Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Ένας ελληνικός ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης και απειλής του ναζιστικού μορφώματος της ΧΑ






Διαβάσαμε στην κυριακάτικη έκδοση της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» ένα άρθρο του κου Ξυδάκη με τίτλο «Ιστορικός συμβιβασμός σε καιρούς κρίσης» και κατ’ αρχήν χάρηκα ιδιαίτερα, αφού για πρώτη φορά ο συμπαθής αρθρογράφος, μιλούσε ανοικτά για την αναγκαιότητα αναζήτησης ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, σε συνθήκες κρίσης και της απειλής του ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής». (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_29/09/2013_520798)
Εντύπωση βέβαια μου έκανε η αναφορά του κου Ξυδάκη ότι φορέας αυτού του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γράφει συγκεκριμένα ο κος Ξυδάκης : «Κυβέρνηση της Αριστεράς ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την Αριστερά; Ο Μπερλινγκουέρ είχε θέσει το δίλημμα και είχε απαντήσει υπέρ του δεύτερου σκέλους. Την ίδια απάντηση δίνει και ο Αλέξης Τσίπρας του ΣΥΡΙΖΑ».
Τι έγινε λέω ρε παιδιά ; Μου έχει ξεφύγει κάτι που δεν το έχω υπόψη μου ; Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και δεν το έχουμε καταλάβει κανένας στην Ελλάδα και το κατάλαβε ο κος Ξυδάκης ; Και ξαναβάζω κάτω τα κείμενα, τις ανακοινώσεις τις αποφάσεις, τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του κου Τσίπρα και προσπαθώ να βρω κάτι, έστω ως ψήγματα αυτής της πολιτικής. Μάταια. Και όχι μόνο δεν βρήκα πουθενά, έστω και ως υποψία αναζήτησης ενός ελληνικού συμβιβασμού, αντίθετα κάποιες δυνάμεις που προσπάθησαν να κάνουν πράξη αυτή τη στρατηγική, δέχθηκαν τα λυσσασμένα πυρά του ΣΥΡΙΖΑ. Και εξηγούμαι :
Μετά τα γνωστά αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου του 2012, και την αδυναμία συγκρότησης αυτοδύναμης Κυβέρνησης, ο Φώτης Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά, με μια φωτεινή πρωτοβουλία –πρωτοβουλία στο πνεύμα της στρατηγικής ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού- ζητούν την συγκρότηση Κυβέρνησης εθνικής συνευθύνης από όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. Ανταποκρίνονται θετικά η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ. Απορρίπτει κατηγορηματικά την πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κος Τσίπρας. Ο ρόλος της ΔημΑρ στη Κυβέρνηση αυτή είναι καταλυτικός. Το ΠΑΣΟΚ και Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, εξαιτίας των αμαρτωλών πολιτικών τους στο παρελθόν από τις μονοκομματικές αυτοδύναμες Κυβερνήσεις τους, είχαν χάσει στην κοινωνία εκείνα τα ηθικά ερείσματα που χρειάζεται να έχει μια Κυβέρνηση, που εκαλείτο να πάρει επώδυνες και σκληρές αποφάσεις, μπροστά στην ανοικτή χρεοκοπία της χώρας. Παίζει τον ρόλο εκείνης της συνεκτικής δύναμης για να μπορέσει να σταθεί μια τέτοια Κυβέρνηση.
Η αποστολή αυτής της Κυβέρνησης του ιστορικού συμβιβασμού έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να σώσει τη χώρα από την ανοικτή χρεοκοπία, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Ο δεύτερος είναι να προχωρήσει σε εκείνες τις απαραίτητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ώστε να μετατρέψουμε το Κράτος μας σε μια σύγχρονη, δημοκρατική, κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Περισσότερο από ένα χρόνο τώρα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Η χώρα δεν έζησε τις εφιαλτικές εικόνες με τις χατζάρες που έζησαν άλλες χώρες που πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις με τις δικές μας. Και η χώρα και η κοινωνία έμειναν όρθιοι. Ασφαλώς με μεγάλες θυσίες στα εισοδήματα, με κλείσιμο επιχειρήσεων, με μεγάλη ανεργία. Όμως αποφύγαμε την ανοικτή χρεοκοπία. Και η αποφυγή της ανοικτής χρεοκοπίας της χώρας, είναι έργο αυτής της Κυβέρνησης του ιστορικού συμβιβασμού. Αλλά και των εταίρων μας οι οποίοι συνέβαλλαν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ώστε να γίνει κάποια στιγμή βιώσιμο, μέσα από το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδότησης που έχει ποτέ υλοποιηθεί σε χώρα. Σήμερα δεν πληρώνουμε χρεολύσια, δανειζόμαστε με ένα επιτόκιο της τάξεως του 1.8%-2%  και η εξόφληση του χρέους έχει μετατεθεί στο απώτερο μέλλον. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html)
Ο δεύτερος στόχος, που ήταν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στη χώρα δεν είχαμε και τις καλύτερες επιδόσεις. Και αυτό οφείλεται κυρίως, γιατί το πολιτικό μας σύστημα και οι κυβερνητικοί εταίροι, δεν θέλουν να συγκρουσθούν αποφασιστικά με τις διάφορες συντεχνίες και τα κατεστημένα πελατειακά συστήματα που κυριαρχούν στο δημόσιο χώρο, πράγμα όμως που δεν είναι και πολύ εύκολο. Έτσι βλέπουμε θλιβερούς υπουργούς να κρύβονται πίσω από την τρόικα και το μνημόνιο. Να προσπαθούν αντί να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό, να χρεώνουν στην τρόικα και στο μνημόνια κάθε δυσάρεστη απόφαση. Όμως την υπόθεση του ευρωπαϊκού δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της χώρας δεν μπορούμε να την αναθέσουμε σε καμιά τρόικα και σε κανένα μνημόνιο. Πολλά από αυτά που προβλέπονται από το μνημόνιο είναι σωστά και μάλιστα θα έπρεπε να τα είχαμε υλοποιήσει εδώ και δεκαετίες. (Όπως το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, το περιουσιολόγιο, το δασολόγιο, το κτηματολόγιο, την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος κ.ά.). Δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα που συγκρότησαν τη Κυβέρνηση συνευθύνης, αντί να συντάξουν το δικό μας «μνημόνιο», συνέταξαν ένα γενικόλογο και νεφελώδες κείμενο προγραμματικής συνεργασίας, το οποίο όμως αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος στην Κυβέρνηση αυτή.
Έτσι τον περασμένο Ιούνιο η ΔημΑρ αποχωρεί από την Κυβέρνηση, με αφορμή την απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ασφαλώς τα αίτια είναι βαθύτερα. Μάλλον η ΔημΑρ δεν μπορούσε να σηκώσει αυτό το βαρύ φορτίο στους μικρούς ώμους της. Μάλλον ήταν συνέχεια μιας πολιτικής που οι εμπνευστές της, δεν πίστεψαν ποτέ πραγματικά την αναγκαιότητα αυτού του ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού.  Γιατί αν πιστεύεις βαθειά αυτή την ανάγκη, τότε αναζητάς καθημερινούς μικρούς συμβιβασμούς, δεν επιδιώκεις να επιδεικνύεις κάθε τόσο και λιγάκι τις διαφορές σου από τους κυβερνητικούς σου εταίρους, βάζεις τα καλύτερα στελέχη σου σε θέσεις ευθύνης, συγκροτείς ομάδες επεξεργασίας και παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου με στόχο να βοηθήσεις να προχωρήσουν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, δεν υποκύπτεις στους λαϊκισμούς και στις επιθέσεις κάθε ψεκασμένου, δεν, δεν,…Τέλος πάντων, η συμβολή της ΔημΑρ στον έναν χρόνο συμμετοχής της στην Κυβέρνηση, θα καταγραφεί θετικά στο ισοζύγιό της συνεισφοράς της κάθε πολιτικής δύναμης στο ιστορικό κάλεσμα για την σωτηρία της χώρας. Βεβαίως με την αποχώρησή της από τη Κυβέρνηση δημιούργησε πολλά ερωτήματα και προβλήματα σε πολλούς φίλους και ψηφοφόρους της, αλλά η ζωή δεν τελείωσε... Μπορεί να συμβάλλει θετικά από τη νέα της θέση για να προχωρήσουν κάποια πράγματα για το καλό της κοινωνίας και της χώρας. (http://kostasxainas.blogspot.gr/2013/06/blog-post_24.html)
Ποια ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2012; Κατ’ αρχήν απέρριψε την ελληνική εκδοχή του ιστορικού συμβιβασμού και δεν δέχθηκε να συμμετάσχει στην Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, αναλαμβάνοντας τις δικές του ευθύνες και συμβάλλοντας και αυτός από την πλευρά του στη σωτηρία της χώρας. Αντίθετα, όλο αυτό το διάστημα, η αντιπολιτευτική του ρητορεία έχει δύο πλευρές. Από τη μία απορρίπτει κάθε πολιτική της Κυβέρνησης και από την άλλη υπόσχεται στους πάντες τα πάντα. Πουθενά όμως δεν εξηγεί πειστικά πως θα κάνει όλα αυτά και κυρίως από πού θα βρει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στο ίδιο διάστημα έχει κάνει κάποια βήματα ρεαλισμού. Απομακρύνθηκε από τις θέσεις των μονομερών ενεργειών. Για παράδειγμα η θέση του για το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση μετατοπίσθηκε από την απόλυτη άρνηση για κατάργησή του σε μια μέρα, στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Δηλαδή αυτό που κάνει και η σημερινή Κυβέρνηση. Διαπραγμάτευση με τους συμμάχους και εταίρους μας. Απλά τονίζει ότι αυτός (ο ΣΥΡΙΖΑ) θα διαπραγματευτεί σκληρά, πράγμα που δεν το κάνει αυτή η Κυβέρνηση! Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώσει την ρεαλιστική του στροφή και προσγειωθεί πραγματικά στο εθνικό πεδίο του ιστορικού συμβιβασμού, τότε πραγματικά θα συμφωνήσουμε με τον κο Ξυδάκη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (ή η συντριπτική του πλειοψηφία) ανήκει στους κληρονόμους της παράδοσης του Μπερλιγκουέρ. Μέχρι τότε θα πρέπει να το αποδείξει εμπράκτως.

Η χώρα περνάει σε μια νέα φάση, ιδιαίτερα σήμερα μετά τις εξελίξεις με το νεοναζιστικό μόρφωμα του εθνικοσοσιαλισμού της «ΧΑ», αλλά και μπροστά στις νέες διαπραγματεύσεις που έχουμε μπροστά μας ενόψει της λήξης της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου. Και σ΄αυτές τις προκλήσεις η αναγκαιότητα ενός ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος. Και η πρόσκληση – πρόκληση απευθύνεται προς όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις. θα δούμε βέβαια στην πράξη ποιες θα ανταποκριθούν.


30-9-2013
Κώστας Χαϊνάς



Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Σκέψεις για έναν τρίτο δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο





Διαβάζουμε με ενδιαφέρον τις αναλύσεις για το θέμα της δημιουργίας του τρίτου πόλου, που ο καθένας τον αποκαλεί όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται. Κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, δημοκρατική παράταξη και άλλα προσωνύμια που όμως δεν έχουν πολύ σημασία το πώς ονομάζει κάποιος τον χώρο αλλά τι περιεχόμενο δίνει. Με τους όρους αυτούς όλοι τον κατανοούμε, ως τον πολιτικό χώρο μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα στον χώρο αυτό –αν θεωρήσουμε ότι ισχύει αυτό το σύστημα της γραμμικής ταξινόμησης των πολιτικών δυνάμεων, από την αριστερά προς την δεξιά το οποίο αμφισβητείται από πολλούς αναλυτές – υπάρχουν δύο πολιτικά κόμματα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Εκτός βουλής, υπάρχουν αρκετά αξιόλογα μικρότερα κόμματα και ομάδες που δεν μπόρεσαν να μπουν στο βουλή στις εκλογές του 2012, επιτροπές πρωτοβουλίας και επίσης αρκετοί δημοκρατικοί πολίτες που είναι έξω από κόμματα και απογοητευμένοι από το σημερινό πολιτικό κομματικό σύστημα, με αναζητήσεις και προβληματισμούς για την δημιουργία αυτού του νέου τρίτου πόλου. Ένα κοινό σημείο των περισσοτέρων, αν όχι όλων των αναλύσεων, και ταυτόχρονα ζητούμενο, είναι η αναγκαιότητα συγκρότησης αυτού του χώρου, αλλά και ο τρόπος και η μέθοδος αυτής της συγκρότησης στην σημερινή συγκυρία. Θέτονται επίσης πολλά ζητήματα για συζήτηση όπως, με ποιες προϋποθέσεις, από ποιους, με ποιον/ποιαν ηγέτη, με ποια πολιτική πλατφόρμα, με αποκλεισμούς ή χωρίς, με το παλιό πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνίστησε στο παρελθόν ή χωρίς αυτό κ.λ.π. Και στα θέματα αυτά, υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, με σημαντικές ή ασήμαντες διαφορές.

Πρώτον, η πολιτική αναγκαιότητα συγκρότησης ενός τέτοιου χώρου. Υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα σήμερα ; Κάποιοι λένε ότι δεν χρειάζεται ένας νέος πόλος, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Την διαπίστωσή τους αυτή την στηρίζουν στο εξής επιχείρημα. Ο χώρος αυτός έχει «εξανεμιστεί», μετά την προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας για άνοιγμά της προς το κέντρο και τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την σημαντική στροφή της ηγεσίας του στον ρεαλισμό. Άρα, δεν υπάρχει κάποια αναγκαιότητα συγκρότησης ενός τέτοιου ενδιάμεσου χώρου, αφού καλύπτεται πολιτικά από τις δύο πολιτικά πιο ισχυρές δυνάμεις μετά τις εκλογές του 2012. Τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο ισχυρισμός θεωρώ ότι έχει ασφαλώς κάποια βάση, αλλά δεν ισχύει. Και αυτή η διαπίστωση στηρίζεται στα εξής, α) δεν έχουν επιβεβαιωθεί μετά από εκλογές οι πολιτικοί συσχετισμοί που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δηλαδή δεν έχουμε κάποια οριστικά πολιτικά δεδομένα πιστοποιημένα από τη βούληση των ελλήνων πολιτών, β) η πολιτική ζωή της χώρας διανύει μεταβατική φάση, δηλαδή υπάρχει μεγάλη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό, γ) δεν έχει οριστικοποιηθεί η εικόνα, που θα μας δίνει με σαφήνεια τις πολιτικές δυνάμεις στην μετά κρίση εποχή, δ) προγραμματικά, καμιά από τις δύο αυτές δυνάμεις (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας από μια δημοκρατική μεταρρυθμιστική σκοπιά και ιδιαίτερα τα θέματα μιας συνεπούς ευρωπαϊκής πορείας της χώρας στα πλαίσια της δημοκρατικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, ε) κανένα από αυτά τα δύο κόμματα που προβάλλονται ως οι δύο πόλοι δεν θέλει να συγκρουστεί αποφασιστικά με το διεφθαρμένο πελατειακό κομματικό σύστημα και να θέσει τις βάσεις μιας ριζικής μεταρρύθμισης του Κράτους και της κοινωνίας μας. Η μεν ΝΔ μέσα από την Κυβερνητική εμπειρία, κάνει πως αλλάζει τα πάντα, μένοντας όμως στο ίδιο σημείο-εκτός ίσως κάποιων εξαιρέσεων- ειδικά κάποιων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που αποτελούν μνημονιακές υποχρεώσεις, τις οποίες υλοποιεί υποχρεωτικά, αν και κουτσουρεμένες και πάντα να παίζει καθυστερήσεις. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πολύ θολό και αμφιλεγόμενο προγραμματικό πλαίσιο για να μπορέσει να συμβιβάσει τις αντίθετες πολιτικές στρατηγικές που φιλοξενεί στις γραμμές του και στην ηγεσία του, ενόψει κυβερνητικής εξουσίας (βλέπε τελευταία απόφαση ΚΠΕ). Γεγονός που αποτελεί και θα αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του, που μαζί με τον ασυγκράτητο λαϊκισμό του χαϊδεύοντας τους πάντες υποσχόμενος τα πάντα, ίσως αποτελέσουν τους καθοριστικούς παράγοντες που θα του στερήσουν τελικά τα Κυβερνητικά οφίτσια, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιες ψύχραιμες φωνές στις γραμμές του με τις οποίες θα μπορούσες να συνεννοηθείς για κάποια ελάχιστα πράγματα και θα μπορούσαν ασφαλώς να συμμετάσχουν στον κυοφορούμενο τρίτο πόλο. Τέλος δεν περνάει απαρατήρητο ότι στις γραμμές του, βρήκαν καταφύγιο πολλά από τα γνωστά και μη εξαιρετέα στελέχη του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που ευελπιστούν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ μια ολική επαναφορά στο προνομιακό αμαρτωλό παρελθόν που ζούσαν αυτοί και οι συντεχνίες που εκπροσωπούν. Γεγονότα που αποδεικνύουν ότι κανένα από τα δύο αυτά κόμματα σήμερα, δεν ελκύει, πόσο μάλλον να πείσει εκείνους τους πολίτες του δημοκρατικού, προοδευτικού τόξου, που θέλουν η χώρα να πάρει οριστικό διαζύγιο με τις πρακτικές ενός αμαρτωλού παρελθόντος και να θέσουν τις βάσεις της δημιουργίας ενός κανονικού, δημοκρατικού ευρωπαϊκού Κράτους. Επίσης η χρησιμότητα ύπαρξης αυτού του ενδιάμεσου τρίτου πόλου, αποδείχθηκε έμμεσα (με θετικό και αρνητικό τρόπο), από τις εξελίξεις μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, όταν βρεθήκαμε εμπρός σε πολιτικό αδιέξοδο και η χώρα κινδύνευε να πέσει κυριολεκτικά στο γκρεμό. Βάζοντας στην άκρη τις διαφορές τους τρία κόμματα κάνουν την υπέρβαση και συγκροτούν την Κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης, με καταλύτη αυτής της συνεργασίας την ΔημΑρ, αφού τα άλλα δύο κόμματα –χωρίς ασφαλώς να ταυτίζονται- ήταν οι βασικοί συνυπεύθυνοι για τα αδιέξοδα της χώρας. Χωρίς να αθωώνουμε ασφαλώς την αριστερά κάθε απόχρωσης που έχει τις δικές της μικρότερες ευθύνες και τις συνδικαλιστικές ελίτ που συνέβαλλαν με τις τακτικές τους και τις πολιτικές τους, αφού δικαίωναν και στήριζαν κάθε διεκδίκηση και κάθε συντεχνιακό αίτημα του παρελθόντος και κάποιοι συνεχίζουν και σήμερα. Η Κυβέρνηση αυτή για ένα χρόνο, παρά τις αδυναμίες της, τις καθυστερήσεις της, τα λάθη της, μπόρεσε και έφερε εις πέρας τον πρώτο και σημαντικότερο στόχο, που ήταν η σωτηρία της χώρας από την πλήρη κατάρρευση (ο θετικός τρόπος). Στο δεύτερο στόχο που ήταν η Δημοκρατική Μεταρρύθμιση, δεν κατάφερε και πολλά πράγματα, είτε γιατί οι πολιτικές δυνάμεις που στήριζαν την Κυβέρνηση, αποδείχθηκαν ανώριμες και αδύναμες να συνεργαστούν σε ένα ελάχιστο δημοκρατικό πρόγραμμα (δεν συντάχθηκε ποτέ αφού αντικαταστάθηκε με τις αερολογίες της προγραμματικής συμφωνίας), μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις, συνθέσεις και συμβιβασμούς, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν να συγκρουστούν με τα ισχυρά συμφέροντα που προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα στο παρελθόν, είτε για κάποιους άλλους λόγους. Η κατάσταση αυτή εκφράστηκε τελικά και με την αντιφατική απόφαση αποχώρησης της ΔημΑρ από τη Κυβέρνηση (ο αρνητικός τρόπος). Γιατί το ζητούμενο αυτής της Κυβερνητικής συνεργασίας, ήταν για ένα συγκεκριμένο μεταβατικό διάστημα, να συνεργαστούν όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις, για τη σωτηρία του τόπου. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, όταν αντιμετωπίζουν μια έκτακτη κατάσταση, όπως αυτή που πέρασε και περνάει σε ένα βαθμό η χώρα μας και σήμερα. Όλες οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις βάζουν στην άκρη τις διαφορές τους και για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα συνεργάζονται για τη σωτηρία της χώρας. Η ιστορία θα κρίνει τον καθένα και την κάθε πολιτική δύναμη για τη στάση της, στα τρία αυτά χρόνια. Άρα, εάν ο τρίτος δημοκρατικός, προοδευτικός πόλος ήταν συγκροτημένος και ενιαίος και προπαντός με ενιαία στρατηγική, ίσως η Κυβερνητική συνεργασία και η προσπάθεια που έγινε να είχε καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες. Το πρόβλημα ασφαλώς δεν έχει κλείσει ακόμη και ίσως μια σοβαρή επιδείνωση κάποιων πραγμάτων μας υποχρεώσει να ξαναδοκιμάσουμε μια Κυβερνητική συνεργασία ενός μεγάλου συμβιβασμού, στο άμεσο μέλλον. Ελπίζουμε να αποδειχθούν πιο έτοιμες και πιο ώριμες όλες οι δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις της χώρας.
Δεύτερον, ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να συγκροτήσουν αυτόν τον τρίτο πόλο ; Θα περιέγραφα ως εξής τις κοινωνικές δυνάμεις που θα τους ενδιέφερε η συγκρότηση αυτού του τρίτου πόλου, γιατί σήμερα μετά το κατακερματισμό που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία, δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους κοινωνικών τάξεων και ταξικών συμφερόντων. Πολίτες, που βλέπουν το μέλλον της χώρας σε μια ευρωπαϊκή προοπτική, που θεωρούν ότι η κρίση έχει ασφαλώς ευρωπαϊκή και διεθνή διάσταση, αλλά οι ενδογενείς αιτίες, δηλαδή οι παθογένειες του Κράτους μας και της κοινωνίας μας, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που κατέστησαν τη χώρα μας αδύναμο κρίκο και αυτές πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά. Πολίτες που θέλουν να κατεδαφίσουμε το πελατειακό, κομματικό πολιτικό σύστημα, που καταδυναστεύει τη κοινωνίας μας εδώ και δεκαετίες, εντός και εκτός του Κράτους. Πολίτες που θέλουν να εφαρμοστεί η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα του κράτους και της Κοινωνίας. Πολίτες που θέλουν ένα μικρό και φιλικό προς τους πολίτες Κράτος με υπηρεσίες και λειτουργούς που θα αξιολογούνται συνεχώς και θα σταματήσει το καθεστώς της ισοπέδωσης που ισχύει σήμερα και για τους ίδιους. Πολίτες με δημοκρατικές ευαισθησίες, ισότητα και αλληλεγγύη, που θέλουν να πληρώνουμε όλοι δίκαια τους φόρους μας, που θέλουν ίδιες δυνατότητες πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας και ασφάλισης. Πολίτες λοιπόν, που δεν θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, που αμφισβητούν και αναζητούν, που ανέχονται τη διαφορετικότητα του άλλου, που πείθονται και πείθουν μόνο με διάλογο και επιχειρήματα, και προπαντός πολίτες που πιστεύουν βαθειά ότι με δημιουργία και δουλειά εμείς οι ίδιοι θα βγάλουμε τη χώρα μας από τα σημερινά αδιέξοδα και κανένας δεν θα μας σώσει εκτός από τον εαυτό μας. Αυτοί οι πολίτες θα συγκροτήσουν το νέο τρίτο δημοκρατικό πόλο του πολιτικού μας συστήματος. Κανένας δεν αποκλείεται εξ ορισμού και κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιον άλλον. Εγχειρήματα του τύπου ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις ή ΔημΑρ και συνεργαζόμενοι, θα αποτελέσουν καρικατούρες του ζητούμενου τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού πόλου και να μην επιχειρηθούν. Και όποιο κόμμα, ομάδα, επιτροπή, φιλοδοξεί να πάρει μέρος σ’ αυτή τη προσπάθεια, δεν έχει κανένα δικαίωμα να εκδίδει φιρμάνια για το ποιος μπορεί ή δεν μπορεί να συμμετέχει στον πόλο αυτό, γιατί απλά κανένας δεν έχει εξουσιοδοτηθεί γι αυτό. Ασφαλώς θα υπάρξουν καιροσκόποι και λαθρεπιβάτες του εγχειρήματος. Όμως αν φτιάξουμε τις σωστές δομές και διαδικασίες και διασφαλίσουμε τη δημοκρατία, το εγχείρημα δεν έχει να φοβάται από κανέναν αριβίστα ή αλεξιπτωτιστή.
Τρίτον, με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στην συγκρότηση αυτού του τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού τρίτου πόλου ; Δεν πιστεύω ότι θα έχουν ευοίωνες προοπτικές όσες προσπάθειες περιορισθούν σε επίπεδο κορυφής, εάν δεν στηριχθούν και δεν γειωθούν με την κοινωνία των πολιτών. Κάποια φανταχτερά ονόματα που ακούστηκαν από το παρελθόν, ακόμη και αν είχαν μια καλύτερη παρουσία σε σχέση με κάποιους άλλους, ακόμη και αν λένε κάποια σωστά πράγματα, δεν εκφράζουν τις ανάγκες του σήμερα, δεν αποτελούν την σωστή απάντηση στο πολιτικό έλλειμμα του σήμερα, πέρα από το γεγονός ότι ορισμένοι απ’ αυτούς βαρύνονται στη συνείδηση ενός σημαντικού τμήματος των ενδιαφερόμενων πολιτών για τον τρίτο πόλο, με σοβαρές ανεπάρκειες, καθυστερήσεις αλλά και σοβαρά σκάνδαλα που σημάδεψαν τη θητεία τους. Άρα λοιπόν η όλη προσπάθεια πρέπει να γίνει από τα κάτω. Με πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς. Με άλλα λόγια εφόσον υπάρχουν οι προϋποθέσεις το επόμενο διάστημα, αν δούμε να ξεδιπλώνονται πρωτοβουλίες πολιτών απ’άκρη σε άκρη της χώρας για να συζητήσουμε και να συγκροτήσουμε ομάδες πρωτοβουλίας για τον τρίτο πόλο, θα έχουμε ενδείξεις ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Αυτό το κύμα των πρωτοβουλιών στην πορεία μπορεί να κορυφωθεί και με πανελλαδικές συναντήσεις και συζητήσεις, ακόμη και με τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού σώματος. Αυτές οι διαδικασίες δεν προϋποθέτουν ασφαλώς την άμεση διάλυση των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων που βρίσκονται στον ενδιαφερόμενο δημοκρατικό, προοδευτικό τόξο. Τα υπάρχοντα κόμματα στη φάση αυτή, μπορούν να συμβάλλουν δημιουργικά στις ανοικτές στην κοινωνία πολιτικές διαδικασίες που θα ξεδιπλωθούν, χωρίς ηγεμονισμούς και καπελώματα. Όσο για το θέμα της ηγεσίας δεν χρειάζεται να αδημονούμε και να προκαθορίζουμε ονόματα και ρόλους. Θα αντιμετωπισθεί στη διαδικασία της συγκρότησης του φορέα. Στην πρώτη φάση που θα αποτελεί ίσως ένα σχήμα που θα περιέχει κόμματα, ομάδες, επιτροπές πρωτοβουλίας κ.λ.π. μπορεί να είναι μια συλλογική έκφραση. Στην πορεία και εφόσον εμπεδώνεται η εμπιστοσύνη και η συνοχή του σχήματος, θα βρούμε τον καλύτερο τρόπο να αναδείξουμε την ηγεσία του σχήματος, από τους καλύτερους και ικανότερους πρωταγωνιστές του εγχειρήματος.

Η υπόθεση του εγχειρήματος της συγκρότησης του τρίτου δημοκρατικού προοδευτικού πόλου, μπορεί να έχει προοπτική μόνο αν είναι και μείνει υπόθεση της κοινωνίας των πολιτών.


12-9-2013
Κώστας Χαϊνάς



Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

ΛΑΡΚΟ : Ένα διαρκές σκάνδαλο με ευθύνη όλων των Κυβερνήσεων μέχρι σήμερα


 
Όταν ένας πολίτης στην περιοχή της Εύβοιας – Φθιώτιδας ακούει το όνομα ΛΑΡΚΟ σήμερα, στο μυαλό του έρχονται τέσσερα πράγματα : Λεφτά, διαπλοκή, διαφθορά, ρύπανση. Πολλά λεφτά κυκλοφορούσαν πάντα μέσα και γύρω από την εταιρία. Ανεξάρτητα εάν το σιδηρονικέλιο είχε ή δεν είχε καλή τιμή στην διεθνή αγορά, ανεξάρτητα εάν η εταιρία χρωστούσε εκατομμύρια δεξιά και αριστερά, τα στελέχη της φρόντιζαν πρώτα απ’όλα τους παχυλούς μισθούς τους και τα μπόνους τους. Κάθε φορά που άλλαζε Κυβέρνηση, άλλαζαν τους ρόλους τους οι «πράσινοι» με τους «μπλε» και τούμπαλιν. Ήταν και κάποιοι γαλαζοπράσινοι που δεν τους κούναγε κανένας. Η επιρροή της εταιρίας στις τοπικές κοινωνίες ήταν μεγάλη. Κάποιοι βουλευτές και δήμαρχοι εκλεγόντουσαν, αφού είχαν πάρει πρώτα την «ευχή» της εταιρίας. Η διαφθορά βεβαίως δεν αφορούσε μόνο τις κοινωνίες της περιοχής που δρούσε η εταιρία, αλλά συμμετοχή είχαν ακόμη και κεντρικά στελέχη του κομματικού πελατειακού συστήματος.
Τα αποσπάσματα από ομολογίες –όσο δόση αλήθειας και αν περιέχουν- στην συνέχεια από την «Ελευθεροτυπία» της 25-10-2009 είναι χαρακτηριστικά : «Φαγώθηκαν πολλά λεφτά, περίπου 400 εκατομμύρια ευρώ. Η περίφημη Ομάδα του Λονδίνου (…), και ο διορισμένος από αυτούς διευθύνων σύμβουλος (…), έκλεισαν συμφωνίες με τράπεζες του Λονδίνου (…). Προπώλησαν την παραγωγή για δύο χρόνια, από το 2005 έως το 2007, με τιμή 21.000 δολάρια τον τόνο, κάτω από την τρέχουσα τιμή του LME (Χρηματιστήριο Μετάλλων Λονδίνου) και κάτω από το κόστος παραγωγής της επιχείρησης. Από το 2004 και μετά, όταν οι τιμές του νικελίου διεθνώς εκτινάχθηκαν στα ύψη, η εταιρεία δεν μπόρεσε να αποκομίσει τα έσοδα που αντιστοιχούσαν, γιατί είχε προπωλήσει το 70-80% της ετήσιας παραγωγής της των επόμενων χρόνων σε τιμές σημαντικά κατώτερες από αυτές που διαμορφώθηκαν -όπως αναμενόταν- στις διεθνείς αγορές. Όταν οι τιμές νικελίου εκτινάχθηκαν, η ΛΑΡΚΟ συνέχιζε να πουλάει σε τιμές έως και 60% φθηνότερα!». «Σήμερα, πάλι, παρέλαβαν καινούργια τζιπ για τα στελέχη. Από την ώρα που ανέλαβε (…), τους 14 διευθυντές τούς έκανε 52 - όλους με μισθό από 5.000 έως και 10.000 ευρώ μηνιαίως, με πολυτελή εταιρικά αυτοκίνητα και πιστωτικές κάρτες για τα ψώνια τους. Τα έξοδα διοικητικής λειτουργίας εκτινάχθηκαν κατά 252% έναντι του 2004…»
Ελευθεροτυπία 25/10/2009 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=94984

Οικονομικά στοιχεία

Η ΛΑΡΚΟ σήμερα σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία χρωστάει τετρακόσια ογδόντα εκατομμύρια (480.000.000,00 €). Σ’ αυτά περιλαμβάνονται εκατόν τριάντα εκατομμύρια (130.000.000,00 €) ευρώ σε παράνομες κοινοτικές ενισχύσεις τις οποίες πρέπει να επιστρέψει, εκατόν ενενήντα εκατομμύρια (190.000.000,00 €) σε φορολογικές υποχρεώσεις προς το δημόσιο και εκατόν εξήντα εκατομμύρια (160.000.000,00 €) προς τη ΔΕΗ. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_04/09/2013_517028. Εάν η εταιρία ήταν ιδιωτική θα είχε κλείσει εδώ και χρόνια. Ο οφειλέτης στο δημόσιο οδηγείται σήμερα με χρέος κάποιων λίγων χιλιάδων ευρώ στη φυλακή. Η ΛΑΡΚΟ, όμως ζει και βασιλεύει και μοιράζει εκατομμύρια κάθε μήνα στα golden boys της εις υγεία των κορόιδων, των ελλήνων φορολογουμένων δηλαδή. Γιατί ;

Περιβαλλοντική Καταστροφή

Η περιβαλλοντική καταστροφή που έχει δημιουργήσει η ΛΑΡΚΟ, εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια στον Ευβοϊκό Κόλπο και στον υδροφόρο ορίζοντα της Κεντρικής Εύβοιας, δεν μπορεί να κοστολογηθεί. Χιλιάδες τόνοι σκουριάς έχουν πεταχτεί στην κυριολεξία στο βυθό του Ευβοϊκού Κόλπου, δημιουργώντας ένα στρώμα είκοσι τετραγωνικών χιλιομέτρων και πάχους 2,5 μέτρων !!! (στοιχεία 2004, ΕΛΚΕΘΕ). Σκουριά η οποία «ποτίζει» την χλωρίδα και πανίδα του βυθού με βαρέα μέταλλα, όπως νικέλιο, χρώμιο, κάδμιο, υδράργυρος (συνημμένες φωτογραφίες). Το έγκλημα αυτό επιτελείται κόντρα σε όλες τις ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονισμούς και με συνεχείς εξαιρέσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης, η τελευταία των οποίων έληξε τον φετινό Αύγουστο. Δηλαδή ουσιαστικά αυτή τη στιγμή η εταιρία εφόσον συνεχίζει να ρίχνει τη σκουριά στον Ευβοϊκό Κόλπο, είναι απολύτως παράνομη. Τα πέντε ανοιχτά επιφανειακά μεταλλεία της εταιρίας στην Εύβοια, λειτουργούν ως τοξικές λίμνες, οι οποίες διοχετεύουν με βαρέα μέταλλα και εξασθενές χρώμιο τον υδροφόρο ορίζοντα της Κεντρικής Εύβοιας. Κάποιοι προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη μεγάλη περιεκτικότητα που βρέθηκε στο πόσιμο νερό της Μεσσαπίας σε μεταφερόμενα τοξικά απόβλητα, (τα οποία και αυτά βεβαίως επιβαρύνουν), αλλά η αλήθεια είναι ότι η τοξική ρύπανση των νερών της Κεντρικής Εύβοιας, δημιουργείται από τις ανοικτές τοξικές λίμνες των μεταλλείων της ΛΑΡΚΟ.
Χιλιάδες αγρότες της Μεσσαπίας και του Ληλαντίου βλέπουν χρόνο με το χρόνο να απαξιώνεται η γη τους και τα προϊόντα τους στην αγορά, αποφεύγοντας να πούνε ότι παράγονται στη γη τους, όταν τους ρωτάνε οι καταναλωτές. Κινήσεις πολιτών και περιβαλλοντικοί σύλλογοι της περιοχής, διαμαρτύρονται χρόνια τώρα, χωρίς κανένας αρμόδιος να δίνει σημασία και να ιδρώνει το αυτί του. Η περιβαλλοντική καταστροφή που έχει προξενήσει η ΛΑΡΚΟ στην κεντρική Εύβοια είναι ανυπολόγιστη και μάλλον μη αναστρέψιμη. Και για να θυμίσουμε κάτι που έχει σημασία, κάποιοι συνδικαλιστές που σήμερα λένε ότι θα χυθεί αίμα, εάν κλείσει η εταιρία, την περίοδο των μεγάλων σκανδάλων και της οικονομικής ληστείας της εταιρίας από τους επιτήδειους δεν έλεγαν τίποτα, αλλά τους πολίτες που διαμαρτύρονταν για τη ρύπανση, τους απειλούσαν ανοικτά με ανακοίνωσή τους. Οι εχθροί ήταν οι πολίτες που διαμαρτύρονταν και όχι αυτοί που άρμεγαν οικονομικά την εταιρία και την οδήγησαν τελικά σε οικονομικό αδιέξοδο.   

Υπάρχει βιώσιμη λύση για τη ΛΑΡΚΟ ;

Υπάρχει βιώσιμη λύση όταν υπάρχουν αυτές οι οικονομικές υποχρεώσεις της εταιρίας ; Προσωπικά δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ιδιώτης –ακόμη και αν την πουλάγαμε 1 ευρώ- ο οποίος θα υποχρεωθεί να επενδύσει τόσα εκατομμύρια, μόνο και μόνο για να εξοφλήσει τα χρέη της εταιρίας. Ιδιαίτερα σήμερα σε μια περίοδο που η τιμή του νικελίου διεθνώς είναι στα κάτω της και δεν αναμένεται άμεσα ανάκαμψη. (Η τιμή σήμερα είναι 14.000 δολάρια ο τόνος, όταν μόνο για να βγάζει τα έξοδά της η εταιρία πρέπει να πουλάει 18.000 δολάρια το τόνο!). Επιπροσθέτως ο ιδιώτης επενδυτής ο οποίος θα αναλάβει τη ΛΑΡΚΟ με όλες τις υποχρεώσεις της, θα πρέπει να επενδύσει και στην περιβαλλοντική προστασία (περίπου 50 εκ. € είναι μόνο για την χερσαία ανακύκλωση της σκουριάς) και γενικότερα με την υποχρέωση εφαρμογής όλων των περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας των μεταλλείων, του εργοστασίου και των σταθμών διαλογής, επεξεργασίας, εμπλουτισμού κ.λ.π.
Από την άλλη μπορεί να συνεχίζει να χρηματοδοτεί ο έλληνας φορολογούμενος μια χρεοκοπημένη επιχείρηση; Όσοι υποστηρίζουν αυτή τη λύση θα πρέπει να μας πούνε : Έχει εισπράξει το ελληνικό δημόσιο έστω και ένα ευρώ τόσα χρόνια, από μια εταιρία που της έχει διαθέσει δωρεάν χιλιάδες στρέμματα γης και τον εθνικό ορυκτό πλούτο προς εκμετάλλευση, μόνο και μόνο για να πλουτίζουν κάποια σαΐνια της διαπλοκής και να διαφεντεύουν την περιοχή κάποια κομματικά στελέχη ; Πως θα καλυφθούν τα εκατομμύρια χρέη της ΛΑΡΚΟ και ποιος θα τα πληρώσει τελικά; Να σταματήσουν οι δημαγωγίες και οι λαϊκισμοί κάθε είδους, χαϊδεύοντας τα αυτιά των απλών εργαζομένων οι οποίοι μάλλον στο τέλος φοβάμαι ότι θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν τη σπάταλη «νύφη» της ΛΑΡΚΟ.


6-9-2013
Κώστας Χαϊνάς








Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Αλήθειες και ψέματα για το χρέος



Τελευταία με αφορμή τις εκλογές στη Γερμανία, πολλοί πολιτικοί και αναλυτές έχουν γράψει για θέματα που συνδέονται με τη χρηματοδότηση της χώρας, το μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και άλλα ενδιαφέροντα. Η ουσία αυτών των τοποθετήσεων είναι με λίγα λόγια, ότι σήμερα η χώρα μας είναι θύμα της πολιτικής της ΕΕ και της ειδικότερα της Γερμανίας, φτάνοντας σε ακραία συμπεράσματα όπως ο ισχυρισμός περί αποικίας χρέους, προτεκτοράτου και άλλων ηχηρών, που όμως δημιουργούν έντονα εθνικιστικά και αντιευρωπαϊκά συναισθήματα, γενικότερα για την πορεία της Ευρώπης και της υπόθεσης της δημοκρατικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Όμως πέρα από κάποιες γραφικές αναλύσεις για τα θέματα αυτά, υπάρχουν και έγκυρες αναλύσεις, από σοβαρούς πολιτικούς και αναλυτές, οι οποίες μπορεί να μην αναπαράγουν τα γνωστά στερεότυπα, αλλά και αυτά σε ένα βαθμό υποστηρίζουν θέσεις οι οποίες όμως δεν δίνουν όλες τις πλευρές της αλήθειας. Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση αυτών των σοβαρών προσεγγίσεων δεν έχετε παρά να διαβάσετε τα άρθρα κάποιων συντακτών εφημερίδων που πρόσκεινται στη «Νέα Δημοκρατία», ομιλίες στελεχών του ΠΑΣΟΚ και το τελευταίο άρθρο του κου Σταθάκη στην «Αυγή» με τίτλο «Το ελληνικό ζήτημα στις φαντασιώσεις των Γερμανών πολιτικών» (1-9-2013), (http://www.avgi.gr/article/873273/to-elliniko-zitima-stis-fantasioseis-ton-germanon-politikon), το οποίο είναι αρθρωμένο σε έξι ενότητες με τίτλο την αλήθεια. Έτσι στο ίδιο μοτίβο καταθέτω τις επόμενες σκέψεις, σε μια εποχή που ο εύκολος αντιγερμανισμός και ο αντιευρωπαϊσμός είναι της μόδας.

Αλήθεια πρώτη : Έχουν πληρώσει κάτι οι Γερμανοί για την Ελλάδα ;

Η Γερμανία, δηλαδή οι γερμανοί φορολογούμενοι έχουν συνεισφέρει τουλάχιστον 20 δις. ευρώ στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, για την στήριξη των χωρών που διέρχονται σοβαρή οικονομική κρίση, όπως η δική μας χώρα, πέρα από τις εγγυήσεις.  Άρα όσα λέγονται ότι η Γερμανία δεν έχει βάλλει ούτε ένα ευρώ για την Ελλάδα είναι ψέμα.

Αλήθεια δεύτερη : Ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν από τα ελληνικά ομόλογα;

Με βάση το 2ο μνημόνιο η ΕΚΤ και όσες κεντρικές τράπεζες χωρών της ΕΕ έχουν ελληνικά ομόλογα, επιστρέφουν όλα τα κέρδη τους στην Ελλάδα, άρα τελικά χάνουν. Δηλαδή δεν κερδίζουν από την αγορά ελληνικών ομολόγων, ούτε ένα ευρώ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας και των άλλων χωρών.

Αλήθεια Τρίτη : Η Γερμανία κερδίζει από την ελληνική κρίση ;

Οι γερμανικές τράπεζες και άλλοι ιδιωτικοί φορείς γερμανικών συμφερόντων, έχασαν –έστω και αν προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές τους με πώληση των ελληνικών ομολόγων -  με την εφαρμογή του PSI, αφού «κουρεύτηκαν» όσα ελληνικά ομόλογα κατείχαν τελικά. Όπως έχασαν βέβαια και κάποιοι μικρο-ομολογιούχοι από το «κούρεμα» του PSI. Αυτό το σημειώνω, για να μην νομίζουν κάποιοι ότι το «κούρεμα», είναι πανάκεια. Πρέπει να ξέρουμε ότι, όταν «κουρεύονται δάνεια κάποιοι θα πληρώσουν γι αυτό. Και πολλές φορές χάνουν τα λεφτά τους απλοί άνθρωποι, μικροκαταθέτες, ασφαλιστικά ταμεία εργαζομένων και άλλοι που επένδυσαν στα ομόλογα μιας χώρας.
Η Γερμανία ωφελείται προσωρινά από τα μικρά επιτόκια δανεισμού που έχει η ίδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ωφελείται γενικά από την κρίση. Τα μικρά επιτόκια τα εξασφαλίζει γιατί η οικονομία της είναι σε καλύτερη κατάσταση από τις χώρες της κρίσης και τα κεφάλαια στον καπιταλισμό επιλέγουν τις αποδοτικότερες και σταθερότερες αγορές, Και η γερμανική αγορά αν και δεν παρέχει ιδιαίτερα υψηλές αποδόσεις, παρέχει όμως μεγαλύτερη ασφάλεια και έτσι γίνεται ελκυστής κεφαλαίων. Όμως, μεσοπρόθεσμα και ιδιαίτερα μακροπρόθεσμα η Γερμανία ως εξαγωγική χώρα, ζημιώνεται σοβαρά από την συνέχιση της ύφεσης στο νότο της Ευρώπης. Για παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε τη μεγάλη μείωση των εξαγωγών της προς τις χώρες του νότου. Ειδικά προς την Ελλάδα, οι εξαγωγές της μειώθηκαν στο επίπεδο που ήταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Άρα τα επιχειρήματα ότι η Γερμανία δεν θέλει να ξεφύγουμε από το σπιράλ της κρίσης εμείς και οι χώρες του νότου, γιατί έτσι κερδίζει, είναι εσφαλμένη γιατί δεν συνάδει με τα γενικά οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας.

Αλήθεια τέταρτη : Το χρέος της χώρας μειώθηκε ή αυξήθηκε ;

Είναι αλήθεια ότι το χρέος της χώρας μας το 2013 είναι περίπου το ίδιο με αυτό του 2010, οπότε ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης μπορεί να σκεφτεί ότι τόσες θυσίες, τόσα προγράμματα χρηματοδότησης, πήγαν χαμένα αφού είμαστε στο ίδιο σημείο ; Όχι βέβαια. Παρά την προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διατηρήσει το status quo του πελατειακού Κράτους των προηγούμενων δεκαετιών και των ολιγωριών των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων της χώρας που κρύβονται φοβισμένοι πίσω από την τρόικα, παρά το γεγονός ότι πολλά μέτρα ήταν άδικα και ισοπεδωτικά, σήμερα είμαστε σε σαφώς καλύτερη θέση εξαιτίας των χρηματοδοτικών προγραμμάτων των εταίρων μας. Με τα «μισητά» μνημόνια αυτών των τριών χρόνων, πέρα από το μηδενισμό των ελλειμμάτων, α) δανειζόμαστε σήμερα με 1,8% επιτόκιο περίπου, δηλαδή πολύ μικρότερο από χώρες που δεν είναι σε «μνημόνια», β)από τα 300 δις. ευρώ του χρέους του 2010, έπρεπε να αναχρηματοδοτήσουμε μέχρι το 2020, πάνω από το 75% αυτού του χρέους, ενώ σήμερα έχουμε να αναχρηματοδοτήσουμε το 25%, δηλαδή επεκτάθηκε σημαντικά ο χρόνος αναχρηματοδότησης, γ) οι τόκοι αυτού του χρέους κάθε χρόνο ήταν 20 δις., ενώ σήμερα είναι κάτω από 10 δις. ευρώ.
Λοιπόν ας αφήσουμε να μιλήσουν τα νούμερα, για να φανεί όλη η αλήθεια για το χρέος. Γιατί αλήθεια είναι ότι το χρέος μας ως απόλυτο νούμερο, είναι περίπου το ίδιο με αυτό του 2010, αλλά η κατάσταση του χρέους είναι πολύ διαφορετική (χρόνος αναχρηματοδότησης, κόστος εξυπηρέτησης, επιτόκια κ.λ.π.) την οποία εντέχνως κάποιοι την αποκρύβουν για να στηρίξουν μια στείρα «αντιμνημονιακή» και αντιευρωπαϊκή πολιτική.

Αλήθεια Πέμπτη : Χρειαζόμαστε άλλο χρηματοδοτικό πρόγραμμα ;

Στα μέσα περίπου του 2014 ολοκληρώνεται η ισχύς της μνημονιακής σύμβασης της χώρας μας και τελειώνει και η χρηματοδότηση με τους ευνοϊκούς όρους που αναφέρθηκαν (επιτόκια, χρόνοι αποπληρωμής κ.λ.π.).  Κάποιες αναλύσεις λένε ότι μάλλον μας συμφέρει να συνεχίσει η χρηματοδότηση της χώρας μέσα από μια νέα μνημονιακή σύμβαση που θα υπογράψουμε για τα επόμενα χρόνια. Ο αντίλογος λέει ότι μια νέα δανειακή σύμβαση, σημαίνει νέες δεσμεύσεις της χώρας, νέο μνημόνιο, νέες περικοπές και νέες θυσίες. Ασφαλώς δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις. Όμως ας βάλλουμε τα νούμερα κάτω και με βάση τη κοινή λογική και τα συμφέροντα της χώρας, ας αναζητήσουμε ποια είναι η καλύτερη λύση για τη χώρα.

Αλήθεια έκτη : Ποια είναι η καλύτερη λύση για τη χώρα ;

Δεν νομίζω να είναι κανένας έλληνας που να θέλει κάθε τόσο η χώρα να υπογράφει μνημόνια για να σωθεί. Έτσι λοιπόν ας καθίσουμε να συζητήσουμε με τους συμμάχους και δανειστές μας και να αναζητήσουμε με συναίνεση, μια λύση για την περαιτέρω ομαλή χρηματοδότηση της χώρας. Οι προϋποθέσεις είναι, α) να μπορούμε να εξυπηρετούμε το χρέος από τα δικά μας πλεονάσματα, β)να μπορούμε να δανειζόμαστε μόνοι μας από τις αγορές, με βιώσιμα όμως επιτόκια ώστε να μπορούμε να αναχρηματοδοτούμε το χρέος. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε φτάσει στο πρώτο εξάμηνο του 2014, σε ένα καλό σημείο όσον αφορά τους στόχους του σημερινού προγράμματος. Γι αυτό αφορά όλους (συμπολίτευση και αντιπολίτευση, συνδικάτα, κοινωνία των πολιτών), η σημερινή επιτυχία του προγράμματος, ώστε να μπορέσουμε να διαπραγματευθούμε καλύτερα με τους εταίρους και δανειστές μας. Όσοι θέλουν και επιδιώκουν την αποτυχία του προγράμματος σήμερα, είναι σαν να θέλουν την αποτυχία της χώρας, είτε μας αρέσει η Κυβέρνηση είτε όχι. Έτσι λοιπόν, εάν όλα πάνε σχετικά καλά (δημοσιονομικό πλεόνασμα κ.λ.π.), μπορούμε να μιλήσουμε, α) για μια απόλυτη μείωση του χρέους με την μεταφορά των 50 δις. της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στήριξης, β) την περαιτέρω μείωση των επιτοκίων των δανείων που έχουμε πάρει, γ) την επιμήκυνση της αποπληρωμής του σημερινού χρέους. Εάν επιτύχουμε αυτούς τους στόχους, σε συνδυασμό με την εφαρμογή μιας στρατηγικής βιώσιμης ανάπτυξης, μπορούμε να μιλήσουμε για αλλαγή πορείας της χώρας.

Συμπέρασμα

Χρειάζεται να αναλάβουμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια. Κυβερνώντες και κοινωνία. Ας σταματήσουμε να ζητάμε πάντα από τους έξω να μας σώζουν. Σε τελευταία ανάλυση δικές μας Κυβερνήσεις και η δική μας κοινωνία με τις επιλογές της, δημιούργησε αυτό το τεράστιο χρέος και τα ελλείμματα. Δεν είναι και πολύ ηθικό και προοδευτικό να απαιτούμε να πληρώσουν άλλοι λαοί, για τις δικές μας επιλογές, εννοώ ως έθνος. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όλοι. Πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη και κοινωνία, εμείς οι πολίτες. Και αν χρειάζεται να κάνουμε πρόσθετες θυσίες και αναγκαίες αλλαγές, ας τις αποφασίσουμε εμείς, χωρίς να υποχρεωνόμαστε από τρίτους. Να συντάξουμε δηλαδή ένα δικό μας μνημόνιο, ένα είδος δηλαδή ενός Εθνικού Σχεδίου Ανόρθωσης του Κράτους και της οικονομίας της χώρας. Ένα εθνικό μνημόνιο που θα το υπογράψουμε εμείς οι πολίτες και θα υποχρεώσουμε το πολιτικό σύστημα να το εφαρμόσει, αναδεικνύοντας τις κατάλληλες πολιτικές δυνάμεις στην διακυβέρνηση της χώρας. Και αν κάποιοι θεωρούμε ότι σήμερα δεν έχουμε τέτοιες δυνάμεις, τότε ας αλλάξουμε τις υπάρχουσες, ή αν δεν μπορούμε, ας δημιουργήσουμε νέες, οι οποίες θα αναλάβουν μαζί με τους πολίτες το βαρύ φορτίο της ανόρθωσης της χώρας και της εφαρμογής του δικού μας μνημονίου.
2-8-2013
Κώστας Χαϊνάς