Σκέψεις για τις πρώτες μέρες της νέας Κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009

Ένα θετικό κλίμα φαίνεται να διαπερνά την κοινωνία και την πολιτική ατμόσφαιρα, λίγες μέρες μετά τις εκλογές και την ανάληψη της Κυβέρνησης από τη νέα πλειοψηφία. Δεν είναι μόνο η καταγραφή όλων των μετεκλογικών δημοσκοπήσεων αλλά και η καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους σου δίνει αυτήν την εντύπωση ανεξάρτητα τι ψήφισε ο καθένας.
Είναι αλήθεια ότι το κλίμα αυτό οφείλεται κυρίως στην καθολική αποτυχία της παλαιάς Κυβέρνησης και στην μεγάλη απογοήτευση που είχε δημιουργήσει σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, αλλά καθόλου δεν πρέπει να υποτιμήσουμε και τις θετικές κινήσεις και εξαγγελίες της νέας Κυβέρνησης.
Θα ήταν μικρόψυχο και πολύ εγωιστικό να μην αναγνωρίσουμε, την φρεσκάδα των νέων προσώπων, την αναγνώριση των μεγάλων προβλημάτων μέσα από τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας Κυβέρνησης, που ταλανίζουν δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και την κατάθεση πολλών προτάσεων και εξαγγελιών που δίνουν τουλάχιστον ένα αίσθημα ανακούφισης. Ασφαλώς τι θα γίνει απ’ όλα αυτά και σε τι βαθμό, είναι ζητούμενο. Αυτό θα το δείξει η ζωή και θα αποδειχθεί από την ίδια την πραγματικότητα.
Όμως δεν συμφωνώ με την τακτική «σε περιμένω στη γωνία». Δηλαδή, δεν κάνω τίποτα, αλλά περιμένω να δω τα πρώτα στραβοπατήματα για να βγω στην συνέχεια να σε καταγγείλω.
Επίσης δεν συμφωνώ με την τακτική μηδενισμού των πάντων. Χωρίς να έχουμε κανένα χειροπιαστό δείγμα της νέας Κυβέρνησης, ή έχουμε ελάχιστα, δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε απόλυτα την αποτυχία της.
Και το θέμα δεν είναι να δώσουμε ανοχή στην νέα Κυβέρνηση. Όχι δεν νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Όμως η τακτική που επιλέγουν κάποιοι με στημένα «θέατρα συγκρούσεων» - δείγματα γραφής είδαμε λίγες μέρες πριν έξω από το Υπουργείο εργασίας – για να αποδείξουν την «αντεργατικότητα» της νέας Κυβέρνησης με το καλημέρα, δεν πείθει κανένα απ’ αυτούς που προσπαθεί να πείσει. Και να είναι σίγουροι οι εμπνευστές της ότι η τακτική αυτή, θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους πολίτες και την κοινωνία. Οι πολίτες κρίνουν τον καθένα με τις πράξεις και τις πολιτικές του και επιλέγουν. Όπως έκαναν πρόσφατα στις εκλογές.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε τουλάχιστον όσοι εμφορούμαστε από τις ιδέες της δημοκρατικής αριστεράς, αλλά και η κοινωνία των πολιτών μέσα από τις κινήσεις πολιτών, τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, είναι να «πυρπολήσουμε» την νέα Κυβέρνηση με συγκεκριμένες προτάσεις και θέσεις. Με παρεμβάσεις και θέσεις δημιουργικές. Για κάθε εξαγγελία και θέση της νέας Κυβέρνησης, εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να στηρίξουμε κάθε θετικό μέτρο και θέση και να βοηθήσουμε να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά, πιο προοδευτικά, πιο δημοκρατικά. Και ασφαλώς σε κάθε αρνητική εξαγγελία και θέση να αγωνιζόμαστε μαζί με την κοινωνία των πολιτών για την αναίρεσή της. Και χωρίς να αναμένουμε εξαγγελίες, χρειάζεται να καταθέτουμε προτάσεις και θέσεις για επείγοντα θέματα της κοινωνίας. Η υπόθεση της αναβάθμισης της δημοκρατίας, της κοινωνικής προόδου, δεν είναι υπόθεση μόνο κάποιας Κυβέρνησης. Είναι πρώτα απ’όλα υπόθεση της κοινωνίας και των ίδιων των πολιτών.
Και εκείνος που θα κρίνει αν μια θέση της νέας Κυβέρνησης είναι θετική και υπέρ της κοινωνίας των πολιτών, είναι οι ίδιοι οι πολίτες και όχι κάποιες κομματικές «φωτισμένες πρωτοπορίες». Και εδώ χρειάζεται να επεξεργασθούμε και να καταθέσουμε προτάσεις και θέσεις, ώστε να αναβαθμίσουμε τη δημοκρατία και την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, όχι μόνο μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες, αλλά και στην καθημερινή λειτουργία της δημοκρατίας.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω όμως με το είδος της αντιπολίτευσης που ταμπουρωμένη πίσω από έναν ξεπερασμένο κρατισμό, απορρίπτει κάθε πρόταση της νέας Κυβέρνησης, αναβάλλοντας τις λύσεις των προβλημάτων σε κάποιο αδιόρατο «σοσιαλιστικό» αύριο. Που αντιμάχεται κάθε είδους μεταρρύθμιση. Που μηδενίζει κάθε προσπάθεια και πολιτική μεταρρύθμισης αυτού του Κράτους, γιατί την θεωρεί ενσωμάτωση. Που θεωρεί ότι η λύση κάθε προβλήματος περνάει μέσα από την «κρατικοποίηση» της λύσης του.
Όμως αυτή η πρακτική έχει οδηγήσει την αριστερά αντί να υπερασπίζεται τους αδύνατους να συντάσσεται αρκετές φορές με τις κάθε είδους συντεχνίες. Το είδαμε αυτό πρόσφατα στα λιμάνια, παλαιότερα με ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων που επιδίωκαν ειδική μεταχείριση και η αριστερά τους υπερασπιζόταν. Το είδαμε στην παιδεία, που η απόρριψη κάθε μεταρρύθμισης την οδήγησε να διαφωνήσει ακόμη και με την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στην εκλογή των αντιπροσώπων τους στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Το βλέπουμε διαχρονικά όταν απορρίπτει κάθε είδους αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των δημόσιων υπηρεσιών και λειτουργών, να υπερασπίζεται ουσιαστικά το απαράδεκτο καθεστώς που επικρατεί στις δημόσιες υπηρεσίες ή τουλάχιστον να συμβάλλει στο να μην γίνεται καμιά μεταρρύθμιση ή αλλαγή.
Η απόδειξη για το ποιος υπερασπίζεται τους κοινωνικά αδύνατους, δεν είναι οι κορώνες και οι βερμπαλιστικές εκφράσεις που περιέχουν τις λέξεις μονοπώλια και κεφάλαιο. Αλλά η ίδια η πρακτική και οι πολιτικές που ασκούνται στα πραγματικά προβλήματα και οι λύσεις που προωθούνται.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για την νέα Κυβέρνηση. Δεν αρκούν μόνο οι καλές προθέσεις. Χρειάζεται πολιτική βούληση και σταθερότητα στις επιλογές. Γιατί οι συγκρούσεις με μεγάλα συμφέροντα, κάθε είδους συντεχνίες είναι αναπόφευκτες. Το «βαθύ κράτος» είναι μπροστά της.
Τέλος η νέα Κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο τον εαυτό της ουσιαστικά, αφού πρέπει να συγκρουστεί μετωπικά με το ίδιο το παρελθόν του Κυβερνώντος κόμματος. Με κατεστημένες νοοτροπίες, ημέτερους, κομματικούς στρατούς και άλλα γνωστά φαινόμενα που ταλαιπωρούν διαχρονικά την ελληνική κοινωνία. Και το στοίχημα που βάζει με τον ελληνικό λαό αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό είναι πολύ μεγάλο.

Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα 19-10-2009