσει εκτός από τον εαυτό μας. Αυτοί οι πολίτες θα συγκροτήσουν το νέο τρίτο δημοκρατικό πόλο του πολιτικού μας συστήματος. Κανένας δεν αποκλείεται εξ ορισμού και κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιον άλλον. Εγχειρήματα του τύπου ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις ή ΔημΑρ και συνεργαζόμενοι, θα αποτελέσουν καρικατούρες του ζητούμενου τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού πόλου και να μην επιχειρηθούν. Και όποιο κόμμα, ομάδα, επιτροπή, φιλοδοξεί να πάρει μέρος σ’ αυτή τη προσπάθεια, δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκδίδει φιρμάνια για το ποιος μπορεί ή δεν μπορεί να συμμετέχει στον πόλο αυτό, γιατί απλά κανένας δεν έχει εξουσιοδοτηθεί γι αυτό. Ασφαλώς θα υπάρξουν καιροσκόποι και λαθρεπιβάτες του εγχειρήματος. Όμως αν φτιάξουμε τις σωστές δομές και διαδικασίες και διασφαλίσουμε τη δημοκρατία, το εγχείρημα δεν έχει να φοβάται από κανέναν αριβίστα ή αλεξιπτωτιστή.
Τρίτον, με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στην συγκρότηση αυτού του τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού τρίτου πόλου ; Δεν πιστεύω ότι θα έχουν ευοίωνες προοπτικές όσες προσπάθειες περιορισθούν σε επίπεδο κορυφής, εάν δεν στηριχθούν και δεν γειωθούν με την κοινωνία των πολιτών. Κάποια φανταχτερά ονόματα που ακούστηκαν από το παρελθόν, ακόμη και αν είχαν μια καλύτερη παρουσία σε σχέση με κάποιους άλλους, ακόμη και αν λένε κάποια σωστά πράγματα, δεν εκφράζουν τις ανάγκες του σήμερα, δεν αποτελούν την σωστή απάντηση στο πολιτικό έλλειμμα του σήμερα, πέρα από το γεγονός ότι ορισμένοι απ’ αυτούς βαρύνονται στη συνείδηση ενός σημαντικού τμήματος των ενδιαφερόμενων πολιτών για τον τρίτο πόλο, με σοβαρές ανεπάρκειες, καθυστερήσεις αλλά και σοβαρά σκάνδαλα που σημάδεψαν τη θητεία τους. Άρα λοιπόν η όλη προσπάθεια πρέπει να γίνει από τα κάτω. Με πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Με άλλα λόγια εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις το επόμενο διάστημα, αν δούμε να ξεδιπλώνονται πρωτοβουλίες πολιτών απ’άκρη σε άκρη της χώρας για να συζητήσουμε και να συγκροτήσουμε ομάδες πρωτοβουλίας για τον τρίτο πόλο, θα έχουμε ενδείξεις ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αυτό το κύμα των πρωτοβουλιών στην πορεία μπορεί να κορυφωθεί και με πανελλαδικές συναντήσεις και συζητήσεις, ακόμη και με τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού σώματος. Αυτές οι διαδικασίες δεν προϋποθέτουν ασφαλώς την άμεση διάλυση των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων που βρίσκονται στον ενδιαφερόμενο δημοκρατικό, προοδευτικό τόξο. Τα υπάρχοντα κόμματα στη φάση αυτή, μπορούν να συμβάλλουν δημιουργικά στις ανοικτές στην κοινωνία πολιτικές διαδικασίες που θα ξεδιπλωθούν, χωρίς ηγεμονισμούς και καπελώματα. Όσο για το θέμα της ηγεσίας δεν χρειάζεται να αδημονούμε και να προκαθορίζουμε ονόματα και ρόλους. Θα αντιμετωπισθεί στη διαδικασία της συγκρότησης του φορέα. Στην πρώτη φάση που θα αποτελεί ίσως ένα σχήμα που θα περιέχει κόμματα, ομάδες, επιτροπές πρωτοβουλίας κ.λ.π. μπορεί να είναι μια συλλογική έκφραση. Στην πορεία και εφόσον εμπεδώνεται η εμπιστοσύνη και η συνοχή του σχήματος, θα βρούμε τον καλύτερο τρόπο να αναδείξουμε την ηγεσία του σχήματος, από τους καλύτερους και ικανότερους πρωταγωνιστές του εγχειρήματος.

Η υπόθεση του εγχειρήματος της συγκρότησης του τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού πόλου, μπορεί να έχει προοπτική μόνο αν είναι και μείνει υπόθεση της κοινωνίας των πολιτών.


12-9-2013
Κώστας Χαϊνάς