Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Εκλογές για την αυτοδιοίκηση 2010 : Μπορεί να είναι πρωταγωνιστής ο πολίτης ;

Μετά από την ολοκλήρωση των διαδικασιών για τον ‘ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ’ οδηγούμαστε τελικά τον Νοέμβριο του 2010 σε εκλογές στους δύο νέους βαθμούς της αυτοδιοίκησης. Στους νέους δήμους που προέκυψαν από τις συνενώσεις και στις περιφέρειες που μέχρι εχθές είχαν διορισμένο περιφερειάρχη από την εκάστοτε Κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτό από μόνο του όπως και μια σειρά άλλες μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν ήταν θετικές και οι νέοι Δήμοι και Περιφέρειες, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορούν να αναδειχθούν σε επιτελικά όργανα καθορισμού μιας πραγματικής αυτό-διοικητικής πολιτικής, προς όφελος των τοπικών κοινωνιών. Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά σημεία που θα μπορούσε κάποιος να ασκήσει κριτική, αλλά πλέον δεν έχει νόημα(το κάναμε προγενέστερα), αφού ο ‘ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ’ είναι πλέον νόμος του Κράτους και με βάση αυτό θα γίνουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Εκείνο που θα μας απασχολήσει στο σημερινό σημείωμα είναι κατά πόσο υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις να πάρουν μέρος στις εκλογές αυτές, αυθεντικές και πραγματικά ανεξάρτητες αυτοδιοικητικές κινήσεις πολιτών. Και ειδικότερα στον νέο Δήμο της Χαλκίδας, δηλαδή στο Δήμο που προκύπτει από την συνένωση τεσσάρων άλλων Δήμων (Ανθηδώνα, Αυλίδα, Ληλαντίων, Νέα Αρτάκη) με τον Δήμο Χαλκιδέων.

Στοιχεία του νέου Δήμου

α/α ΟΤΑ Πληθυσμός Έκταση Πυκνότητα Διαμερίσματα
1 Χαλκιδέων 55.264 30,80 1.794,10 1
2 Ληλαντίων 15.389 111,32 138,10 6
3 Νέα Αρτάκη 8.571 23,02 372,40 1
4 Αυλίδας 7.714 122,23 63,10 4
5 Ανθηδόνα 5.871 129,29 42,80 2

Γενικό 92.809 416,66 482,10 14

Πίνακας 1 : Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης

Είναι αλήθεια ότι ο νέος Δήμος που προκύπτει είναι ένας σχετικά μεγάλος δήμος σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Η αλήθεια όμως είναι ότι αποτελούν μια ενιαία οικονομική και γεωγραφική ενότητα, θα μπορούσαμε να πούμε και πολεοδομική και η Χαλκίδα είναι το βασικό κέντρο της. Με ανισότητες και διαφορές ασφαλώς. Με διαφορετικά επίπεδα κοινωνικής οργάνωσης. Με διαφορετικές μορφές οικονομίας και επιχειρήσεων. Όμως αυτή η πολυμορφία μπορεί να αποτελέσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα. Οι κοινωνίες και οι οικονομίες που βασίζονται σε ‘μονοκαλλιέργειες’ υστερούν σε σχέση με τις κοινωνίες που διαθέτουν πλουραλιστικές μορφές κοινωνικής και οικονομικής συγκρότησης, γιατί έτσι διασφαλίζουν εναλλακτικές λύσεις απασχόλησης και κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Ανατολικά της Χαλκίδας έχουμε μια πλούσια πεδιάδα του Ληλάντιου με αγροτική παράδοση, αλλά και με βιομηχανίες, δυτικά έχουμε την Ανθηδώνα με το αρχαίο της λιμάνι, που μπορεί να εξελιχθεί εκτός από αγροτική περιοχή παραγωγής ποιοτικών αγροτικών προϊόντων, σε μια περιοχή ποιοτικού τουρισμού και φιλοξενίας της εξοχικής κατοικίας των Χαλκιδέων και όχι μόνο. Πιο Νότια έχουμε την ιστορική Αυλίδα με την Αυλίδεια Αρτέμιδα και το αρχαίο τείχος στο ‘Μεγάλο Βουνό’ και επίσης έχουμε την ‘Ριτσώνα’ που συγκεντρώνει ανεξέλεγκτα βιομηχανικές μονάδες, στοιχεία που μπορούν να την αναδείξουν σε ένα παγκόσμιο αρχαιολογικό κέντρο, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά όμως το πρόβλημα της ρύπανσης. Βορειότερα έχουμε την Νέα Αρτάκη μια νέα και ζωντανή πόλη που φιλοξενεί ένα σημαντικό αριθμό βιοτεχνιών αλλά και μονάδων της πρωτογενούς τομέα της οικονομίας. Και έχουμε και την Χαλκίδα, με το στενό του Ευρίπου ως σήμα κατατεθέν, με το εμπορικό λιμάνι της, με τα μεγάλα προβλήματα της στο κυκλοφοριακό, στις υποδομές της, στους ελεύθερους χώρους της, στο περιβάλλον της. Έχουμε δηλαδή μια μεγάλη ενότητα με μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα και ταυτόχρονα με μεγάλα προβλήματα.
Στα πλαίσια ενός σημειώματος ασφαλώς δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλα, αλλά θα μπορούσαμε να σημειώσουμε κάποια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά είναι τα πιο σημαντικά ή τα προβλήματα με τη μεγαλύτερη προτεραιότητα.
Κατά πρώτον λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία με βάση τον οικονομικό και κοινωνικό χαρακτήρα της περιοχής μας, τον επανασχεδιασμό και την χωροθέτηση των οικονομικών δραστηριοτήτων που έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή μας με άναρχο και ανεξέλεγκτο τρόπο. Που και πως θέλουμε να έχουμε τις βιοτεχνίες και τις βιομηχανίες μας. Γιατί και αυτές πρέπει να υπάρχουν κάπου, αλλά σωστά χωροθετημένες και οργανωμένες με υποδομές και περιβαλλοντική προστασία. Στενά δεμένο με αυτό είναι ο πολεοδομικός ανασχεδιασμός των πόλεών μας, για την αντιμετώπιση του κυκλοφοριακού και συγκοινωνιακού προβλήματος με έμφαση στην δημιουργία υποδομών (π.χ. ανισόπεδων διαβάσεων σε σημεία κόμβους) και την ολόπλευρη αξιοποίηση των μέσων μαζικής μετακίνησης με στόχο την ελαχιστοποίηση της μετακίνησης των κατοίκων της περιοχής με αυτοκίνητο. Την ενίσχυση της πεζής μετακίνησης και του ποδηλάτου μέσα στις πόλεις μας για όλες τις κοινωνικές ομάδες και για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού, με την δημιουργία των κατάλληλων υποδομών. Την ενίσχυση και επέκταση των ελεύθερων χώρων και των χώρων πρασίνου, με την διεκδίκηση των παλιών στρατοπέδων και των άλλων παλιών βιομηχανικών εγκαταστάσεων της περιοχής μας που διάφορα συμφέροντα τα έχουν βάλει στο μάτι για τσιμεντοποίηση. Το πρόβλημα του νερού χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε με ορίζοντα άμεσα στο μέλλον, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι ο υδροφορέας της Κεντρικής Εύβοιας, όπως και ο Ευβοϊκός Κόλπος ρυπαίνονται αργά και σταθερά με βαρέα μέταλλα και οργανική ρύπανση. Το πρόβλημα των αστικών απορριμμάτων δεν αντιμετωπίζεται με νέους ΧΥΤΑ. Αντιμετωπίζεται με ολοκληρωμένο ανασχεδιασμό και οργάνωση της ανακύκλωσης στην πηγή σε όλη την περιοχή και με αναβάθμιση του υπάρχοντος ΧΥΤΑ σε χώρο υποδοχής των υπολειμμάτων όπου και μέρος απ’αυτά μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε στην συνέχεια με κομποστοποίηση. Διαφορετικά ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα για καύση των απορριμμάτων. Και αυτό θέλουν κάποιοι που θέλουν να αποτύχει η ανακύκλωση και η ολοκληρωμένη διαχείριση των αστικών απορριμμάτων. Οι υπάρχουσες μονάδες βιολογικής επεξεργασίας των αστικών αποβλήτων χρειάζεται να επεκταθούν και να οργανωθούν ώστε να μπορέσουν να συνδεθούν στο δίκτυο όλα τα σπίτια και οι επιχειρήσεις της περιοχής, προβλέποντας και την μελλοντική ανάπτυξη. Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει πολλά άλλα προβλήματα των πόλεών μας και της περιοχής μας. Η αναφορά μας στα προβλήματα αυτά ήταν ενδεικτική. Το ερώτημα που απασχολεί τον καθένα μας είναι : Μπορούν να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα αυτά από την νέα αυτοδιοίκηση που θα εκλεγεί από τις εκλογές του Νοεμβρίου ; Η απάντησή μας είναι σαφής. Εάν συνεχισθούν να εκλέγονται οι δήμαρχοι και τα δημοτικά συμβούλια με βάση τα κομματικά ‘χρίσματα’, η απάντηση είναι ΟΧΙ, ή καλύτερα να πούμε ότι δεν θα έχουμε μια ουσιαστική αντιμετώπιση, όσες καλές προθέσεις και αν έχει ο εκλεγμένος δήμαρχος και κάποιοι εκλεγμένοι σύμβουλοι. Το πρόβλημα ξεκινά από την αρχή. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δυστυχώς έχουν εξελιχθεί σε μια δεύτερη κομματική αντιπαράθεση, πλέον αυτής των εθνικών εκλογών. Τα πραγματικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που μετράει για τους κομματικούς μηχανισμούς είναι ποια χρώματα θα γεμίσουν το βράδυ των εκλογών την οθόνη των τηλεοράσεων για να επιβεβαιώσουν ή όχι τις πολιτικές τους. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Γιατί οι τοπικές κοινωνίες και οι πολίτες, θέλουν ένα δήμαρχο και ένα δημοτικό συμβούλιο που θα ασχοληθούν και θα αγωνισθούν μαζί με τους πολίτες για τα προβλήματα της περιοχής και όχι κομματικούς εντεταλμένους. Ή σε άλλες περιπτώσεις να προκύπτουν απλοί διαχειριστές της τετραετίας, ισορροπώντας ανάμεσα σε διάφορα μικρά ή μεγάλα συμφέροντα. Σε καλύτερες εκδοχές μπορεί να προκύψουν κάποια ικανά και αδιάφθορα πολιτικά στελέχη που ασφαλώς υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, που όμως είναι ‘καταδικασμένα’ να αποτύχουν, ή να κάνουν ελάχιστα πράγματα, έτσι όπως λειτουργούν τα σημερινά δημοτικά συμβούλια. Μετά τον 2ο μήνα των εκλογών η αντιπολίτευση προσπαθεί να αποδείξει ότι ο Δήμαρχος έχει αποτύχει! Καμιά συνεννόηση, καμιά συλλογικότητα, καμιά συνυπευθυνότητα. Γιατί να μην μπορούν για παράδειγμα να συνεργασθούν πλειοψηφία και μειοψηφίες στο Δήμο για να λυθούν τα προβλήματα της πόλης ; Η απάντηση νομίζω είναι προφανής. Δεν τα έχω με τα πολιτικά κόμματα. Όχι τα πολιτικά κόμματα παρά την απαξίωσή τους, χρειάζεται να επιβεβαιώνουν τον πολιτικό τους ρόλο ως κύτταρα της Δημοκρατίας μας συνεχώς στην κοινωνία και στη Βουλή, και στις Εθνικές Εκλογές μπορούν να δοκιμάζουν την πολιτική τους επιρροή. Με την εμπλοκή τους όμως στα αυτοδιοικητικά θέματα και στις αυτοδιοκητικές εκλογές με τον τρόπο που γίνεται, ούτε τα ίδια ωφελεί ούτε τις τοπικές κοινωνίες.
Το ερώτημα λοιπόν είναι :
Είμαστε σήμερα σε θέση ως τοπική κοινωνία της Χαλκίδας και των άλλων πόλεων που συναπαρτίζουμε τον νέο Δήμο, να πούμε, σε όλους αυτούς που θα θελήσουν να μας εγκλωβίσουν σε έναν ακόμη άγονο κομματικό ανταγωνισμό, ΟΧΙ ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε ; Δεν ξέρω την απάντηση, θα φανεί όμως από τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα. Η προσωπική μου γνώμη όμως είναι ότι, μπορούμε σήμερα να πούμε ΝΑΙ στην συγκρότηση μιας αυθεντικής πραγματικά ανεξάρτητης κίνησης για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών. Με πρωταγωνιστές τους πολίτες. Ενταγμένους ή όχι σε πολιτικά κόμματα δεν έχει σημασία. Σε μια κίνηση πολιτών που θα συγκινήσει και θα συνεπάρει όλους εκείνους που απογοητευμένοι βλέπουν την απαξίωση του σημερινού πολιτικού μας συστήματος, που θα μας οδηγήσει όλους σε μια νέα προσπάθεια που το μοναδικό στοιχείο που θα μας ενώνει θα είναι η αγάπη μας και οι αγωνίες μας για τον τόπο. Που μέσα από άμεσες δημοκρατικές διαδικασίες θα συζητάμε τα πάντα και θα αποφασίζουμε εμείς για όλα. Και αν αποφασίσουμε να κατέβουμε και στις εκλογές όλοι οι υποψήφιοί μας και ο υποψήφιος Δήμαρχος θα εκλεγούν από εμάς, από την συνέλευση των πολιτών. Και το προγραμματικό μας πλαίσιο εμείς θα το αποφασίσουμε. Μέσα από τις διαφορές μας θα βρούμε τις νέες συνθέσεις και θα κάνουμε όλοι με καλή θέληση τις απαραίτητες υπερβάσεις. Καταλαβαίνω ότι το εγχείρημα δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Όμως ταυτόχρονα πρέπει να αποφασίσουμε ως πολίτες. Θα μείνουμε απλοί παρατηρητές ή στη καλύτερη περίπτωση απλοί ψηφοφόροι αυτών που θα αποφασίσουν κάποιοι για μας χωρίς εμάς, ή θα πάρουμε την υπόθεση της λύσης των προβλημάτων μας στα χέρια μας ;
Προβλήματα που μπορούν κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να αντιμετωπισθούν, αξιοποιώντας τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα που πράγματι έχουμε ως περιοχή και κυρίως όταν ο πολίτης αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων και όχι υποχείριο των κάθε λογής επιδιώξεων και συμφερόντων που ‘βλέπουν’ την Χαλκίδα ως ένα μεγάλο οικονομικό χώρο για να συνεχίσουν το ‘πάρτυ’ των εν γένει αδιαφανών διαγωνισμών για τα δημόσια έργα και των δημοτικών προμηθειών και άλλων σκοπιμοτήτων που καμιά σχέση δεν έχουν με την επίλυση των προβλημάτων μας.

Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 20 Ιουνίου 2010

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Ο τόπος χρειάζεται σήμερα μια δημοκρατική εναλλακτική πολιτική λύση

Τρεις μόνο λέξεις, Δημοκρατία, Διαφάνεια, Αξιοκρατία, μπορούν να συμπυκνώσουν τα αιτήματα των καιρών.
Μπροστά σε μια εικόνα γενικής πολιτικής απαξίωσης σε θεσμούς, κόμματα και πολιτικό προσωπικό. Τα δύο μεγάλα κόμματα – παρατάξεις που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποδεικνύονται ανίκανα, να δώσουν άμεσες δημοκρατικές λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα της δημοκρατίας μας. Παρότι κάποια κυβερνητικά μέτρα είναι στην σωστή κατεύθυνση, η Κυβέρνηση συνολικά δεν πείθει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη κρίση και να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της, γιατί κυρίως δεν εμπνέει και ως σύνολο δεν αποτελούν μια ολοκληρωμένη πολιτική. Δεν πείθει κυρίως γιατί στην κοινή γνώμη τα βαρίδια της πολιτικής του παρελθόντος λειτουργούν καθοριστικά στο παθητικό του ισοζυγίου της πολιτικής της. Παρότι και τα δύο κόμματα είναι υποχρεωμένα κατά καιρούς να προσπαθούν να αποποιηθούν ευθύνες των πολιτικών του παρελθόντος και να διαχωρίσουν την θέση τους. Παρότι και οι δύο ηγεσίες αυτών των κομμάτων είναι νέες σχετικά, αποδείχθηκαν όμως μέχρι σήμερα ότι δεν είναι ικανές να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους συνδέει με το ‘αμαρτωλό’ παρελθόν των πολιτικών τους. Και η εξήγηση είναι απλή. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα, καμιά αυθεντική και ριζική πολιτική αναθεώρησης των πολιτικών τους και ουσιαστικής αυτοκριτικής των ηγεσιών και των δύο κομμάτων. Γιατί περιστασιακά και αποσπασματικά διαχωρίζουν τη θέση τους μόλις η δημοσιογραφική ή η εισαγγελική έρευνα αναδείξει ενοχοποιητικά στοιχεία για κάποιους πολιτικούς πρωταγωνιστές των προηγούμενων Κυβερνήσεων. Συμπέρασμα. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί όχι απλά να οδηγήσει τη χώρα σε μια προοπτική εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα, δεν μπορεί καν να διαχειριστεί απλά ζητήματα δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Από την άλλη πλευρά η αριστερά, εκτός κάποιων μεμονωμένων φωνών ή εκφράσεων, έχει σχεδόν κηρύξει την ‘σοσιαλιστική επανάσταση’ είτε με τη μορφή της ‘επαναστατικής γυμναστικής’ με τους αποκλεισμούς των κρουαζερόπλοιων και των Ξενοδοχείων, είτε με τα ‘Μέτωπα Ανατροπής’ είτε με διακηρύξεις για την ‘υπέρβαση’ του συστήματος και την ‘προώθηση του σοσιαλισμού’. Οι πολίτες λοιπόν παρακολουθούν από την μια, τους δύο εταίρους του δικομματισμού, χωρίς ασφαλώς να ταυτίζονται, να προσπαθούν να αρθρώσουν μια νέα πολιτική που όμως στηρίζεται σε παλιά ‘υλικά’ και σε αποτυχημένες συνταγές. Από την άλλη, μια αριστερά αυτοπαγιδευμένη στον μικρόκοσμό της, αγνοεί τις συγκεκριμένες συνθήκες και τη πραγματικότητα της χώρας μας και να συνθηματολογεί ή να καταγγέλλει στην καλύτερη περίπτωση τους πάντες. Αν μπορώ κατ’ ελάχιστο να εκφράσω το κοινό αίσθημα, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι οι πολίτες δεν ‘βλέπουν’ πουθενά εναλλακτικές πολιτικές λύσεις σήμερα και αυτό εκφράζεται και μέσω των δημοσκοπήσεων σε ένα βαθμό. Και όταν αναφερόμαστε σε εναλλακτικές πολιτικές διεξόδου εννοούμε λύσεις ρεαλιστικές, άμεσα εφαρμόσιμες και κυρίως αναφερόμαστε στις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν και να υλοποιήσουν αυτές τις εναλλακτικές λύσεις, σε ένα πλαίσιο μιας εναλλακτικής Κυβερνητικής πολιτικής εξουσίας. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Η κοινωνία δεν θέλει μόνο ωραίες και ΄φανταχτερές’ προτάσεις αλλά κυρίως θέλει να ακούσει για κυβερνητικές λύσεις εφαρμοσμένης πολιτικής.
Και αυτό δυστυχώς λείπει σήμερα από το πολιτικό σκηνικό.

Ποια είναι λοιπόν η λύση σήμερα ;
Χωρίς καμιά αίσθηση γνώσης της μοναδικής αλήθειας, εκτιμώ ότι σήμερα το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα δημοκρατικού ελλείμματος. Δεν αφορά άμεσα ούτε τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ούτε την εφαρμογή του σοσιαλισμού. Το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα μιας δημοκρατικής ανασυγκρότησης του Κράτους και της κοινωνίας μας, σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς της. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα δημοκρατικό σύστημα κεντρικής διοίκησης, με μηδενισμό της γραφειοκρατίας, με αξιοκρατία και διαφάνεια. Με όλες τις δημόσιες προμήθειες μέσω διαγωνισμών, ανοικτούς και διαφανείς σε όλους. Χρειαζόμαστε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στην παιδεία μας, με αναβάθμιση όλων των επιπέδων σπουδών, με την επ-ανακάλυψη του ρόλου του εκπαιδευτικού στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, την αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση του έργου του. Χρειαζόμαστε ένα δημόσιο σύστημα υγείας που θα έχει πρόσβαση ο κάθε πολίτης και ένα δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα για όλους τους Έλληνες χωρίς συντεχνιακές εξαιρέσεις που θα μπορούν να έχουν μια δίκαιη σύνταξη ανάλογα με τα χρόνια εργασίας τους και το ύψος των εισφορών τους. Χρειαζόμαστε μια παραγωγική οικονομία με επιχειρήσεις που θα λειτουργούν ασφαλώς με κανόνες αλλά δεν θα δαιμονοποιείται η επιχειρηματικότητα, η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα, αλλά θα έχουν κίνητρα ώστε να συμβάλλουν και να διαδραματίσουν έναν σημαντικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Χρειαζόμαστε δραστική μείωση των εξοπλισμών, εκδημοκρατισμό και ανακαθορισμό των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας με τον διαχωρισμό των λειτουργιών τους και πολλά ίσως άλλα μέτρα εκδημοκρατισμού που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς. Κυρίως χρειάζεται να ανακαλύψουμε ένα νέο όραμα που θα εμπνεύσει τους πολίτες και κυρίως την απογοητευμένη νεολαία που βλέπει καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό σε βάρος της.
Όλα αυτά κάποιοι θα τα κατηγορήσουν ότι κινούνται μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και αποτελούν εξωραϊσμό του συστήματος. Ναι ασφαλώς όλες αυτές οι προτάσεις που αποτελούν το πλαίσιο μιας δημοκρατικής μεταρρύθμισης δεν θα ανατρέψουν το σύστημα. Θα το εκδημοκρατίσουν όμως και αυτό χρειάζεται σήμερα το σύστημά μας. Ή να το πω κάπως διαφορετικά. Η κοινωνία μας για τα αιτήματα αυτά είναι ώριμη να τα πραγματοποιήσει, αλλά και τα αιτήματα αυτά είναι ώριμα για να υλοποιηθούν. Κάθε αίτημα που θα υπερβαίνει αυτήν την ωριμότητα, θα είναι ένα κενό σύνθημα χωρίς αποδέκτες. Γιαυτό τα προτιμώ. Γιατί είναι ρεαλιστικά και άμεσα πραγματοποιήσιμα. Τα προτιμώ λοιπόν από μια γενική καταγγελία του συστήματος και από μια πολιτική ουσιαστικής απραξίας και διαιώνισης του χτες. Τα προτιμώ από ένα γενικόλογο κουβεντολόι, σε δουλειά να βρισκόμαστε και να μην γίνεται τίποτα τελικά. Η κοινωνία να βράζει και κάποιοι να διαγκωνίζονται σε ‘επαναστατικές κουβέντες’. Γιατί σήμερα επαναστατικό είναι κάθε τι που αλλάζεις σε κάτι δημοκρατικότερο και καλύτερο για τους πολίτες και όχι οι δήθεν ‘επαναστατικές’ διακηρύξεις και τα συνθήματα που δεν αλλάζουν τίποτα. Ναι σήμερα πιστεύω ότι ο τόπος μας χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση. Μια επανάσταση ας την πούμε της κοινής λογικής και της δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας. Και στο ερώτημα ποιος θα την κάνει αυτήν την επανάσταση θα έλεγα. Η επανάσταση αυτή έχει έναν πρωταγωνιστή. Τον πολίτη. Την κοινωνία των πολιτών. Τα πολιτικά υποκείμενα έρχονται και παρέρχονται. Δεν αποτελούν αυτοσκοπό αλλά μέσον στην ιστορική εξέλιξη για την πρόοδο της κοινωνίας. Εάν το τμήμα της δημοκρατικής αριστεράς που αποσπάστηκε πρόσφατα από τον ΣΥΝ, αυτοαναλωθεί στον μικρόκοσμο της αριστεράς και διαχειριστεί με όρους διάσπασης την ύπαρξή του, θέλοντας απλά να δείξει την διαφορετικότητά του, θα αποτύχει όσο και αν οι προθέσεις των ηγετών αυτής της έκφρασης είναι αγνές και καλοπροαίρετες. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι να αναβιώσουμε απλά ένα σχήμα σαν την ΕΑΡ ή σαν το ΚΚΕ εσωτερικού όσο και αν τα σχήματα αυτά ενέπνευσαν και άνοιξαν δρόμους σε άλλες δύσκολες εποχές. Ούτε έχει νόημα να εμπλακεί σε μια άγονη αντιπαράθεση με τα άλλα τμήματα της αριστεράς. Οι πολίτες αδιαφορούν ποιο τμήμα της αριστεράς είναι πιο σωστό ή πιο έχει δίκιο σε μια αντιπαράθεση. Οι πολίτες βλέπουν τα πολιτικά σχήματα ως μέσα για την εφαρμογή εναλλακτικών πολιτικών λύσεων. Και με βάση αυτό το κριτήριο τα επιλέγουν καθημερινά και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Εάν λοιπόν το τμήμα αυτό της δημοκρατικής αριστεράς κατανοήσει ποιο είναι το πρόβλημα σήμερα για τον τόπο και ποιες είναι οι λύσεις, θα ξεπεράσει τον εαυτό του και θα προτείνει στην ελληνική κοινωνία την εναλλακτική πολιτική πρόταση που είναι η δημοκρατική διέξοδος και η συγκρότηση της πιο πλατιάς πολιτικής συσπείρωσης από τις παρυφές του φιλελεύθερου κέντρου έως και τη δημοκρατική αριστερά, που θα καλεστεί να διαχειριστεί αύριο τις υποθέσεις του τόπου, ακόμη και σε Κυβερνητικό επίπεδο.


Κώστας Χαϊνάς
12-6-2010

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ : Ολική επαναφορά ;

Μια μικρή κριτική προσέγγιση στην Πολιτική Απόφαση του 6ου Συνεδρίου

Μελετώντας την πρόσφατη Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ θα διαπιστώσει κάθε αντικειμενικός παρατηρητής μια ουσιώδη ιδεολογική και πολιτική στροφή στις προσεγγίσεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ σε σχέση με πρόσφατα πολιτικά κείμενα του. Και εξηγούμαστε :
Όσον αφορά την κρίση. Παρότι αναγνωρίζει ότι η κρίση είναι πολυεπίπεδη και πολύπλευρη και αναλύει σε ένα βαθμό τις αιτίες που την δημιουργούν, η προσέγγιση που κάνει είναι μονοδιάστατη. Δεν αναφέρεται καθόλου στις παθογένειες και στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και στις ιδιαιτερότητές της. Πως δημιουργήθηκαν τα ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος ; Δεν υπάρχει καμιά απάντηση. Όλα τα αναγάγει στο καπιταλιστικό σύστημα. Όμως καπιταλισμό έχει και η Γερμανία και άλλες χώρες, αλλά το Κράτος μας και το επίπεδο της κοινωνίας μας δεν έχει καμιά σχέση με τις κοινωνίες αυτές. Έτσι λοιπόν η πολιτική απόφαση δεν εστιάζει ιδαίτερα στις ενδογενείς αιτίες της δικής μας κρίσης. Στην ανάλυση του δικού μας κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και τι πρέπει να γίνει. Σχεδόν όλα τα κακά οφείλονται κατά την απόφαση, στην ΕΕ και στις κοινοτικές συμφωνίες. Δεν αναφέρεται καθόλου στο σπάταλο και ασύδοτο πελατειακό ελληνικό Κράτος της μεταπολίτευσης. Στην μικροκομματική του λογική και λειτουργία, αλλά και εξυπηρέτηση συγκεκριμένων ισχυρών κοινωνικών ομάδων που λειτουργώντας συντεχνιακά, εκβίασαν και απέσπασαν προνόμια εις βάρος των οικονομικά αδυνάτων. Δεν μιλάει για κάποιες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, οι οποίες για το μόνο που ενδιαφερόντουσαν ήταν το βόλεμα των ημετέρων και η απόσπαση ευνοϊκών ρυθμίσεων ή εξαιρέσεων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Δεν αναφέρεται στα διάφορα κυκλώματα και παρακυκλώματα στις προμήθειες του ελληνικού δημοσίου, που άρμεγαν στην κυριολεξία το ελληνικό κράτος με την ανοχή και την συνενοχή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Δεν αναφέρεται στις κάθε είδους συντεχνίες που μέσα από ‘αγώνες’ που η αριστερά συμπαραστάθηκε με κάθε τρόπο, εκβίασαν εθελουσίες εξόδους με υπέρογκες αποζημιώσεις που τις πλήρωνε ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή η κοινωνία, με αποτέλεσμα να έχουμε συνταξιούχους των 45 και 50 ετών με μεγάλες συντάξεις εις βάρος των κοινωνικά αδυνάτων, που υποτίθεται υπερασπίζεται η αριστερά. Δεν αναφέρεται στην παντελή έλλειψη κάθε είδους αξιοκρατίας και αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα να ‘επιπλέουν’ οι ανεπαρκείς κομματάνθρωποι και κάθε είδους γραφειοκράτες, εις βάρος των αξιόλογων στελεχών του δημόσιου τομέα που ήθελαν να προσφέρουν και να αξιολογηθούν, αλλά το κύκλωμα των ημετέρων τους εμπόδιζε, γιατί ‘χαλούσαν’ την πιάτσα. Δεν αναφέρεται στους ‘αγώνες’ που η αριστερά στήριξε, για την εξαίρεση συγκεκριμένων συντεχνιών από κάθε προσπάθεια μιας δίκαιης ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων, εις βάρος των πιο αδύνατων κοινωνικών ομάδων που δεν έχουν την δύναμη να εκβιάσουν το πολιτικό σύστημα. Ο κατάλογος είναι μεγάλος. Για όλα αυτά δηλαδή που έγιναν στη χώρα μας, για τα τεράστια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος που αποτελεί σήμερα μια θηλιά στον μέλλον αυτού του τόπου και των νέων γενεών, δεν υπάρχουν υπεύθυνοι; Δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και πολιτικό προσωπικό που τα υλοποίησε; Ουσιαστικά δηλαδή, θεωρεί ότι οι κυρίαρχες αιτίες της σημερινής κρίσης της χώρας μας, είναι η ΕΕ και το σύμφωνο σταθερότητας και όχι οι πολιτικές του δικομματισμού που εφαρμόστηκαν στην χώρα μας από τη μεταπολίτευση και αναγάγει ως βασική αιτία την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου !
Όμως αυτό που είχε πει ο Μαρξ πριν εκατόν πενήντα χρόνια περίπου για την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, μπορεί να αποτελεί βασική αιτία για τις περιοδικές κρίσεις του καπιταλισμού, αλλά σήμερα υπάρχουν και άλλες αντιθέσεις και αντιφάσεις του συστήματος που ίσως την εποχή του Μαρξ να μην είχαν εμφανισθεί με τη σημερινή μορφή. Για παράδειγμα σήμερα αν δούμε τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, η κρίση θίγει όχι μόνο τα εργαζόμενα στρώματα αλλά και τις παραγωγικές επιχειρήσεις, μικρές μεσαίες αλλά και μεγάλες. Η κρίση ρευστότητας και η αδυναμία πρόσβασης σε πολλές απ’αυτές τις επιχειρήσεις σε ευνοϊκή χρηματοδότηση τις οδηγούν στην μείωση της παραγωγής τους και σε περιορισμό των θέσεων εργασίας. Όλες αυτές οι επιχειρήσεις είναι απέναντι στα πιο επιθετικά κερδοσκοπικά χρηματιστηριακά κεφάλαια. Τι λέει για την αντίθεση αυτή η πολιτική απόφαση; Οι επιχειρήσεις παραγωγής καταναλωτικών προϊόντων και υπηρεσιών, ενδιαφέρονται να μην μειωθεί το εισόδημα των εργαζόμενων, για να μην έχουν μείωση της κατανάλωσης των προϊόντων και υπηρεσιών τους. Άρα λοιπόν δεν συμφωνούν όλοι με τις συνταγές της συμπίεσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Ακόμη και καπιταλιστικές επιχειρήσεις ενδιαφέρονται να έχουν την δυνατότητα οι εργαζόμενοι να αγοράζουν τα προϊόντα τους και τις υπηρεσίες τους. Γιατί πελάτες τους δεν μπορεί να είναι μόνο οι καπιταλιστές. Αγοραστές θέλουν και κυρίως θέλουν να είναι οι εργαζόμενοι, γιατί αυτοί είναι οι πολλοί. Το ίδιο θέλουν και οι μικρές, μεσαίες και μεγάλες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Θέλουν τους εργαζόμενους να έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν διακοπές και έτσι ασφαλώς να κερδίσουν. Ακόμη και Τραπεζικά ‘ιδρύματα’ θέλουν οι εργαζόμενοι να έχουν εισοδήματα για να πληρώνουν τα δάνειά τους. Μόνο η σκέψη ότι μπορεί οι εργαζόμενοι στο μέλλον να μην έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν τα δάνειά τους μαζικά, κάνει τους τραπεζίτες να τρελαίνονται. Η απάντηση είναι απλή. Εάν σταματήσουν οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν τα δάνειά τους για λίγες μέρες, θα καταρρεύσει όλο το Τραπεζικό σύστημα. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλοϊκά όπως τα εμφανίζει η πολιτική απόφαση.
Για το θέμα της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης και των συμμαχιών που επιβάλλονται, η πολιτική απόφαση αυτό που μας λέει είναι ότι σήμερα στην ημερήσια διάταξη τίθεται, ‘…η υπέρβαση του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και η προώθηση του σοσιαλισμού…’
Δεν γνωρίζω με ποια ανάλυση η πολιτική απόφαση καταλήγει σε αυτή την διαπίστωση. Πέστε με απαισιόδοξο αλλά δεν βλέπω κάποιο ιδιαίτερο κοινωνικό ρεύμα που να απαιτεί τον σοσιαλισμό εδώ και τώρα! Αυτό που βλέπω και διαπιστώνω είναι, είναι ότι χρειάζεται μια πραγματική δημοκρατική ανασυγκρότηση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας. Δημοκρατία παντού, διαφάνεια παντού, αξιοκρατία παντού. Το Κράτος χρειάζεται μια ολική ανασυγκρότηση με αξιοκρατία και ουσιαστική αξιολόγηση των υπηρεσιών και των δημόσιων λειτουργών από την ίδια των κοινωνία και τους ίδιους τους δημόσιους λειτουργούς με διαδικασίες αυτοαξιολόγησης. Οι προμήθειες του ελληνικού δημοσίου και της αυτοδιοίκησης να γίνονται με όρους απόλυτης διαφάνειας και αξιοκρατίας. Να αρθούν όλοι οι αποκλεισμοί και τα ‘κλειστά’ προνόμια των ολίγων και αρεστών. Και πολλά άλλα δημοκρατικά βήματα και μεταρρυθμίσεις χρειάζεται η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό Κράτος. Αυτά όμως κάθε άλλο παρά σοσιαλιστική μετάβαση αποτελούν. Αποτελούν το πλαίσιο μιας μεγάλης δημοκρατικής επανάστασης. Ναι, αυτά θα έλεγα ότι είναι οι σημερινές προτεραιότητες για την ελληνική κοινωνία και τους πολίτες. Και πάνω σ’αυτά τα προβλήματα οι πολίτες αναμένουν μια πολιτική ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση. Δεν χρειάζονται άλλα μανιφέστα με διακηρύξεις και μεγάλα λόγια.
Και οι δυνάμεις που καλούνται να υλοποιήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι όλες οι δημοκρατικές προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Και η ελληνική δημοκρατική αριστερά έχει πολλά να δώσει σ’αυτήν την υπόθεση.

Κώστας Χαϊνάς
9-6-2010

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Η άλλη μέρα για τη δημοκρατική αριστερά

Οι πρόσφατες εξελίξεις στον χώρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με την αποχώρηση -ουσιαστικά- της ανανεωτικής πτέρυγας, δημιουργούν τουλάχιστον σε κάποιους που είχαν συμβάλλει στην δημιουργία του, κάποια ανάμικτα συναισθήματα. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι συναισθηματικό. Είναι κατ’εξοχήν πολιτικό. Γιατί τα πολιτικά κόμματα είναι μέσα, πολιτικά εργαλεία για την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής κοινωνίας και όχι αυτοσκοπός. Είναι αλήθεια ότι ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τις προσωπικές κόντρες που πράγματι σε ένα βαθμό υπάρχουν, κυρίως όμως το πρόβλημά του ήταν και παραμένει πολιτικό και ιδεολογικό. Υπάρχουν σημαντικές στρατηγικές πολιτικές διαφορές στις συνιστώσες που συναποτελούσαν τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, που απ’ότι αποδείχθηκε έκαναν αδύνατη την συνύπαρξη τους. Η διαιώνιση αυτής της κατάστασης, δημιουργούσε πολλά προβλήματα τα οποία είχαν επιπτώσεις, πέρα από την πολιτική σύγχυση και στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Άλλωστε ιστορικά, οι σχέσεις ‘προδοσίας’ και οι ‘ανθρωποθυσίες’ είναι αρκετά δημοφιλείς στον χώρο της αριστεράς. Άρα λοιπόν η αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας δημιουργεί αντικειμενικά τις προϋποθέσεις για πιο ομοιογενείς πολιτικούς χώρους, δηλαδή εν δυνάμει μεγαλύτερη αξιοπιστία και ενιαία πολιτική έκφραση για όλους. Αν και υπάρχουν ακόμη σημαντικές προστριβές με τις άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα σταυρόλεξο που πολύ δύσκολα θα λυθεί από την ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στην συνέχεια. Και το πιθανότερο να έχουμε και νέες αποχωρήσεις από τον ΣΥΝ ή από τον ΣΥΡΙΖΑ ή ανακατατάξεις και νέες συμπράξεις. Μάλιστα η αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας αφαιρεί αυτόματα κάθε άλλοθι σε όλους αυτούς που την κατηγορούσαν μέχρι σήμερα, ότι αποτελούσε την βασική αιτία των προβλημάτων στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές ανακατατάξεις είναι θεμιτές και κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τον άλλον για ‘προδοσία’ επειδή διαφοροποιήθηκε ή επειδή άλλαξε γνώμη. Οι διαφορές είναι πολιτικές και οι διαφοροποιήσεις και οι ανακατατάξεις είναι διαδικασίες ενός ζωντανού πολιτικού οργανισμού. Και αυτό είναι υγεία. Οι άνθρωποι άλλωστε αλλάζουν. Έχουν δικαίωμα να αλλάζουν ή να αναθεωρούν κάποια πράγματα, χωρίς να γίνονται υποχρεωτικά και ΄προδότες’. Επιτέλους πρέπει να σταματήσει αυτό το κυνήγι μαγισσών. Ασφαλώς ποιες ιδέες θα δικαιωθούν (αν έχει κάποιο νόημα αυτό) θα αποδειχθούν από την ίδια τη ζωή και τις εξελίξεις.
Αντικειμενικά λοιπόν το τοπίο γίνεται σχετικά πιο ξεκάθαρο για όλους και οι πολίτες θα κρίνουν. Ασφαλώς οι ‘ιδεολογικές καθαρότητες’ σήμερα, είναι και αντι-ιστορικές και ανεφάρμοστες. Και ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι ιδιαίτερα σήμερα σε στιγμές μιας μεγάλης κρίσης όπως αυτή που περνάει η χώρα μας, μια ακόμη διάσπαση στον χώρο της αριστεράς είναι πολυτέλεια. Όμως, σε τέτοιες μεγάλες στιγμές, όταν μια δύναμη αισθάνεται ότι ασφυκτιά πολιτικά και οι απόψεις της δεν ακούγονται στην κοινωνία, έχει υποχρέωση να απευθυνθεί απ’ευθείας στην κοινωνία και να επικοινωνήσει τα δικά της μηνύματα. Και θα κριθεί από την κοινωνία. Άλλωστε δεν υπάρχει και άλλος τρόπος από το να δοκιμάζονται οι ιδέες και οι προτάσεις του καθένα, μέσα στην κοινωνία και οι ίδιες οι κοινωνίες να κρίνουν και να αποφασίζουν. Και μέσα από συνθέσεις και αναδιατάξεις οι κοινωνίες τελικά να διαμορφώνουν κάθε φορά το πολιτικό πλαίσιο στη βάση των πολιτικών και κοινωνικών συγκλίσεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση το πολιτικό σύστημα θα είναι ξεκομμένο από την κοινωνία (όπως εν γένει είναι σήμερα), δομημένο γραφειοκρατικά που θέλει τους πολίτες έρμαιους ενός πελατειακού συστήματος και χειροκροτητές, και κάποια στιγμή ψηφοφόρους.

Κόμμα ή πολιτική κίνηση ;
Το κύριο για ένα πολιτικό οργανισμό είναι οι πολιτικές και οι προγραμματικές θέσεις του για τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας και της χώρας. Τουλάχιστον σε πρώτη φάση ως προγραμματικές αρχές. Όχι ως απόλυτες αλήθειες. Να κατανοήσει η κοινωνία τις θεμελιώδεις διαφορές της νέας πολιτικής κίνησης με την δογματική και την λεγόμενη ‘αντισυστημική’ αριστερά. Και οι διαφορές ασφαλώς είναι μεγάλες και ουσιαστικές. Και οι πολίτες θα ενημερωθούν και θα κρίνουν. Και κυρίως θα εκφραστούν. Σήμερα υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα εκπροσώπησης. Το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί συνολικά και καθολικά στην ελληνική κοινωνία. Η νέα πολιτική κίνηση της δημοκρατικής αριστεράς, μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί ως ο νέος εκφραστής μιας νέας ελπίδας. Ως τον καταλύτη μιας νέας συνάντησης των προοδευτικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Από τον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας έως τις ανέντακτες δυνάμεις της κοινωνικής αριστεράς, που σήμερα αναζητούν μια νέα δύναμη έκφρασης και θέλουν να συμμετέχουν στην δημοκρατική ανόρθωση και ανασυγκρότηση της χώρας.
Όχι στην οικοδόμηση ενός άλλου κομματικού μηχανισμού. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από έναν νέο κομματικό μηχανισμό. Έχει ανάγκη από νέες ιδέες, από νέες προτάσεις, από νέα πρόσωπα. Άρα η νέα πολιτική κίνηση της δημοκρατικής αριστεράς που κυοφορείται, πρέπει να αποφύγει τα χαρακτηριστικά ενός παρωχημένου κομματικού μηχανισμού. Πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας αυθεντικής πολιτικής κίνησης στα πλαίσια της κοινωνίας των πολιτών. Μιας κίνησης που θα λειτουργεί με όρους άμεσης δημοκρατίας και με εκπροσώπους οι οποίοι θα ανανεώνονται σε συνεχή και διαρκή βάση και θα είναι άμεσα ανακλητοί. Με λειτουργίες μέσα στην κοινωνία και για την κοινωνία. Με διαδικασίες ανοικτές και δημοκρατικές χωρίς αποκλεισμούς για κανέναν. Η νέα πολιτική κίνηση της δημοκρατικής αριστεράς πρέπει να πείσει ότι, δεν αποτελείται από ‘φωστήρες’ που θα πάνε να ‘ξυπνήσουν’ την κοινωνία. Η κοινωνία ξέρει. Οι πολίτες γνωρίζουν. Δεν χρειάζονται διαφώτιση. Καταλαβαίνουν. Πολιτική έκφραση χρειάζονται. Να δουν μια κίνηση με όρους κοινωνίας των πολιτών για να τους εκφράσει. Και να ξέρουν ότι αυτοί –οι πολίτες- θα είναι οι πρωταγωνιστές. Ότι δεν θα αποτελούν τους παραλήπτες της ‘γραμμής’, αλλά οι διαμορφωτές της. Ότι δεν τους χρειάζονται για να κάνουν προεκλογικές εκστρατείες, αλλά για να αποτελέσουν τους βασικούς κρίκους μιας νέας κοινωνίας, της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Ότι δεν τους ζητάνε την ψήφο τους για να τους εκπροσωπήσουν στην επίλυση των προβλημάτων τους, αλλά για να συνδιαμορφώσουν τους όρους επίλυσης των προβλημάτων μας ως κοινωνία. Ότι δεν τους θέλουν για να διαμορφώνουν κάποιοι εσωκομματικές ισορροπίες ή για να προωθούν προσωπικές στρατηγικές. Η δημοκρατική αριστερά πρέπει να αποδείξει ότι θέλει και μπορεί. Και κυρίως να εμπιστευθεί τους απλούς πολίτες. Οι διαδικασίες ‘από πάνω’ έχουν τελειώσει. Χρειαζόμαστε ζωντανές διαδικασίες ‘από κάτω’. Αυτό που πρέπει να κάνει η κυοφορούμενη πολιτική κίνηση, είναι να καλέσει τους πολίτες σε μια νέα αφύπνιση, σε μια νέα διαδικασία αυτοοργάνωσης. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες ‘από κάτω’ θα οικοδομήσουμε μια νέα δημοκρατική αριστερά, χωρίς επετηρίδες, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς αποκλεισμούς, με κανόνες άμεσης δημοκρατίας όπου είναι δυνατόν. Το ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία ενός άλλου πολιτικού ‘κόμματος’. Αυτό είναι το εύκολο. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος της δημοκρατικής αριστεράς που θα εμπνεύσει την ελληνική κοινωνία και θα προτείνει μια πραγματική εναλλακτική πρόταση διεξόδου, σήμερα και όχι αύριο.

Κώστας Χαϊνάς
6-6-2010