Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ ! Για την αντιμετώπιση της κρίσης ξεχάσατε να προτείνετε την κρατικοποίηση των παιδικών σταθμών και των φροντιστηρίων !!!

Έλαβα την Κυριακή το βράδυ ένα μήνυμα με τις θέσεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ για την κρίση που περνάει η χώρα, μετά την έκτακτη συνέντευξη του προέδρου του. Αρκετά σημεία των θέσεων αυτών είναι χρήσιμα για όλους, αλλά ορισμένα μου δημιούργησαν τόσα ερωτηματικά, έως έκπληξη, που με ώθησαν να καταθέσω αυτές τις σκέψεις. Παραθέτω και τονίζω ορισμένα σημεία των προτάσεων του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ για να βοηθήσω στην κατανόηση των σκέψεων μου :
«Δημόσια δωρεάν μεταλυκειακή επαγγελματική εκπαίδευση, με σταδιακή απορρόφηση κάθε είδους Ιδιωτικού ΙΕΚ, ΚΕΣ κ.λ.π...Μαζικοί διορισμοί για κάλυψη όλων των κενών και αύξηση των θέσεων εκπαιδευτικού διοικητικού και ερευνητικού προσωπικού με μόνιμους λειτουργούς, με σταθερή εργασιακή σχέση πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης...Επείγον πρόγραμμα 100 χιλιάδων προσλήψεων...»
Δηλαδή :
1. Για το θέμα της αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης, προτείνει την κρατικοποίηση όλων των μορφών επιχειρηματικής δράσης σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης από τους παιδικούς σταθμούς, τα ιδιωτικά σχολεία Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, τα ΙΕΚ, έως και τα κολέγια που συνεργάζονται με ξένα Πανεπιστήμια. Την ονομάζει βεβαίως σταδιακή απορρόφηση, αλλά η ουσία παραμένει. Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ως κυβέρνηση μετά τις εκλογές (αφού λέει ότι ήρθε η ώρα της αριστεράς!), θα κρατικοποιήσει όλες αυτές τις μορφές εκπαίδευσης.
2. Για το θέμα της αντιμετώπισης της ανεργίας προτείνει μαζικούς διορισμούς και άμεσα 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο.

Διαβάζοντας αυτές τις προτάσεις αναρωτιέται κανείς, εάν ποτέ η αριστερά, σε κάθε της εκδοχή, είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο θεοποίησης του κρατικισμού. Και πόσο μάλλον μια δημοκρατική, μεταρρυθμιστική αριστερά, όπως θέλει να παρουσιάζεται ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ (εκτός αν κάνω λάθος).
Αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους που εργάζονται σε όλο αυτό το φάσμα των επιπέδων της ιδιωτικής εκπαίδευσης, εφόσον θα τους απορροφήσετε στο Κράτος, τους ρωτήσατε αν θέλουν να «κρατικοποιηθούν» ;
Για να σοβαρευτούμε.
Το μοντέλο του κρατισμού ή του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε μετά το 1989 ανεπιστρεπτί. Όμως έχει καταρρεύσει και στη χώρα μας στα πάνω από τριάντα χρόνια κυβέρνησης των κομμάτων του δικομματισμού. Πελατειακές σχέσεις, ρουσφέτια, στημένες κρατικές προμήθειες, σκάνδαλα, αναξιοκρατία, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια. Το επιχείρημα ότι το κράτος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα, δεν γίνεται πιστευτό σε κανέναν. Γιατί αν ήθελε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ να πιστέψει ο λαός ότι το δικό του Κράτος θα είναι διαφορετικό, γιατί δεν προτείνει την εδώ και τώρα αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και την απόλυση τους, όσων δεν αξίζουν να είναι κρατικοί λειτουργοί ;
Αγαπητοί φίλοι, δεν χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος. Λιγότερο κράτος χρειαζόμαστε, αντιγραφειοκρατικό, δημοκρατικό, με διαφάνεια και αξιοκρατία. Με συνεχή δημοκρατική και αντικειμενική αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργών. Η διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης δεν επιτυγχάνεται με διατάγματα και διοικητικούς αποκλεισμούς, ούτε με τις «κρατικοποιήσεις» που προτείνετε. Δεν επιτυγχάνεται με την κλοπή των καλπών και την παρεμπόδιση της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών στις αρχαιρεσίες για την εκλογή των διοικήσεων των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Δεν επιτυγχάνεται με την άρνηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτών και της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Δεν επιτυγχάνεται με το να βγάζουν οι εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας την ουρά τους απ’έξω (υπάρχουν βεβαίως και εξαιρέσεις), ρίχνοντας όλες τις ευθύνες στο κράτος για την απαράδεκτη κατάσταση στην παιδεία. Την ίδια στιγμή όλα τα πολιτικά κόμματα να κάνουν την «πάπια» γιατί υπάρχει το περίφημο πολιτικό κόστος. Και πέρα από τις γενναίες αυξήσεις των δαπανών για την παιδεία που είναι απαραίτητες, χρειάζονται πολιτικές, που θα αναβαθμίζουν συνολικά το παρεχόμενο έργο και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και προπαντός θα αξιολογούν το έργο αυτό συνεχώς, για όφελος της κοινωνίας και μαζί με την κοινωνία.
Τέλος, η κρίση αγκαλιάζει όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας και δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Πλέον διανύουμε την φάση όπου τα εθνικά σύνορα είναι πλέον μια εικονική πραγματικότητα. Στην πράξη έχουν καταρριφθεί. Το κεφάλαιο, οι εργαζόμενοι, οι τεχνολογίες και οι τεχνογνωσίες, η γνώση, δεν έχουν πλέον εθνικές ταυτότητες. Τα προβλήματα χρειάζονται ευρωπαϊκές και γιατί όχι «παγκόσμιες λύσεις». Η πολιτική πλέον γίνεται «παγκόσμια». Τι κάνει η αριστερά μπροστά σ’αυτές τις προκλήσεις ; Μου δίνει μια εντύπωση ότι επανακάμπτει σε μια φοβική «εθνική» πολιτική, που όλα τα κακά οφείλονται στους «ξένους» που μας επιβουλεύονται, έχει παραιτηθεί ουσιαστικά από μια άλλη δημοκρατική και προοδευτική πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται όλο και περισσότερο φοβούμενη να αναμετρηθεί στα ίσα, με τις νεοσυντηρητικές πολιτικές για το μέλλον των κοινωνιών.
Μακάρι να μην είναι έτσι.

15-12-2008

Κώστας Χαϊνάς