Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Η υποψηφιότητα Καμίνη και το νέο εγχείρημα της κεντροαριστεράς και οι προϋποθέσεις επιτυχίας του


Άλλη μια προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς, βρίσκεται σε εξέλιξη, με πρώτο σταθμό την εκλογή του νέου ηγέτη της παράταξης, τον ερχόμενο Νοέμβριο. Ένα πρωτόγνωρο εγχείρημα, αφού δεν έχουμε άλλοτε στο παρελθόν εκλογή προέδρου χωρίς να υπάρχει ο νέος κομματικός φορέας. Από την άλλη ίσως αποδειχθεί ως καλύτερη εξέλιξη, σε σχέση με τις κλασσικές συνεδριακές διαδικασίες μιας ιδρυτικής πράξης ενός νέου κομματικού φορέα και στην συνέχεια την εκλογή του Προέδρου. Και αυτό γιατί με την διαδικασία που επιλέχθηκε, δίνεται η δυνατότητα στον εκλεγμένο Πρόεδρο, να δώσει το στίγμα του νέου φορέα και κατ’ επέκταση την εμβέλεια του στην κοινωνία. Ο προγραμματικός λόγος του κάθε υποψήφιου άλλωστε, όπως διατυπώνεται στην προεκλογική του εκστρατεία, κρίνεται όχι μόνο από τους πολίτες που θα πάνε να ψηφίσουν τον Νοέμβριο, αλλά και από την κοινωνία. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η έκθεση του κάθε υποψήφιου μπροστά σε όλους τους πολίτες προσδίδει πολιτική βαρύτητα στην όλη διαδικασία. Και προστιθέμενη αξία στον νέο φορέα. Γιατί η φιλοδοξία όλων όσων ενδιαφέρονται πραγματικά για το νέο φορέα, δεν είναι να προσθέσουν απλά ένα άλλο κόμμα στο πολιτικό σύστημα. Αλλά να δημιουργήσουν μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, η οποία θα λειτουργήσει πρωταγωνιστικά στο άμεσο μέλλον και όχι ως ένα απλό πολιτικό συμπλήρωμα κάποιου τρίτου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα συνεργαστεί με κανέναν. Εάν οι συνθήκες το απαιτήσουν, ασφαλώς και θα συνεργαστεί για να κυβερνηθεί η χώρα, όπως έπραξε και στο πρόσφατο παρελθόν. Πάνω σε προγραμματικές αρχές και με πολιτικές σταθερά σε ευρωπαϊκό και μεταρρυθμιστικό δημοκρατικό πλαίσιο.

Ο μεγάλος σχετικά αριθμός των υποψηφίων Προέδρων, βέβαια δημιούργησε στην αρχή ένα πρώτο κούμπωμα σε πολλούς απογοητευμένους συμπολίτες μας. Από την άλλη λες και γιατί όχι ; Σε μια ελεύθερη εκλογή και μάλιστα σε ένα αδιαμόρφωτο κομματικό σώμα, ο καθένας έχει δικαίωμα στην εκλογή. Και μάλιστα όταν όλοι οι υποψήφιοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι αξιόλογες υποψηφιότητες. Στην συνέχεια προστέθηκε στα αρνητικά του εγχειρήματος, η απόρριψη της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, μια απόφαση που θα περιορίσει σημαντικά την συμμετοχή των πολιτών στην ψηφοφορία. Ένα μικρό δείγμα ότι κάποιοι δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τα νέα δεδομένα της εποχής μας και των νέων όρων συμμετοχής στα κοινά και στην πολιτική των νέων ανθρώπων ιδιαίτερα. Γιατί θέμα νοθείας δεν υφίσταται. Η μόνη εξήγηση είναι ότι κάποιοι θέλουν μικρή συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, άρα ευκολότερα ελεγχόμενη. Αλλά, ας υπερβούμε όλες τις δυσκολίες και τα αρνητικά του εγχειρήματος και ας δούμε την μεγάλη εικόνα. Γιατί η μεγάλη εικόνα είναι θετική και αισιόδοξη. Για πρώτη φορά έχουμε ένα τόσο μεγάλο ενδιαφέρον και μια συμμετοχή για την ανασυγκρότηση αυτού του χώρου, μετά τις απανωτές αποτυχίες του πρόσφατου παρελθόντος. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει απόλυτα την ενιαία πορεία όλων, της επόμενης μέρας. Όμως ο καθένας που συμμετέχει στο εγχείρημα αναλαμβάνει και τις ευθύνες του. Δεν νομίζω όμως ότι κάποιος από τους υποψηφίους την επόμενη μέρα, θα έχει την οποιανδήποτε τύχη, έξω και πόσο μάλλον ενάντια στον νέο πολιτικό φορέα. Και αυτό νομίζω το καταλαβαίνουν και οι υποψήφιοι Πρόεδροι καλύτερα από τον καθένα μας. Άρα αποτελεί το στοιχείο αυτό μια σταθερή ασφαλιστική δικλείδα μιας κοινής συμπόρευσης μετά την εκλογή του Προέδρου.

Η συγκρότηση του νέου πολιτικού φορέα είναι μια σημαντική ιστορική στιγμή, όχι μόνο για τον προοδευτικό χώρο, αλλά και για την ίδια την χώρα. Γιατί στην μεταβατική εποχή που διανύουμε ως πολιτικό σύστημα και ως χώρα, η συγκρότηση ενός μεγάλου δημοκρατικού κόμματος είναι εγγύηση για την δημοκρατία και τις πολιτικές εξελίξεις, απέναντι στην πόλωση και τον διχασμό που απεργάζονται, οι δυνάμεις εκείνες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξουσία ως αυτοσκοπό. Άρα η ισχυρή παρουσία του νέου φορέα στα πολιτικά πράγματα, μόνο όφελος για τους πολίτες και την χώρα είναι. Και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορεί ο νέος φορέας να είναι όχι απλά ένας ισχυρός πόλος, αλλά ο μεγάλος προοδευτικός πολιτικός πόλος του πολιτικού συστήματος.

Και οι προϋποθέσεις αυτής της πρωταγωνιστικής παρουσίας, είναι οι εξής τρεις κατά την γνώμη μου.

Η πρώτη προϋπόθεση, είναι ο νέος φορέας να πείσει την ελληνική κοινωνία για την πρότασή του. Μετά το σοκ και την απογοήτευση, που έχουν υποστεί οι πολίτες από τα συνεχή ψέματα, τον κυνισμό και τον λαϊκισμό του κου Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καιρός να ακούσουν έναν ξεκάθαρο προοδευτικό προγραμματικό λόγο, χωρίς μισόλογα και αοριστολογίες, αλλά και χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις. Για ένα μικρό και επιτελικό Κράτος με άξιους και καλά αμειβόμενους δημόσιους λειτουργούς. Για την κατάργηση της γραφειοκρατίας και την καθιέρωση παντού της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Για την καθιέρωση της αξιοκρατικής επιλογής όλων των στελεχών του δημοσίου τομέα και των Οργανισμών και την κατάργηση στην πράξη των πελατειακών και κομματικών δικτύων. Για την εφαρμογή της αντικειμενικής αξιολόγησης των δημοσίων λειτουργών, την επιβράβευση υλικά και ηθικά εκείνων που προσπαθούν. Για μια δημοκρατική περιφερειακή συγκρότηση του Κράτους με πόρους και αρμοδιότητες στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, με όρους διαφάνειας και ελέγχου. Για την δραστική μείωση της φορολόγησης και των ασφαλιστικών εισφορών, πολιτών και επιχειρήσεων, για την βιώσιμη ανάπτυξη και την παραγωγή νέου πλούτου.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η δημοκρατική συγκρότηση του νέου φορέα. Εάν η ανασυγκρότηση βασιστεί σε παλαιές μεθόδους και νοοτροπίες, τότε  είναι σίγουρη η αποτυχία του εγχειρήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παλιά στελέχη δεν έχουν ρόλο και λόγο στο νέο εγχείρημα. Κάθε άλλο. Ο νέος φορέας χρειάζεται την εμπειρία του καθένα. Αλλά τα παλιά στελέχη θα πρέπει να αφήσουν ζωτικό χώρο στους νέους ανθρώπους. Και αυτό θα πρέπει να γίνει με θεσμικό τρόπο. Θητείες περιορισμένες για όλες τις θέσεις ευθύνης. Ψηφοδέλτια που οι νέοι άνθρωποι θα αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία. Διαφάνεια και δημοκρατία στις αποφάσεις. Αυτά και πολλά άλλα θα είναι το νέο στοίχημα για τον νέο ηγέτη και την ηγεσία της Παράταξης, που θα εκλεγεί στην συνέχεια από τις διαδικασίες ενός πραγματικά δημοκρατικού Συνεδρίου.

Η τελευταία προϋπόθεση είναι το πρόσωπο του νέου ηγέτη και η απήχησή του στην κοινωνία. Ξεκαθαρίζω ότι εκτιμώ όλους τους υποψηφίους και την κάθε προσωπικότητα ξεχωριστά και το ειδικό βάρος που έχουν όλοι μεμονωμένα, ειδικά εάν αξιολογηθούν στους τομείς που έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα ο καθένας. Όμως ανεξάρτητα από συμπάθειες, πρέπει να δούμε όσοι ενδιαφέρονται για την επιτυχία του εγχειρήματος, ποιο πρόσωπο είναι εκείνο που μπορεί να οδηγήσει την Παράταξη, στον πρωταγωνιστικό ρόλο που σημειώσαμε. Ποιο πρόσωπο από τους υποψηφίους, δεν κουβαλάει αρνητικές κομματικές περγαμηνές του παρελθόντος και την λογική των κομματικών επετηρίδων στην επιλογή και την ανάδειξή τους;  Ποιο πρόσωπο με την υποψηφιότητα του, έδωσε μια νέα δυναμική και ώθηση στο εγχείρημα; Ποιο πρόσωπο έχει μια συνεπή  επιστημονική, επαγγελματική και κοινωνική συνεισφορά στη χώρα και στην κοινωνία; Ποιο πρόσωπο έδωσε με επιτυχία δύο συνεχόμενες μάχες, στον μεγαλύτερο Δήμο της χώρας, απέναντι στον λαϊκισμό της δεξιάς και της αριστεράς ; Ποιο πρόσωπο δεν δίστασε μια κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα να συνταχθεί με την διαφύλαξη της ευρωπαϊκής πορείας αυτής της χώρας ; Ποιο πρόσωπο έδειξε στην πράξη πως εννοεί την συλλογική και χρηστή διοίκηση, δίνοντας ρόλους στα στελέχη του με αξιοκρατία και ευθύνη ; Ποιο πρόσωπο μπορεί να οδηγήσει την επόμενη μέρα της εκλογής του Προέδρου, δυνατή και ενωμένη τη Δημοκρατική Παράταξη ; Και πολλά άλλα ερωτήματα που ο καθένας μας ανάλογα με την εμπειρία του μπορεί να θέσει και να δώσει ο ίδιος τις απαντήσεις.

Άρα, η επιλογή του Νοεμβρίου δεν μπορεί να είναι ποιος ήταν μέχρι σήμερα ο αγαπητός μας κομματικός φίλος ή ο φίλος που κάνουμε καλή παρέα.  Πρέπει ο κάθε πολίτης που ενδιαφέρεται για την ανασυγκρότηση αυτού του χώρου να κάνει μια προσωπική υπέρβαση και να σκεφτεί ως να είναι αυτός που θα καθορίσει το μέλλον της παράταξης. Και να δει κυρίως πέρα  από τις κομματικές του συμπάθειες και προσωπικές προτιμήσεις. Πρέπει να δει και να ξαναδεί την μεγάλη εικόνα. Να θέσει ερωτήματα και να προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις. Τι θέλουμε να κάνουμε με το εγχείρημα ; Τι κόμμα θέλουμε να φτιάξουμε; Τι θέλουμε για το μέλλον της παράταξης και της χώρας ; Και αφού σταθμίσει όλους τους παράγοντες και δώσει απαντήσεις πειστικές πρώτα απ’ όλα στον εαυτό του, να επιλέξει τον κατάλληλο υποψήφιο Πρόεδρο.

23-10-2017
Κώστας Χαϊνάς, Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας

Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Έφυγε ο Σταμάτης Γκάβαλης


Σήμερα το πρωί έφυγε ένας πραγματικός αγωνιστής της ζωής, συνάδελφος στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ένας αληθινός φίλος, ο Σταμάτης Γκάβαλης. Με πολλά χρόνια στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση. 

Δεν ήμασταν στην ίδια παράταξη, αλλά δεν θυμάμαι θέμα στο οποίο να συζητήσουμε ουσιαστικά και να έχουμε σημαντικές διαφορές. Τα τελευταία τρία περίπου χρόνια που συμμετείχαμε και οι δύο στο Περιφερειακό Συμβούλιο, μας δόθηκε η δυνατότητα να συζητήσουμε πολλά θέματα και να διαπιστώσουμε πολλά κοινά μας σημεία, παρότι εγώ προερχόμουν από την αριστερά, ενώ ο Σταμάτης από την δεξιά. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να συναντηθούμε ουσιαστικά και μάλιστα να ταυτιστούμε σε πολλά θέματα που συζητούσαμε στο ΠΣ, είτε εκτός για την πολιτική επικαιρότητα και για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Και αυτή η συνάντηση ήταν πάνω στις κοινές αξίες, της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και του πολιτικού φιλελευθερισμού και ορθολογισμού.

Ο Σταμάτης ήταν από τους περιφερειακούς συμβούλους με ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή στις συνεδριάσεις του ΠΣ. Ως Πρόεδρος της Αναπτυξιακής Εταιρίας της Περιφέρειας στο Νομό Ευβοίας, δεν κουράστηκε ποτέ να τρέχει σε πόλεις και χωριά του Νομού, για να ενημερώσει τους πολίτες για τα αναπτυξιακά προγράμματα που διαχειριζόταν και που τους δινόταν η δυνατότητα να επιχειρήσουν. Ο Σταμάτης πίστευε βαθειά ότι χωρίς την παραγωγή πλούτου από τις πιο δημιουργικές και υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις της κοινωνίας μας, κανένα Κράτος, καμιά Περιφέρεια δεν μπορεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ενδιαφερθεί για τους κοινωνικά αδύνατους. Ήταν ένας άξιος εκπρόσωπος του φιλελευθερισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης και αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό του Σταμάτη που εκτιμούσα ιδιαίτερα.

Ο Σταμάτης Γκάβαλης ήταν μια ελεύθερη φωνή, με πολιτικό ανάστημα πολύ μεγαλύτερο από τις δημόσιες θέσεις που κατέκτησε και υπηρέτησε όλα τα χρόνια.


Χαλκίδα 3-9-2017
Κώστας Χαϊνάς
Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Τι δεν ακούστηκε στο 2ο αναπτυξιακό συνέδριο της Λαμίας





Έτσι λοιπόν, δύο μέρες χορτάσαμε ανάπτυξη στην Περιφέρεια Στερεάς, αφού –εκτός από τον Πρωθυπουργό- πάνω από είκοσι υπουργοί, υφυπουργοί και βουλευτές, παραβρέθηκαν στις διήμερες παρακαλώ, εργασίες του 2ου αναπτυξιακού συνεδρίου για την Στερεά Ελλάδα. Εντάξει, θα πει κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος και που είναι το κακό; Το θέμα δεν είναι εάν ήταν καλό ή κακό. Το θέμα στην πολιτική, είναι εάν κάτι είναι χρήσιμο και αποτελεσματικό. Χρήσιμο για τον τόπο και την κοινωνία και δεν εξυπηρετεί απλά τις επικοινωνιακές ανάγκες και μόνο, κάποιου που το διοργανώνει. Και προσωπικά έχω την αίσθηση μετά το διήμερο, ότι πραγματικά το συνέδριο αυτό, εξυπηρέτησε απλά τις επικοινωνιακές ανάγκες των διοργανωτών. Από την πλευρά της Περιφέρειας βέβαια, δεν υπήρχαν και ιδιαίτερα θεσμικά περιθώρια, να μην συμμετέχει, όσο και αν βροντοφώναζαν όλες οι διαδικασίες, ότι το διήμερο θα εξελισσόταν σε ένα θέατρο δεκάρικων μονολόγων των υπουργών, αναπληρωτών υπουργών και των άλλων Κυβερνητικών παραγόντων. Δεν γίνονται όμως έτσι τα αναπτυξιακά συνέδρια, αν θέλουμε κάτι να αφήσουν. Ας αναρωτηθούν οι αρμόδιοι, πόσοι πολίτες συμμετείχαν στις εργασίες – όχι στις ομιλίες του Πρωθυπουργού και του Περιφερειάρχη που απλά παραβρέθηκαν- και πόσοι Δήμαρχοι, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά και πολίτες μίλησαν έστω και για λίγα λεπτά στο διήμερο. Αλλά ας μπούμε στην ουσία των τοποθετήσεων και ιδιαίτερα αυτών του Πρωθυπουργού και του Περιφερειάρχη.

Αναφέρθηκαν τα γνωστά και χιλιοειπομένα έργα, της Κωπαϊδας, της εξυγίανσης του Ασωπού, της παράκαμψης της Χαλκίδας και σε μια σειρά άλλα έργα, που έχουν εξαγγελθεί δεκάδες φορές –και κανένας δεν μπορεί να τα οικειοποιηθεί- και που όλοι ευχόμαστε και εργαζόμαστε, να ξεκινήσουν και να ολοκληρωθούν. Τα περισσότερα από αυτά χρηματοδοτούνται κυρίως από ευρωπαϊκούς πόρους, το ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιουνκέρ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και άλλα επάρατα ευρωπαϊκά ταμεία.

Για την ΛΑΡΚΟ που είναι ένα φλέγον θέμα για την Περιφέρεια Στερεάς, ο Πρωθυπουργός το παρέπεμψε σε σύσκεψη της εταιρίας με την Εθνική τράπεζα και την ΔΕΗ ! Από την άλλη βέβαια χωρίς να ξεχνά τον παλιό καλό εαυτό του, είπε, ναι μεν θα διασφαλίσουμε το δημόσιο χαρακτήρα της ΛΑΡΚΟ, αλλά ταυτόχρονα θα την μεταφέρουμε στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων. Όμως στο υπερταμείο μεταφέρονται δημόσιες επιχειρήσεις προς πώληση και καλά κάνουμε. Γιατί δεν γίνεται να επιδοτούν μια Κρατική επιχείρηση οι άλλοι φορολογούμενοι με δεκάδες εκατομμύρια κάθε χρόνο, μόνο και μόνο για να λέμε ότι είναι δημόσια. Τότε πως θα διασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας της ΛΑΡΚΟ ; Για άλλη μια φορά πουλάμε σανό στους ψηφοφόρους μπας και κάποιος αφελής τσιμπήσει.

Τι δεν ακούσθηκε όμως αυτό το διήμερο για ένα θέμα όπως η ανάπτυξη, κατά την γνώμη μας. Δεν ακούσθηκαν δυστυχώς οι πραγματικές αιτίες που καρκινοβατεί η ανάπτυξη. Και αυτές συνδέονται με το Κράτος και την κεντρική Κυβερνητική πολιτική. Αλλά και με τις περιφερειακές και τοπικές δομές της αυτοδιοίκησης που μαζί με αυτό που αποκαλούμε στενό δημόσιο τομέα, αποτελεί το Κράτος.

Γιατί έχουμε ένα εχθρικό Κράτος στην δημιουργία και την επιχειρηματικότητα.

Γιατί έχουμε ένα γραφειοκρατικό Κράτος απέναντι σε κάθε διαδικασία ίδρυσης και λειτουργίας μια επιχείρησης.

Γιατί έχουμε ένα φορομπηχτικό Κράτος που αποθαρρύνει κάθε επιχειρηματική πρωτοβουλία.

Γιατί έχουμε ένα Κράτος που επιβαρύνει με υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές κάθε είδους και κατηγορία επιχείρηση.

Γιατί έχουμε ένα Κράτος που δεν έχει καμιά διαδικασία αξιολόγησης των υπαλλήλων του και των υπηρεσιών που παρέχει. Αντίθετα πολλές φορές απαιτεί ανταλλάγματα για να κάνει τα αυτονόητα.

Γιατί έχουμε ένα Κράτος που δεν έχει καμιά διαδικασία αξιοκρατικής επιλογής των στελεχών του.

Γιατί έχουμε ένα πελατειακό Κράτος – όπως είχαμε πάντα – που αλληλοτροφοδοτείται και αλληλοστηρίζεται, από τις κάθε είδους συντεχνίες και ειδικά συμφέροντα.

Ναι, δεν χρειαζόμαστε άλλο Κράτος. Ναι χρειαζόμαστε μικρότερο Κράτος. Πολύ μικρότερο. Κράτος ευέλικτο, επιτελικό με ικανά και άξια στελέχη και καλά αμειβόμενα. Με μεταφορά πόρων και ουσιαστικών αρμοδιοτήτων στους Δήμους και στις Περιφέρειες. Για να γίνουν πραγματικές τοπικές Κυβερνήσεις και όχι παρατρεχάμενοι των υπουργών, για να εξοικονομήσουν κανένα ευρώ για τα πεζοδρόμια και την διαχείριση των σκουπιδιών τους.

Αυτά δυστυχώς δεν ειπώθηκαν στο διήμερο συνέδριο.


27-7-2017
Κώστας Χαϊνάς
Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

Οι καλοί οι κακοί και ο κος Σόιμπλε


Τα επτά τελευταία χρόνια που ζούμε την κρίση και τις επιπτώσεις της σε πρώτο βαθμό και πολλοί από εμάς σε πρώτο πρόσωπο.  Παρακολουθούμε παράλληλα με τα πραγματικά γεγονότα και μια ιστορία για τους καλούς και τους κακούς πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου. Έτσι οικοδομήθηκε και ένα αφήγημα με τους φίλους και τους εχθρούς της Ελλάδας, με τους κακούς και τους καλούς που πάντα όμως στα τέλος νικάνε οι καλοί !

Στην πλευρά των κακών, με πρωταγωνιστική μάλιστα θέση ο κος Σόιμπλε, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας και ισχυρός ανήρ του Euro group, του οργάνου που ορίζει, ελέγχει και παρακολουθεί τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας μας και των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης που υλοποίησαν παρόμοια προγράμματα. Χώρες βέβαια όπως η Κύπρος  που πολύ γρήγορα μας αποχαιρέτησαν αφήνοντάς μας μόνους μας, να φαντασιωνόμαστε εχθρούς, για τον απλούστατο λόγο ότι αποδείχθηκαν συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, απέναντι στους εταίρους και στην υπογραφή που έβαζαν. Αντίθετα εμείς, οι προηγούμενοι δηλαδή Κυβερνώντες και οι τωρινοί, προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να ξεφεύγουν από τις δεσμεύσεις τους, να αθετούν τις υπογραφές τους, να αναβάλλουν για αύριο αλλαγές και μεταρρυθμίσεις δύσκολες μεν αναγκαίες δε.

Έτσι λοιπόν για να μπορέσουν να διατυπώσουν ένα όσο γίνεται πιο πειστικό αφήγημα κοροϊδίας, δημιούργησαν έναν μύθο, που με αφορμή κάποια υπαρκτά ζητήματα ή διαφορές, είχε τους καλούς από τη μια μεριά (δηλαδή εμάς και κάποιους συμμάχους μας) και τους κακούς από την άλλη, δηλαδή την Γερμανία και όσους την ακολουθούν. Αυτός ο μύθος μάλιστα οικοδομήθηκε τόσο περίτεχνα, που ακόμη και ορθολογικά σκεπτόμενα άτομα παρασύρθηκαν. Το σημαντικότερο, όλες μα όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, έχουν παρασυρθεί από την προπαγάνδα αυτή, υποστηρίζοντας παρόμοια διαχωριστικά σχήματα, ουσιαστικά συμφωνώντας με το αφήγημα περί κακών, που θέλουν την καταστροφή της Ελλάδας και που η καλή μας Κυβέρνηση τους πολεμάει με όλα τα μέσα και στο τέλος θα τους νικήσει, γιατί είναι οι καλοί ! Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο αναλυτικά και χωρίς συναισθηματισμούς.

Είναι ο κος Σόιμπλε πραγματικά ο κακός δαίμονας της Ελλάδας που θέλει την καταστροφή της ; Από τα πεπραγμένα στα επτά χρόνια της κρίσης δεν αποδεικνύεται κάτι τέτοιο. Ο κος Σόιμπλε,
  • Είναι ο υπουργός της μεγαλύτερης χώρας της ευρωζώνης, που συμβάλλει με το μεγαλύτερο ποσοστό (άνω του 30%) στα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας.
  • Είναι ο βασικός εμπνευστής της περικοπής και διευθέτησης της εξυπηρέτησης του χρέους της χώρας μας το 2012 και ο βασικός εισηγητής της χθεσινής πολύ καλής – σύμφωνα με την Κυβέρνηση- συμφωνίας στο Euro group
  • Είναι ο βασικός παράγοντας που καθησύχαζε τις κάθε φορά έντονες διαφωνίες των μικρότερων χωρών της ευρωζώνης
  • Είναι ο πολιτικός ο οποίος έπεισε το Γερμανικό Κοινοβούλιο 3 φορές, για να αποφασίσει τα ιλιγγιώδη ποσά δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ελλάδα.
  • Είναι ο πολιτικός που δεν ξεχωρίζει δικούς του και δικούς μας, αλλά υπηρετώντας το γενικότερο συμφέρον της ευρωζώνης, δεν δίστασε να αφήσει ακάλυπτο τον κο Σαμαρά την προηγούμενη περίοδο, παρότι ανήκουν στην ίδια πολιτική ομάδα, όταν αυτή η Κυβέρνηση από το καλοκαίρι του 2014, είχε πάρει διαζύγιο με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα.
  • Εάν ήθελε την καταστροφή μας του δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να μας αγγίξει λίγο και να πέσουμε στο γκρεμό ενός ανοικτού πιστωτικού γεγονότος, μιας ανοικτής δηλαδή χρεοκοπίας, πράγμα που όχι μόνο δεν το έκανε αλλά μας προφύλαξε κιόλας. Και το 2010 και το 2015.
Ναι εντάξει όλα αυτά, αλλά δεν μας προσβάλλει με τις παρεμβάσεις του ; Όχι, γιατί οι παρεμβάσεις του είναι αυστηρές μεν αλλά πάντα δίκαιες και πολιτικές. Αντίθετα πολλές από τις αντιδράσεις που προέρχονται από τη χώρα μας είναι μίζερες, ρατσιστικές και απολιτικές.

Μα ο κος Σόιμπλε δεν ήταν αυτός που μας πρότεινε να βγούμε από τη ευρωζώνη, δίνοντας μας μάλιστα και 50 δισεκατομμύρια για να ξεκουμπιστούμε ; Ναι, αυτός ήτανε, αλλά γιατί είναι κακός, όταν μας προτείνει να βγούμε οικειοθελώς από την ευρωζώνη, τη στιγμή που βλέπει μια χώρα η οποία αποτελεί βαρίδι για την ευρωζώνη και το σημαντικότερο να μην θέλει να μεταρρυθμιστεί ; Σε τελευταία ανάλυση δεν δούλεψε υπόγεια, δεν υπονόμευσε. Ανοικτά και καθαρά έκανε μια πρόταση στον υπουργό οικονομικών της Ελλάδας, εάν θέλουμε να βγούμε από την ευρωζώνη, να βγούμε με την συγκατάθεσης των εταίρων και με την βοήθειά τους. Είναι άλλο θέμα εάν εμείς δεν θέλουμε να φύγουμε από την ευρωζώνη και καλώς του απαντήσαμε ότι δεν θέλουμε. Όμως και στην περίπτωση αυτή τι μας είπε ; Εντάξει, αλλά η συμμετοχή έχει κανόνες τους οποίος πρέπει να τηρήσετε. Που είναι η κακία και η εχθρότητα ; Το ότι υπερασπίζεται τα γενικότερα συμφέροντα της ευρωζώνης είναι κακός και εχθρός ;

Αλλά ας δούμε και μια άλλη πλευρά του θέματος. Ήταν καλός ο κος Μπαρόζο, ο οποίος δεν έκανε τίποτα ιδιαίτερα την περίοδο 2004-2009 της μεγάλης κατρακύλας ; Όχι βέβαια. Μπορεί να φαινόταν φίλος και με καλά λόγια για την Ελλάδα, αλλά αυτή η σιωπή του δεν μας βοήθησε. Αντίθετα η καθυστερημένη μας ένταξη στην δημοσιονομική προσαρμογή είχε πιο επώδυνα και σκληρά μέτρα. Είναι φίλοι μας οι κ. Πιτέλα και άλλοι σοσιαλδημοκράτες, που εμφανίζονται κάθε φορά υπέρμαχοι των δικαίων της Ελλάδας και άλλα ηχηρά ; Όχι βέβαια, γιατί με την στάση τους δίνουν τα πολιτικά περιθώρια στο εδώ πολιτικό σύστημα να καθυστερεί στις μεταρρυθμίσεις και να αναβάλλει αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει χθες. Όλοι αυτοί για τους δικούς τους λόγους και για τα δικά τους αδιέξοδα, μιλάνε μια ψεύτικη φιλική γλώσσα, αλλά στην ουσία μας δημιουργούν προβλήματα.

Σκεφτείτε το και αλλιώς. Εάν είχαμε από την πρώτη στιγμή της κρίσης στην Ελλάδα, μια αποφασισμένη Κυβέρνηση, η οποία θα έκανε τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές που έπρεπε από την αρχή και δεν χάναμε αυτή την περίοδο των επτά ετών, είστε σίγουροι ότι θα ήμασταν σήμερα στο ίδιο σημείο ; Αλλά να το διατυπώσω και διαφορετικά. Εάν απέναντί μας είχαμε έναν πιο αυστηρό Σόιμπλε, μια πιο απαιτητική τρόικα και μια Επιτροπή της ΕΕ πιο αυστηρή, μήπως τα πράγματα σήμερα ήταν καλύτερα ; Γιατί μια κριτική που πάντα κάνω προς τους εταίρους, είναι γιατί επέτρεψαν μια τόσο μεγάλη κρατικίστικη, φορομπηχτική πολιτική σε βάρος των μεταρρυθμίσεων και της μείωσης του Κράτους.

Η Γερμανία είναι μια μεγάλη χώρα για τα δεδομένα της Ευρώπης. Είναι όμως μια μικρή χώρα για τα παγκόσμια δεδομένα. Γι αυτό και το σχέδιο της ενοποίησης της Ευρώπης το θέλει και το πιστεύει και το υπηρετεί όλα αυτά τα χρόνια μετά την ιδρυτική πράξη της Ρώμης. Και σαυτό το σχέδιο η Ελλάδα, αυτή η πολλή μικρή χώρα της Ευρώπης έχει μόνο όφελος. Γιατί οι παγκόσμιοι συσχετισμοί σήμερα και η παγκοσμιοποίηση, επιτρέπουν μια μικρή χώρα να επιβιώσει, μόνο μέσα από τέτοια μεγάλα και δημοκρατικά σχήματα.

Ο κος Σόιμπλε είναι λοιπόν Άγιος ;  Όχι βέβαια, αλλά είναι ένας συνεπής ευρωπαϊστής και υπερασπιστής των συμφερόντων της Γερμανίας και της ΕΕ. Και καλά είναι να ξαναδούμε και να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία μέχρι τώρα χωρίς προκαταλήψεις. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Μάλλον θα κερδίσουμε, γιατί έτσι θα δούμε ότι οι πραγματικοί φίλοι μας είναι αυτοί που μας λένε την αλήθεια και δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά.


16-6-2017
Κώστας Χαϊνάς
Μαθηματικός – Οικονομολόγος

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Αντιδημοκρατική συμπεριφορά





Η συμπεριφορά της κας Ζωής Κωνσταντοπούλου, απέναντι στον Πρέσβη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, στην εκδήλωση μνήμης των θυμάτων των ναζιστών του εθνικοσοσιαλισμού στο μαρτυρικό Δίστομο, ήταν καθόλα απαράδεκτη και καταδικαστέα. Η Κυρία αυτή, η οποία σήμερα δεν έχει κανέναν θεσμικό ρόλο, δεν εκφράζει τους κατοίκους του Διστόμου, ούτε τους δημοκρατικούς πολίτες που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση. Αποτελεί μια θλιβερή μειοψηφία που μόνο κακό κάνει με την συμπεριφορά της αυτή, στα εθνικά θέματα της χώρας. Και είναι ακόμη πιο θλιβερό, γιατί το συγκεκριμένο πρόσωπο, κάποια -μικρή έστω- περίοδο ήταν επικεφαλής της εθνικής μας αντιπροσωπείας. Η παρέμβαση του ήρωα της Εθνικής μας  Αντίστασης Μανώλη Γλέζου, ο οποίος πήρε στους ώμους του το δικαίωμά του Πρέσβη να τιμήσει τα θύματα καταθέτοντας τελικά στεφάνι, ήταν έναν υπόδειγμα δημοκρατικής συμπεριφοράς, αλλά και ένα μάθημα στους κάθε λογής τιμητές της εθνικής μνήμης.

Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη μεμονωμένα άτομα που δεν σέβονται το γεγονός, ότι ο Γερμανός Πρέσβης ήταν επίσημος προσκεκλημένος του Δήμου Διστόμου και είχε ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με όλους τους καλεσμένους του, για να τιμήσει τα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού, με την κατάθεση στεφανιού. Αλλά η κα Κωνσταντοπούλου με την συμπεριφορά της απέδειξε ότι δεν την ενδιέφερε η τιμή προς τα θύματα, αλλά λίγα δευτερόλεπτα τηλεθέασης και λαϊκισμού. Και αυτό το επιβεβαίωσε με την απαράδεκτη απάντηση που έδωσε στον κ. Γλέζο για την στάση του, την οποία συσχέτισε με το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη.

Προσωπικά θεωρώ σημαντική στιγμή για το Δίστομο, αλλά και γενικότερα, ο εκπρόσωπος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας στη χώρα μας, της Δημοκρατικής Γερμανίας δηλαδή, να παρευρίσκεται σε εκδήλωση μνήμης, θέλοντας έτσι να αποτίσει φόρο τιμής στα θύματα του εθνικοσοσιαλισμού και καμιά απαράδεκτη συμπεριφορά δεν μπορεί να επισκιάσει τη σημασία της.

12-6-2017
Κώστας Χαϊνάς
Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας (και του Διστόμου)

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Κάποιες σκέψεις για το δημόσιο χρέος





Σήμερα διαβάζω τις αντιδράσεις συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, γιατί το Eurogroup δεν ανακοίνωσε συγκεκριμένα μέτρα για το χρέος. Όλοι μα όλοι, θεωρούν υπεύθυνο γιαυτό τον Σόιμπλε, τον οποίο περνάνε γενεές δεκατέσσερις. Ας δούμε όμως τα πράγματα όπως είναι.

Ο Σόιμπλε δήλωσε το αυτονόητο και αυτό είπαν και οι εκπρόσωποι του Eurogroup και της Επιτροπής. Ότι, τα όποια μέτρα για το χρέος της Ελλάδας θα ανακοινωθούν στο τέλος του προγράμματος, όπως προβλέπεται στο 3ο μνημόνιο που υπέγραψε η Κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2015 και υποστήριξε η αντιπολίτευση. Δηλαδή το καλοκαίρι του 2018.

Εμείς γιατί ζητάμε την ανακοίνωση μέτρων για το χρέος ένα χρόνο πριν την λήξη του προγράμματος, όταν γνωρίζουμε ότι το πιθανότερο είναι να μην πάρουμε τίποτα ; Και μάλιστα την στιγμή που δεν έχουμε κάποια δόση ακάλυπτη, με βάση τις ρυθμίσεις του 2012, τουλάχιστον μέχρι το 2022 ; Κάθε απάντηση δεκτή.

(Προσωπικά εκτιμώ ότι η εξυπηρέτηση του χρέους είναι βιώσιμη, με βάση τα μέτρα που μας έδωσαν το 2012, με την μείωση των επιτοκίων και την παράταση των λήξεων μέχρι το 2059, εκτός ίσως από τους συσσωρευμένους τόκους του 2022 -λόγω λήξεως της 10ετούς περιόδου χάριτος που είχαμε-, οι οποίοι θα χρειαστούν κάποια ρύθμιση. Ανάλυση σε προηγούμενη ανάρτηση και στο τέλος δύο link για όσους έχουν υπομονή, στα Ελληνικά (Gr) και στα Αγγλικά(En), μια εργασία του 2014).

(En)

(Gr)

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Για το αρχαιολογικό πάρκο της Αυλίδειας Αρτέμιδας





Την Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου έγινε μια ωραία εκδήλωση στην Χαλκίδα, που οργανώθηκε από το Θέατρο Χαλκίδας και άλλους φορείς της πόλης, με θέμα τη δημόσια παρουσίαση της προμελέτης για τον Πολιτιστικό Χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδας. Για πρώτη φορά γίνεται μια τέτοια εκδήλωση και αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές της εκδήλωσης και στην μελετήτρια αρχιτέκτονα κα Μουρσελά. Αρκεί βέβαια να υπάρχει συνέχεια, γιατί μεμονωμένες πρωτοβουλίες για την ανάδειξη και αξιοποίηση του αρχαιολογικού χώρου της Αυλίδειας Αρτέμιδας είχαμε και παλιότερα, αλλά...

Πάμε τώρα στα δύσκολα.

Το πρώτο είναι ότι το κυρίαρχο θέμα δεν μπορεί να είναι απλά η δημιουργία ενός νέου θεατρικού χώρου στο προτεινόμενο νταμάρι. Αλλά τι θα γίνει με τον πυρήνα του προβλήματος, που είναι ο αρχαιολογικός χώρος της Αυλίδας ; Ο ευρύτερος αρχαιολογικός χώρος εμπεριέχει δεκάδες άλλα σημεία πολύ σημαντικά, με κυρίαρχη την παρουσία του ναού της Αυλίδειας Αρτέμιδας.  Θα συνεχίσει να είναι παραμελημένος και εγκαταλειμμένος ; θα συνεχίσει ο κατακερματισμός του αρχαιολογικού χώρου; Θα υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την ενοποίησή του, την αξιοποίησή του και την ανάδειξή του ; Θα συνεχίσει να υπάρχει το σημερινό καθεστώς, όπου για να επισκεφτείς το χώρο, θα πρέπει να έχεις ειδικό οδηγό  για να μπορέσεις να τον βρεις. Βεβαίως το πρόβλημα αυτό δεν αφορά το Θέατρο Χαλκίδας. Αφορά όμως τον Δήμο της Χαλκίδας, την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, τους βουλευτές του Νομού, το Υπουργείο Πολιτισμού. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι θεσμοί της τοπικής και της κεντρικής εξουσίας ; Αν συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν όλα τα προηγούμενα χρόνια –δηλαδή να αδιαφορούν- τότε αποτύχαμε. Θα περιμένουμε ειλικρινά την συνέχεια.

Το δεύτερο θέμα συνδέεται με τις παρακείμενες βιομηχανικές δραστηριότητες και το Τσιμεντάδικο, αλλά και με την επιδίωξη κάποιων κύκλων της πόλης, για δημιουργία νέου μεγάλου εμπορικού λιμανιού στο χώρο, έμπροσθεν του αρχαιολογικού χώρου της Αυλίδειας Αρτέμιδας. Το ερώτημα λοιπόν είναι κατά πόσο συνάδουν όλες αυτές οι δραστηριότητες με την μελλοντική λειτουργία ενός μεγάλου αρχαιολογικού πάρκου, της Αυλίδειας Αρτέμιδας, με δεκάδες επισκέψιμα μονοπάτια, χώρους φιλοξενίας και αναψυχής, θεατρικά δρώμενα, ένα Μουσείο που θα συγκεντρώσει τον σημερινό, αλλά και τον αυριανό αρχαιολογικό πλούτο που θα προκύψει από τις επικείμενες ανασκαφές. Που πρέπει να ξεκινήσουν επιτέλους και στη σημείο αυτό ας αναλάβουν πρωτοβουλίες και η εφορεία αρχαιοτήτων της πόλης. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν αρκετοί πρώην εργαζόμενοι στα Τσιμέντα Χαλκίδας, οι οποίοι δικαιολογημένα, έθεσαν το ερώτημα, εάν και κατά πόσο συνάδουν όλες αυτές οι προτάσεις με την διεκδίκηση τους για επαναλειτουργία του εργοστασίου, που από το 2012 έχει ουσιαστικά αναστείλει την λειτουργία του, με απόφαση της διοίκησής του. Το πρόβλημα βεβαίως είναι σοβαρό και δεν επιδέχεται λαϊκισμούς, αλλά ούτε και τακτικές, όπως την συνήθη που ακολουθούν χρόνια τώρα οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι, δηλαδή βγάζω την ουρά μου απέξω γιατί το θέμα καίει.

Ένας κοινός νους λογικής θα πει ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί ο συνδυασμός των δραστηριοτήτων, ώστε και οι θέσεις εργασίας να μην χαθούν και ο αρχαιολογικός χώρος να αναδειχθεί και να αποδώσει τους καρπούς του. Αυτό είναι το ιδανικότερο, αλλά δυστυχώς στη πραγματική ζωή δεν είναι έτσι τα πράγματα. Χρειάζεται κάποια στιγμή να επιλέξουμε. Και συνήθως η επιλογή γίνεται με την μέθοδο του ισοζυγίου. Από την μια πλευρά βάζουμε τα πλεονεκτήματα της μιας επιλογής και από την άλλη τα πλεονεκτήματα της άλλης επιλογής και με ένα όσο γίνεται πιο αντικειμενικό τρόπο, κάνουμε την μέτρηση.  Ποια είναι η γνώμη μας για το συγκεκριμένο δίλλημα ;

Η Χαλκίδα εκτιμώ, ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο της ως βιομηχανική πόλη. Αντικειμενικά,  κάθε καλοπροαίρετος παρατηρητής βλέπει ότι από το 1980 που ξεκίνησε η αποβιομηχάνηση της περιοχής μέχρι σήμερα, έκλεισαν δεκάδες εργοστάσια. Και δεν νομίζω να υπήρξε πολίτης αυτής της πόλης που να ήθελε να κλείσουν. Απλά έκλεισαν γιατί αυτή ήταν η τάση τις τελευταίες δεκαετίες. Η βιομηχανική παραγωγή μετακινείται προς ανατολάς, γιατί έτσι οδηγούν οι σιδερένιοι νόμοι της παγκόσμιας εξέλιξης. Κάποτε αυτά τα εργοστάσια ήταν στην Αγγλία, στην Γαλλία, στην Γερμανία και στις δεκαετίες του 60 και του 70 ήρθαν στην Ελλάδα. Γιατί ήμασταν μια νέα αγορά, με χαμηλότερους μισθούς από τους ευρωπαίους κ.λ.π. κ.λ.π. Σήμερα οδεύουν προς ανατολάς, αναζητώντας νέα και φθηνότερα εργατικά χέρια, φθηνότερες πρώτες ύλες, αλλά και νέες και μεγαλύτερες αγορές. Αυτό ιστορικά δεν είναι κακό, αφού θα δοθεί η δυνατότητα σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να μειώσουν τις ανισότητες στον κόσμο και έτσι να σταματήσει και η μεγάλη μετανάστευση προς τον πρώτο κόσμο. (Να ένας προοδευτικός ρόλος του κεφαλαίου!) Και θα μου επιτρέψουν οι καλοί φίλοι του τσιμεντάδικου –που αγωνίζονται για την επαναλειτουργία του- να τους πω ότι δεν φαίνεται να θέλουν οι ιδιοκτήτες του να το ξανανοίξουν. Ενδεχομένως να προγραμματίζουν κάποια άλλη χρήση, αλλά την λειτουργία του ως τσιμεντάδικου μάλλον δεν την έχουν κατά νου. Για τον απλό λόγο, ότι ποτέ δεν αφήνεις τέτοιον όγκο και αξία πάγιων εγκαταστάσεων ενεργητικού τόσα χρόνια σε αργία, γιατί απαξιώνονται.

Έτσι λοιπόν νομίζω ότι ήρθε η ώρα, η Χαλκίδα και η περιοχή κλείνοντας τον βιομηχανικό της κύκλο να αναζητήσει το νέο της πρόσωπο στον παγκόσμιο και εθνικό καταμερισμό της εργασίας. Χωρίς φόβο και πάθος και κυρίως χωρίς εμμονές στο παρελθόν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε νέες βιομηχανικές επενδύσεις. Μακάρι να έρθουν και έχουμε χώρους να τις φιλοξενήσουμε και μάλιστα με υποδομές. Μιλώ για τις αντικειμενικές αναπτυξιακές δυνατότητες της περιοχής, που πρέπει να ενισχύσουμε. Και αυτές νομίζω πρέπει να τις αναζητήσει κάποιος στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Δηλαδή στην θάλασσα, στον τουρισμό και στον πολιτισμό. Το «στενό» της Χαλκίδας είναι ένα τεράστιο θαλάσσιο πάρκο. Δεν μπορεί να γίνει πουθενά σ’αυτό μεγάλο εμπορικό λιμάνι, γιατί η φέρουσα ικανότητα του, δεν έχει τέτοιες προϋποθέσεις. Είναι σαν να θέλεις να βάλεις μια φρεγάτα μέσα σε μια μπανιέρα. Να μην μιλήσουμε για το αβαθές του κόλπου, τα ρεύματα που μεταφέρουν συνεχώς φορτία και άλλα προβλήματα που δεν συνηγορούν με την δημιουργία μεγάλου εμπορικού λιμανιού εντός του στενού του Κόλπου. Αλλά και γιατί κανένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι δεν κατασκευάζεται τόσο μακριά από την ανοικτή θάλασσα. Και τέλος θα συμφωνήσω με αυτό που είπε ο εκπρόσωπος της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων, κος Μουτζούρης το 2015 στην εκδήλωση για την ανάδειξη των λιμανιών της Χαλκίδας και της Κύμης : “Η χώρα έχει αρκετά λιμάνια, δεν χρειάζεται νέα”. Όμως μπορούν να γίνουν πολλές  μαρίνες φιλοξενίας και αγκυροβόλησης δεκάδων και εκατοντάδων τουριστικών σκαφών, που θα επιλέξουν οι ιδιοκτήτες τους έδρα τη Χαλκίδα, με σημαντικά οφέλη για την πόλη. Αλλά και πολλά οφέλη από τα διερχόμενα σκάφη από τον Ευβοϊκό Κόλπο, όταν θα ξέρουν ότι θα βρουν εύκολο ανεφοδιασμό και θα αποφύγουν και τον ζόρικο Καβοντόρο. Στα πλαίσια αυτά ένα ολοκληρωμένο και με πολλαπλές δραστηριότητες αρχαιολογικό πάρκο της Αυλίδειας Αρτέμιδας, μπορεί να αποτελέσει αυτό που λέμε το σημείο αναφοράς για τους επισκέπτες όχι μόνο της Χαλκίδας, αλλά και της χώρας. 

Τέλος για το να μην μείνουν όλα αυτά στα χαρτιά θα πρέπει να υπάρξει Ομάδα Έργου, με πρωτοβουλία του Δήμου Χαλκιδέων,αφού βεβαίως συζητήσει το θέμα εκτενώς και καταλήξει σε ένα κοινό προγραμματικό πλαίσιο. Που θα αναζητήσει στην συνέχεια τα κατάλληλα χρηματοδοτικά εργαλεία, που θα προχωρήσει στις κατάλληλες και ολοκληρωμένες μελέτες εφαρμογής σε συνεργασία με την Περιφέρεια και την Κεντρική Κυβέρνηση.


Χαλκίδα 6-2-2017
Κώστας Χαϊνάς Περιφερειακός Σύμβουλος