Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Η ώρα της ευθύνης



Η 18η Ιουνίου 2012 ήταν μια άλλη μέρα. Ίσως αποδειχθεί μια σημαντική μέρα για την νεότερη ιστορία της χώρας. Μόνο το γεγονός ότι τρεις πολιτικές δυνάμεις από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, ξεπέρασαν σύνδρομα και αναστολές χρόνων και συναντήθηκαν αποδεικνύοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες μιας χώρας, μπορούν και πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις να συνεννοούνται για το κοινό καλό και για το καλό της χώρας. Γιατί σε έκτακτες συνθήκες υπάρχει κοινό καλό και το καλό μιας χώρας. Γιατί αυτό το κοινό καλό, το καλό της χώρας σε τέτοιες έκτακτες συνθήκες, ξεπερνάει τα κομματικά σύνορα, υπερβαίνει τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές σε μεγάλο βαθμό. Δηλαδή, σε συνθήκες μιας κρίσης όπως αυτή που περνά σήμερα η χώρα μας, που η διάσταση της παίρνει εθνικό χαρακτήρα, τότε οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να δείχνουν την μέγιστη ροπή προς εθνική συνεννόηση.

Και ποιο είναι σήμερα το κοινό καλό, το καλό της χώρας θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος ; 

Άμεσα η αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας και μεσοπρόθεσμα η ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της χώρας μέσα από τις διαδικασίες της δημοκρατικής ολοκλήρωσης μιας Ευρώπης που αλλάζει και ο μηδενισμός του πρωτογενούς μας ελλείμματος με τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών και την αύξηση των εσόδων του Κράτους. Και ταυτόχρονα  η αντιμετώπιση των δικών μας προβλημάτων, -ανεξαρτήτως μνημονίων- της αποφασιστικής προώθησης των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, η εφαρμογή της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης στο δημόσιο τομέα, το ξήλωμα του πελατειακού συστήματος και των κρατικοδίαιτων συντεχνιών και τόσα άλλα που πρέπει να γίνουν για να μετατρέψουμε το Κράτος μας σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό αστικό Κράτος. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα στη χώρα μας και όχι ο σοσιαλισμός. Και λέμε ανεξαρτήτως μνημονίων, γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν σήμερα στη χώρα–πριν πολλά χρόνια θα λέγαμε καλύτερα-, είναι ντροπή σήμερα για το πολιτικό σύστημα να τα εμφανίζει ως απαιτήσεις της τρόϊκας. Δηλαδή το περιουσιολόγιο, το κτηματολόγιο, ο χωροταξικός σχεδιασμός της χώρας, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η κατάργηση κάποιων συντεχνιακών «κατακτήσεων» σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και των υπηρεσιών υγείας, όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να μην μπορούμε να τις κάνουμε μόνοι μας και να επικαλούμαστε το μνημόνιο και την τρόϊκα ; Ας τελειώνουμε επιτέλους με τις λεγόμενες μνημονιακές ή αντιμνημονιακές πολιτικές. Δεν υπάρχουν τέτοιες. Αυτές ήταν μόνο στην πολιτική φαντασία κάποιων που έχτισαν όλη την πολιτική τους και την επικοινωνιακή τους Στρατηγική σε μια ανύπαρκτη πολιτικά αντίθεση. Μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο. Γιατί κάνουν το ίδιο στην ουσία με τις πολιτικές δυνάμεις που Κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια και έχουν την βασική ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας, οι οποίες κρύφτηκαν πίσω από την τρόϊκα και δεν προώθησαν καμιά μεταρρύθμιση, έρμαια του πελατειακού τους συστήματος και των ισχυρών συμφερόντων που αντιδρούν μανιασμένα σε κάθε αλλαγή που μπορούν να θίξουν τα προνόμια τους. Όμως σήμερα κανείς δεν μπορεί να συνεχίσει να κρύβεται πίσω από τα μνημόνια και την τρόϊκα. Γιατί μπροστά στον καθένα θα τίθενται αμείλικτα τα ερωτήματα που θα απαιτούν απαντήσεις. Είσαι υπέρ ή κατά του περιουσιολογίου ; Είσαι υπέρ ή κατά των μεταρρυθμίσεων ; Και εκεί θα κριθούν όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι.

Γιατί αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα, για να κάνουμε και μια προσέγγιση από μαρξιστική σκοπιά. Σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αντιθέσεις, όπως δημοκρατικό ή πελατειακό κράτος, συντεχνιακά συμφέροντα ή κοινωνικά συμφέροντα, φοροδιαφυγή ή φορολογική δικαιοσύνη, αξιοκρατία ή αναξιοκρατία, ανομία ή τήρηση των νόμων, αξιολόγηση ή ισοπέδωση, διαφάνεια ή αδιαφάνεια, ίσες ευκαιρίες για όλους ή ευνοιοκρατία, κ.ο.κ.  Αυτές είναι οι κυρίαρχες αντιθέσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα αυτή η Κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς ιδεοληψίες και κομματικές περιχαρακώσεις.

Και τι θέλει η Δημοκρατική Αριστερά στην Κυβέρνηση αυτή ; Θα συνεχίσει να ρωτάει ο καλοπροαίρετος πολίτης.

Μα για να προχωρήσουν αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι η απάντηση. Γιατί τα άλλα δύο κόμματα που στηρίζουν αυτή την Κυβέρνηση απέδειξαν ότι, είτε δεν ήθελαν τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές αυτές, είτε δεν μπορούσαν πιεζόμενα από τα συντεχνιακά κομματικά τους βαρίδια τύπου «Φωτόπουλου» ή «Λυμπερόπουλου». Εδώ είναι και ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Συναισθανόμενη τις ευθύνες της αλλά και τις δυνάμεις που τις έδωσε ο ελληνικός λαός, έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο για την συγκρότηση αυτής της Κυβέρνησης. Θα μπορούσε να έμενε απέξω εφόσον τα άλλα δύο κόμματα έχουν την απαραίτητα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην περίπτωση αυτή όμως τι θα άλλαζε με το χθες; Τι προοπτική θα είχε αυτή η Κυβέρνηση ; Νομίζω καμία. Όμως επέλεξε να στηρίξει την Κυβέρνηση και να προτείνει και πρόσωπα –έστω και όχι τόσο έντονα πολιτικά πρόσωπα- που θα στελεχώσουν κάποιες υπεύθυνες Κυβερνητικές θέσεις. Και νομίζω ότι σωστά έπραξε –αν και θα την ήθελα πιο αποφασιστική και με πιο ενεργή συμμετοχή. Όμως σημασία έχει ότι η Δημοκρατική Αριστερά, σπάζοντας μύθους και προκαταλήψεις, αποφασίζει έστω και έτσι να στηρίξει την Κυβέρνηση αυτή, έστω και αν έχει έντονο «μπλε» χρώμα. Η ουσία λοιπόν είναι, ότι η στήριξη της Δημοκρατικής Αριστεράς έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην άμεση συγκρότησή της και δίνει κάποια εχέγγυα προοπτικής.

Και είσαι σίγουρος ότι θα πετύχει αυτή η Κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτος ο καλοπροαίρετος συνομιλητής μου ;

Όχι βέβαια, κανένας δεν μπορεί να διαβεβαιώσει –πριν δοκιμαστεί δηλαδή η Κυβέρνηση -  την επιτυχία της ή την αποτυχία της. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις. Είτε θα έπρεπε να συγκροτηθεί Κυβέρνηση είτε να οδηγηθούμε σε νέες εκλογές. Και όλοι το καταλαβαίνουν ότι σήμερα η χώρα δεν άντεχε νέες εκλογές. Και η μόνη Κυβέρνηση με κάποια προοπτική που θα μπορούσε να συγκροτηθεί ήταν μια Κυβέρνηση με την συμβολή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και η συμβολή της δεν θα είναι μόνο στην συγκρότησή της, αλλά και στην συνέχεια. Στην διαδικασία της διακυβέρνησης. Η Κυβέρνηση δεν είναι πλέον μια μονοκομματική Κυβέρνηση του παρελθόντος, όπου ο κάθε υπουργός και η κομματική γραφειοκρατία καθόριζαν τις προτεραιότητες και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Στην σημερινή Κυβέρνηση ο κάθε υπουργός δεσμεύεται από το συμφωνηθέν προγραμματικό πλαίσιο, εποπτεύεται και ελέγχεται από τρεις διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες, θα ελέγχεται και από την κοινωνία. Πλέον για την κάθε απόφασή τους οι υπουργοί και η Κυβέρνηση συνολικά θα είναι προσεκτικότερη σε σχέση με το παρελθόν. Θα το σκεφτούν πολύ να προσπαθήσουν να περάσουν μεταμεσονύκτιες τροπολογίες. Δηλαδή εξυπηρετήσεις και ρουσφέτια, γιατί πλέον θα είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε σχέση με το παρελθόν και θα γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι το παραμικρό τους ολίσθημα, θα είναι ικανό για τον οριστικό τους εξοβελισμό από την πολιτική ζωή. Αυτά, σε συνδυασμό με τις άμεσες αλλαγές που θα γίνουν στο νόμο περί ευθύνης υπουργών θα σηματοδοτήσουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που τόσα χρόνια βάλτωναν. Άρα υπάρχουν σήμερα κάποιες προϋποθέσεις σχετικής επιτυχίας αυτής της Κυβέρνησης και ο βαθμός της επιτυχίας, θα είναι συνάρτηση των μεταρρυθμίσεων και του βάθους τους, που θα επιχειρήσει να κάνει.

Και κάτι άλλο φίλε συνομιλητή. Είναι καιρός να μαθαίνουμε να συζητάμε και να συνεννοούμαστε. Να εμπεδώνουμε την κουλτούρα της συνεργασίας. Αν είχαμε απλή αναλογική τι θα κάναμε ; Δεν θα συνεργαζόμασταν ; Μάλλον θα είχαμε υποχρεωθεί από πολλά χρόνια τώρα να συνεργαζόμαστε. Όχι, δεν ξεχνάμε τις κομματικές και ιδεολογικές διαφορές. Υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ούτε και σήμερα θα κρύψουμε τις διαφορές μας. Και ασφαλώς προτιμώ τις Κυβερνήσεις που θα έχουν μεγαλύτερη προγραμματική και ιδεολογική σύγκλιση. Σήμερα όμως έχουμε έκτακτες συνθήκες, έχουμε δημοκρατικό έλλειμμα που πρέπει να καλύψουμε με την συμμετοχή όσο γίνεται περισσότερων πολιτικών δυνάμεων. Αύριο, σε άλλες συνθήκες οι συγκλίσεις θα είναι σε άλλα θέματα και οι Κυβερνήσεις θα συγκροτούνται όχι σε έκτακτες συνθήκες αλλά σε ευρύτερη προγραμματική και ιδεολογική βάση

Έτσι λοιπόν θα έλεγα ότι η συνεισφορά της Δημοκρατικής Αριστεράς στην χώρα, με την συγκρότηση της Κυβέρνησης αυτής, είναι πολύ μεγαλύτερη από την πολιτική δύναμη που απέκτησε στις τελευταίες εκλογές και αυτό θα μετρήσει στα θετικά από τους πολίτες. Θα μπορούσε να σκαρφαλώσει στα κεραμίδια, όπως κάνουν κάποιες άλλες δυνάμεις στο όνομα κάποιας αντιμνημονιακής ρητορείας, προσδοκώντας κάποια οφέλη από τη φθορά της Κυβέρνησης. Προτίμησε όμως τα δύσκολα, δείχνοντας και την ποιοτική πολιτική της διαφορά από άλλες δυνάμεις. Δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της διακυβέρνησης και έδωσε όχι απλά το παρόν, αλλά συνέβαλλε ουσιαστικά. Θα κριθεί για τις επιλογές αυτές, όπως θα κριθούν όλοι για τις επιλογές που έκαναν, κάνουν και θα κάνουν στο μέλλον.


Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 21-6-2012



Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών του Ιουνίου;



Κάποιες πολιτικές δυνάμεις θεωρούν ότι το δίλημμα των εκλογών του Ιουνίου είναι μνημόνιο – αντιμνημόνιο και σε μια αλαζονική εκδοχή του, Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ. (Ομιλία Τσίπρα κατά την παρουσίαση του προγράμματος, http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=27218). Δηλαδή το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε ως πολίτες και ανάλογα να ψηφίσουμε,  είναι μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο; Αυτή η προσέγγιση κατά την γνώμη μου, δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό νόημα ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά. Κατ’αρχήν η έκφραση αντι-μνημονιακός είναι μια «απολιτική» και χωρίς σαφές περιεχόμενο έννοια. Σφόδρα αντι-μνημονιακός είναι ας πούμε και ο Μιχαλιολάκος της «Χρυσής Αυγής» και ο Καμμένος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Τι σημαίνει αυτό ; Ότι μπορούν να τα βρούνε με τις δυνάμεις αυτές, όσες δυνάμεις έχουν σηκώσει το λάβαρο του «αντιμνημονιακού» και να σχηματίσουν «αντιμνημονιακή» Κυβέρνηση ; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Και αναφέρομαι στο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μετά την επιτυχία του στις εκλογές της 6ης Μαίου, ενώ δείχνει κάποια σημάδια «ενηλικίωσης» με κάποιες διορθωτικές δηλώσεις στελεχών του πάνω στο θέμα της καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και σε μια σειρά άλλα θέματα της πανσπερμίας των απόψεων ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα επιμένει σε κάποια ανύπαρκτα διλήμματα. Επίσης εμφανίζει κάποια αλαζονικά σύνδρομα που σε ένα βαθμό είναι φυσιολογικό να αναπτύσσονται σε κάθε οργανισμό, ως απόρροια κάποιας επιτυχίας του. Να σημειώσω ότι, οι καταγγελίες περί επαχθούς χρέους, περί παύσης πληρωμών, περί μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης και άλλα ηχηρά που ακούγαμε παλαιότερα από το ΣΥΡΙΖΑ, στη σημερινή ομιλία του κου Τσίπρα και των άλλων στελεχών απουσίαζαν παντελώς. Ούτε η λέξη μονομερής ούτε, καν η έκφραση πολιτική καταγγελία του μνημονίου δεν υπήρξε σήμερα στην ομιλία του κου Τσίπρα. Όλα αντικαταστάθηκαν από την έκφραση ακύρωση του μνημονίου. Και ασφαλώς αυτό είναι μια θετική εξέλιξη και νομίζω ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνειδητοποιεί τις άμεσες Κυβερνητικές ευθύνες που ίσως καλεστεί από τον ελληνικό λαό να αναλάβει, θα τον προσγειώνει συνεχώς στην πραγματικότητα και στον ρεαλισμό. Όμως το θέμα δεν είναι στις ταμπέλες «μνημονιακός» και «αντιμνημονιακός». Είναι στην ουσία. Και ο Γιάννης Δραγασάκης στην εισήγηση του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά μας ανέλυσε ένα νέο «μνημόνιο», απλά το ονόμασε «Σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης της οικονομίας». Και αυτό ασφαλώς είναι μια σημαντική πρόοδος, αφού επί της ουσίας, έχουμε μια ολική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς στο θέμα της διαχείρισης του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Δηλαδή με την πολιτική ακύρωσης του μνημονίου που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδηγούμαστε ουσιαστικά στην αποδέσμευση από το μνημόνιο και στην ριζική αναδιαπραγμάτευση των όρων των δανειακών μας συμβάσεων με τους εταίρους, θέσεις που υποστηρίζει πάγια η Δημοκρατική Αριστερά. Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας λοιπόν και ας δεχθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές σχηματίζει Κυβέρνηση η οποία έχει την δεδηλωμένη, στηριζόμενη από τη Δημοκρατική Αριστερά και τους Οικολόγους-Πράσινους και ίσως και από κάποιες άλλες δυνάμεις. Τι θα κάνει αυτή η Κυβέρνηση ; Ας πούμε ότι η πρώτη πράξη της Κυβέρνησης αυτής είναι ένα ψήφισμα ακύρωσης του μνημονίου. Βγαίνει λοιπόν ο Πρωθυπουργός και λέει προς τα μέσα και προς τα έξω της χώρας. Κύριοι το μνημόνιο πέθανε.
Ωραία λοιπόν το μνημόνιο πέθανε. Τι κάνουμε τώρα; Τι θα κάνει λοιπόν μια τέτοια Κυβέρνηση ως επόμενο βήμα; Απλά, θα διαπραγματευθεί με τους εταίρους μας –έστω και σκληρά – για να μην σταματήσει η χρηματοδότηση της χώρας που σύμφωνα με όλους, την έχουμε ανάγκη όχι μόνο για να εξυπηρετήσουμε τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας (δάνεια), αλλά και για να καλύψουμε εσωτερικές ανάγκες, αφού συνεχίζουμε να έχουμε πρωτογενές έλλειμμα.  Η Κυβέρνηση αυτή λοιπόν, -μετά από πολλές συγκρούσεις και πιέσεις ένθεν και ένθεν και αξιοποιώντας και το κάπως καλύτερο ευρωπαϊκό και διεθνές κλίμα- θα καταλήξει σε ένα είδος συμφωνίας με τους εταίρους μας, όσον αφορά την αναδιάρθρωση του χρέους, τον μηδενισμό του δικού μας ελλείμματος κ.λ.π., εφόσον πλέον δεν αμφισβητείται από κανέναν, η σταθερή συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Και έτσι τη νέα αυτή συμφωνία, θα την πούμε, Εθνική Συμφωνία Ανόρθωσης της Οικονομίας της Χώρας, για να δώσουμε και μια αναπτυξιακή διάσταση. Στην ουσία όμως θα είναι ένα άλλο «μνημόνιο» έστω διαφορετικό και σαφώς καλύτερο (ελπίζουμε), με αυτό που έχουν υπογράψει οι δύο εκπρόσωποι του καταρρέοντος δικομματισμού. Άρα λοιπόν σημασία έχει η ουσία, το περιεχόμενο και όχι οι ταμπέλες. Και με τις σημερινές του ανακοινώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να μας πει τι σκέφτεται για τη χώρα. Ή έστω τι θα επιδιώξει να κάνει. Και στο σημείωμα μας σήμερα θέλουμε να σταθούμε καλόπιστα κριτικά σε κάποιες βασικές θέσεις που εξήγγειλε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά πρώτον πρέπει να ξανά-σημειώσουμε την ουσιαστική λεκτική αλλά και πολιτική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, από κάποιες ακραίες και άγονες πολιτικά προσεγγίσεις, όσον αφορά το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Μια μετατόπιση που δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης της χώρας με τους ευρωπαίους εταίρους μας, από μια νέα προοδευτική Κυβέρνηση με τη σφραγίδα της αριστεράς. Που απομακρύνει επικίνδυνες επιλογές, όπως είναι οι μονομερείς ενέργειες, που ενδεχόμενα μπορούν να προκαλέσουν «ατυχήματα». Γιατί το μέχρι σήμερα δόγμα, δεν μπορούν να μας βγάλουν από την ευρωζώνη, ούτε να σταματήσουν να μας χρηματοδοτούν γιατί φοβούνται το φαινόμενο ντόμινο στην ευρωζώνη, που ακούγαμε ως βασικό επιχείρημα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, -ελπίζουμε ως σήμερα- ούτε αριστερό και δημοκρατικό ακουγόταν και μάλλον εκβιασμό θύμιζε, προς τους ευρωπαϊκούς λαούς. Και σίγουρα δεν αποτελεί μια προοδευτική πολιτική υπεράσπισης της ευρωπαϊκής θέσης και προοπτικής της χώρας.
Κατά δεύτερον, ένα άλλο θετικό βήμα στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η υιοθέτηση από την πλευρά του, ότι υπάρχουν και ενδογενείς αιτίες για την Κρίση, πέρα των Ευρωπαϊκών και εξωγενών παραγόντων. Δηλαδή για πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει –ή έστω τονίζει- ότι δεν φταίει μόνο το μνημόνιο για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας, αλλά υπάρχουν και ενδογενείς αιτίες και απαιτούνται άμεσα μια σειρά από μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ., η κατάργηση του πελατειακού συστήματος, η καθιέρωση του περιουσιολογίου, η εφαρμογή των χωροταξικών σχεδίων σε κάθε τομέα, η ολοκλήρωση του κτηματολογίου, η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος κ.ά. Ακόμη και για συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα εξάγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. (Τα περίφημα ΣΔΙΤ που εξόρκιζε παλαιότερα, απλά εδώ τα αναφέρει ως διερεύνηση των δυνατοτήτων για σύναψη προγραμματικών συνεργασιών ανάμεσα στον δημόσιο τομέα και ιδιωτικές επιχειρήσεις). Επίσης για πρώτη φορά ακούστηκε σε κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη αξιοκρατία, όσον αφορά τη δημόσια διοίκηση και το Κράτος! Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την αρχική μας εκτίμηση για την θετική μετάλλαξη των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά από βασικά θέματα και την επιβεβαίωση των θέσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς ότι, καμιά αντιμνημονιακή ρητορεία δεν έχει αποτέλεσμα αν δεν συνοδεύεται από μια συγκεκριμένη πολιτική δημοκρατικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων του Κράτους.
Τρίτον, ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς σε μια σειρά άλλους τομείς δεν προχώρησε με τον ίδιο θαρραλέο τρόπο, στην αναθεώρηση παρωχημένων και δογματικών θέσεων στήριξης ουσιαστικά συντεχνιακών συμφερόντων. Για παράδειγμα στο θέμα της υγείας, δεν λέει τίποτα για την ανάγκη της ενοποίησης όλων των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων και των φορέων παροχής υπηρεσιών υγείας, στηρίζοντας ουσιαστικά τη διαιώνιση της σημερινής άνισης αντιμετώπισης των πολιτών σε θέματα ασφάλισης, συνταξιοδότησης και παροχής υπηρεσιών υγείας, την συνέχιση του διαχωρισμού σε ευγενή και φτωχά ταμεία, ανάλογα με την συνδικαλιστική δύναμη του κάθε κλάδου. Στο θέμα της παιδείας επίσης, πουθενά δεν αναφέρει το θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κάθε βαθμίδας. Γενικά το κείμενο αυτό διαπερνιέται από έναν έντονο κρατικισμό, απότοκο μιας παλαιοκομματικής αντίληψης. Επίσης σε άλλα προβλήματα εστιάζει μόνο στην μη επαρκή χρηματοδότηση. Χρειάζεται όμως και ο κοινωνικός έλεγχος και κυρίως η αξιολόγηση. Και αυτά αποτελούν σοβαρά ελλείμματα για ένα πολιτικό φορέα που φιλοδοξεί σε λίγες μέρες να διεκδικήσει την διακυβέρνηση της χώρας. (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=27216).
Συμπερασματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σήμερα ένα βήμα προς τον ρεαλισμό και την πραγματικότητα. Υπάρχουν βέβαια ακόμη βαρίδια λαϊκισμού και δημαγωγίας στην πολιτική του. Όμως σήμερα έδειξε κάποια δείγματα αλλαγών. Στον δρόμο αυτό αν συνεχίσει, ίσως δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας μεγάλης συνάντησης όλων των προοδευτικών, μεταρρυθμιστικών, οικολογικών, ανανεωτικών και δημοκρατικών αριστερών δυνάμεων, μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για τη χώρα μας, με τη σφραγίδα της αριστεράς. Αυτό είναι και το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών του Ιουνίου. Συνέχιση της πολιτικής των δύο κομμάτων του μέχρι πρότινος δικομματισμού έστω με παραλλαγές του, ή μια νέα αρχή για την Ελλάδα με τη σφραγίδα της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς ;


Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 2-6-2012