Διαβάσαμε στην κυριακάτικη έκδοση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ»
ένα άρθρο του κου Ξυδάκη με τίτλο «Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης» και
κατ’ αρχήν χάρηκα ιδιαίτερα, αφού για πρώτη φορά ο συμπαθής αρθρογράφος,
μιλούσε ανοικτά για την αναγκαιότητα αναζήτησης ενός ελληνικού ιστορικού
συμβιβασμού ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, σε συνθήκες κρίσης και της
απειλής του ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής». (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/09/2013_520798)
Εντύπωση βέβαια μου έκανε η αναφορά του κου Ξυδάκη
ότι φορέας αυτού του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει
συγκεκριμένα ο κος Ξυδάκης : «Κυβέρνηση
της Αριστεράς ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την Αριστερά; Ο Μπερλινγκουέρ
είχε θέσει το δίλημμα και είχε απαντήσει υπέρ του δεύτερου σκέλους. Την ίδια
απάντηση δίνει και ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ».
Τι έγινε λέω ρε παιδιά ; Μου έχει ξεφύγει κάτι που
δεν το έχω υπόψη μου ; Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και δεν το
έχουμε καταλάβει κανένας στην Ελλάδα και το κατάλαβε ο κος Ξυδάκης ; Και
ξαναβάζω κάτω τα κείμενα, τις ανακοινώσεις τις αποφάσεις, τις ομιλίες και τις
συνεντεύξεις του κου Τσίπρα και προσπαθώ να βρω κάτι, έστω ως ψήγματα αυτής της
πολιτικής. Μάταια. Και όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, έστω και ως υποψία
αναζήτησης ενός ελληνικού συμβιβασμού, αντίθετα κάποιες δυνάμεις που
προσπάθησαν να κάνουν πράξη αυτή τη στρατηγική, δέχθηκαν τα λυσσασμένα πυρά του
ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαι :
Μετά τα γνωστά αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου
του 2012, και την αδυναμία συγκρότησης αυτοδύναμης Κυβέρνησης, ο Φώτης Κουβέλης
και η Δημοκρατική Αριστερά, με μια φωτεινή πρωτοβουλία –πρωτοβουλία στο πνεύμα
της στρατηγικής ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού- ζητούν την συγκρότηση
Κυβέρνησης εθνικής συνευθύνης από όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις.
Ανταποκρίνονται θετικά η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ. Απορρίπτει κατηγορηματικά την πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κος Τσίπρας. Ο
ρόλος της ΔημΑρ στη Κυβέρνηση αυτή είναι καταλυτικός. Το ΠΑΣΟΚ και Η ΝΕΑ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, εξαιτίας των αμαρτωλών πολιτικών τους στο παρελθόν από τις
μονοκομματικές αυτοδύναμες Κυβερνήσεις τους, είχαν χάσει στην κοινωνία εκείνα
τα ηθικά ερείσματα που χρειάζεται να έχει μια Κυβέρνηση, που εκαλείτο να πάρει
επώδυνες και σκληρές αποφάσεις, μπροστά στην ανοικτή χρεοκοπία της χώρας. Παίζει τον ρόλο εκείνης της συνεκτικής
δύναμης για να μπορέσει να σταθεί μια τέτοια Κυβέρνηση.
Η αποστολή αυτής της Κυβέρνησης του ιστορικού
συμβιβασμού έχει δύο στόχους. Ο πρώτος
είναι να σώσει τη χώρα από την ανοικτή χρεοκοπία, σε συνεργασία με τους
ευρωπαίους εταίρους μας. Ο δεύτερος είναι να προχωρήσει σε εκείνες τις
απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ώστε να μετατρέψουμε το Κράτος μας σε
μια σύγχρονη, δημοκρατική, κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Περισσότερο από ένα
χρόνο τώρα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Η
χώρα δεν έζησε τις εφιαλτικές εικόνες με τις χατζάρες που έζησαν άλλες χώρες
που πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές μας. Και η χώρα και η κοινωνία
έμειναν όρθιοι. Ασφαλώς με μεγάλες θυσίες στα εισοδήματα, με κλείσιμο
επιχειρήσεων, με μεγάλη ανεργία. Όμως αποφύγαμε την ανοικτή χρεοκοπία. Και η
αποφυγή της ανοικτής χρεοκοπίας της χώρας, είναι έργο αυτής της Κυβέρνησης του
ιστορικού συμβιβασμού. Αλλά και των εταίρων μας οι οποίοι συνέβαλλαν στην
αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε να γίνει κάποια στιγμή βιώσιμο, μέσα
από το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδότησης που έχει ποτέ υλοποιηθεί σε χώρα.
Σήμερα δεν πληρώνουμε χρεολύσια, δανειζόμαστε με ένα επιτόκιο της τάξεως του
1.8%-2% και η εξόφληση του χρέους έχει
μετατεθεί στο απώτερο μέλλον. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html)
Ο δεύτερος
στόχος, που ήταν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν
στη χώρα δεν είχαμε και τις καλύτερες επιδόσεις. Και αυτό οφείλεται κυρίως, γιατί το πολιτικό μας
σύστημα και οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θέλουν να συγκρουσθούν αποφασιστικά με
τις διάφορες συντεχνίες και τα κατεστημένα πελατειακά συστήματα που κυριαρχούν
στο δημόσιο χώρο, πράγμα όμως που δεν είναι και πολύ εύκολο. Έτσι βλέπουμε θλιβερούς
υπουργούς να κρύβονται πίσω από την τρόικα και το μνημόνιο. Να προσπαθούν αντί
να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, να χρεώνουν στην τρόικα και στο μνημόνια
κάθε δυσάρεστη απόφαση. Όμως την υπόθεση του ευρωπαϊκού δημοκρατικού
εκσυγχρονισμού της χώρας δεν μπορούμε να την αναθέσουμε σε καμιά τρόικα και σε
κανένα μνημόνιο. Πολλά από αυτά που προβλέπονται από το μνημόνιο είναι σωστά
και μάλιστα θα έπρεπε να τα είχαμε υλοποιήσει εδώ και δεκαετίες. (Όπως το
άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το περιουσιολόγιο, το δασολόγιο, το
κτηματολόγιο, την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, τη βιωσιμότητα του
ασφαλιστικού συστήματος κ.ά.). Δηλαδή,
τα πολιτικά κόμματα που συγκρότησαν τη Κυβέρνηση συνευθύνης, αντί να συντάξουν
το δικό μας «μνημόνιο», συνέταξαν ένα γενικόλογο και νεφελώδες κείμενο
προγραμματικής συνεργασίας, το οποίο όμως αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος στην
Κυβέρνηση αυτή.
Έτσι τον περασμένο Ιούνιο η ΔημΑρ αποχωρεί από την
Κυβέρνηση, με αφορμή την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ασφαλώς τα αίτια
είναι βαθύτερα. Μάλλον η ΔημΑρ δεν μπορούσε να σηκώσει αυτό το βαρύ φορτίο
στους μικρούς ώμους της. Μάλλον ήταν συνέχεια μιας πολιτικής που οι εμπνευστές
της, δεν πίστεψαν ποτέ πραγματικά την αναγκαιότητα αυτού του ελληνικού
ιστορικού συμβιβασμού. Γιατί αν
πιστεύεις βαθειά αυτή την ανάγκη, τότε αναζητάς καθημερινούς μικρούς
συμβιβασμούς, δεν επιδιώκεις να επιδεικνύεις κάθε τόσο και λιγάκι τις διαφορές
σου από τους κυβερνητικούς σου εταίρους, βάζεις τα καλύτερα στελέχη σου σε
θέσεις ευθύνης, συγκροτείς ομάδες επεξεργασίας και παρακολούθησης του
κυβερνητικού έργου με στόχο να βοηθήσεις να προχωρήσουν οι αλλαγές και οι
μεταρρυθμίσεις, δεν υποκύπτεις στους λαϊκισμούς και στις επιθέσεις κάθε
ψεκασμένου, δεν, δεν,…Τέλος πάντων, η
συμβολή της ΔημΑρ στον έναν χρόνο συμμετοχής της στην Κυβέρνηση, θα καταγραφεί
θετικά στο ισοζύγιό της συνεισφοράς της κάθε πολιτικής δύναμης στο ιστορικό
κάλεσμα για την σωτηρία της χώρας. Βεβαίως με την αποχώρησή της από τη Κυβέρνηση
δημιούργησε πολλά ερωτήματα και προβλήματα σε πολλούς φίλους και ψηφοφόρους
της, αλλά η ζωή δεν τελείωσε... Μπορεί να συμβάλλει θετικά από τη νέα της θέση
για να προχωρήσουν κάποια πράγματα για το καλό της κοινωνίας και της χώρας. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_24.html)
Ποια ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του
2012; Κατ’ αρχήν απέρριψε την ελληνική
εκδοχή του ιστορικού συμβιβασμού και δεν δέχθηκε να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση
εθνικής συνευθύνης, αναλαμβάνοντας τις δικές του ευθύνες και συμβάλλοντας και
αυτός από την πλευρά του στη σωτηρία της χώρας. Αντίθετα, όλο αυτό το
διάστημα, η αντιπολιτευτική του ρητορεία έχει δύο πλευρές. Από τη μία απορρίπτει
κάθε πολιτική της Κυβέρνησης και από την άλλη υπόσχεται στους πάντες τα πάντα.
Πουθενά όμως δεν εξηγεί πειστικά πως θα κάνει όλα αυτά και κυρίως από πού θα
βρει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στο ίδιο διάστημα έχει κάνει κάποια βήματα
ρεαλισμού. Απομακρύνθηκε από τις θέσεις των μονομερών ενεργειών. Για
παράδειγμα η θέση του για το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση μετατοπίσθηκε από
την απόλυτη άρνηση για κατάργησή του σε μια μέρα, στην διαπραγμάτευση με τους
εταίρους. Δηλαδή αυτό που κάνει και η σημερινή Κυβέρνηση. Διαπραγμάτευση με
τους συμμάχους και εταίρους μας. Απλά τονίζει ότι αυτός (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα
διαπραγματευτεί σκληρά, πράγμα που δεν το κάνει αυτή η Κυβέρνηση! Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώσει την ρεαλιστική του
στροφή και προσγειωθεί πραγματικά στο εθνικό πεδίο του ιστορικού συμβιβασμού,
τότε πραγματικά θα συμφωνήσουμε με τον κο Ξυδάκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή η συντριπτική
του πλειοψηφία) ανήκει στους κληρονόμους της παράδοσης του Μπερλιγκουέρ. Μέχρι
τότε θα πρέπει να το αποδείξει εμπράκτως.
Η χώρα
περνάει σε μια νέα φάση, ιδιαίτερα σήμερα μετά τις εξελίξεις με το νεοναζιστικό
μόρφωμα του εθνικοσοσιαλισμού της «ΧΑ», αλλά και μπροστά στις νέες
διαπραγματεύσεις που έχουμε μπροστά μας ενόψει της λήξης της δανειακής σύμβασης
και του μνημονίου. Και σ΄αυτές τις προκλήσεις η αναγκαιότητα ενός ελληνικού
ιστορικού συμβιβασμού, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Και η πρόσκληση –
πρόκληση απευθύνεται προς όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. θα δούμε
βέβαια στην πράξη ποιες θα ανταποκριθούν.
30-9-2013
Κώστας Χαϊνάς
