Ο φίλος μου ο Μήτσος (ένα μικρό διήγημα)

Σήμερα θα σας πω για το φίλο μου το Μήτσο και την κοινή μας πορεία από τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα.

Φιλαράκια παιδιόθεν με το Μήτσο λοιπόν σπουδάσαμε μαζί στο Πανεπιστήμιο μέχρι το 1981-2 που τελειώσαμε, κολλητοί φίλοι και ταυτόσημοι πολιτικά και ιδεολογικά. Οι κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν (τρόπος του λέγειν), οι πάγκοι των αριστερών νεολαιών και κομμάτων, οι έντονες ιδεολογικές συζητήσεις, λες και ήταν μια κόκκινη αριστερή επικράτεια, ο χώρος των Πανεπιστημίων. Στις πόλεις και στα χωριά της χώρας της μεταπολίτευσης, οι συναυλίες του Μίκυ και άλλων τραγουδοποιών της αριστεράς, τις παρακολουθούσαν χιλιάδες θεατές που συμμετείχαν ενεργά τραγουδώντας κυρίως επαναστατικά άσματα, δηλαδή τα απαγορευμένα τραγούδια της Χούντας. Αριστεροί να κατεβαίνουν στο λιμάνι του Πειραιά από τα πλοία που τους έφερναν από τα νησιά της εξορίας, οι ήρωες μας. Οι εφημερίδες να γράφουν ηρωικά αριστερά αφηγήματα.

Τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν τα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας για την χώρα μας μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Η περίοδος 1949-1967 ήταν μια προβληματική περίοδος για την Ελλάδα, που προσπαθούσε να ορθοποδήσει, πολιτικά όμως ήταν μια δύσκολη περίοδος, με παράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμα και πολλούς αριστερούς, είτε διαφυγόντες μετά τον εμφύλιο στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, είτε εξορία σε κάποιο νησί του Αιγαίου προς γνώση και συμμόρφωση. Τόσο εκδικητική και ηλίθια διακυβέρνηση από τους νικητές του εμφυλίου 1947-1949 δεν μπορούσε να υπάρξει στην δεκαετία του εξήντα. Κυνήγησαν και εκδίωξαν τους ηττημένους του εμφυλίου αριστερούς, ενώ ήταν τελείως ακίνδυνοι πλέον για όλους. Άσχετα, εάν για τον εμφύλιο είχαν τις περισσότερες ευθύνες οι ηγεσίες της αριστεράς, όταν κυρίως αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στις μεταπολεμικές Κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, σε αντίθεση με ότι έκαναν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης τα οποία συνεργάσθηκαν με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και έστησαν τα σημερινά σύγχρονα δημοκρατικά Κράτη. Οι δικές μας ηγεσίες της αριστεράς ονειρεύονταν επαναστάσεις και λαϊκές εξουσίες, με αποκορύφωμα την άρνηση τους να συμμετέχουν στις εκλογές του 1946, παρότι η επιρροή της αριστεράς την εποχή εκείνη ήταν πολύ σημαντική.

Η ιδεολογική ηγεμονία λοιπόν της αριστεράς την περίοδο της μεταπολίτευσης ήταν συντριπτική. Έτσι λοιπόν εγώ και ο Μήτσος παιδιά της εργατικής τάξης που δουλεύαμε από τα δέκα μας χρόνια, δεν γινόταν να μην μας κερδίσει η αριστερά. Ναι η αριστερά είχε την ιδεολογική ηγεμονία στα Πανεπιστήμια, όχι όμως και την πολιτική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία. Μια νέα πολιτική δύναμη, το ΠΑΣΟΚ που αντικαθιστούσε την Ένωση Κέντρου, με ηγέτη τον δημοφιλή Ανδρέα Παπανδρέου, φαινόταν ως η νέα ανερχόμενη κυβερνητική δύναμη, μετά την διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο οποίος έθεσε τις βάσεις της δημοκρατικής Ελλάδας της μεταπολίτευσης, κυβερνώντας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Και πράγματι το 1981 μόλις εμείς τελειώναμε τις σπουδές μας με το Μήτσο, το ΠΑΣΟΚ αναλάμβανε κυβερνητικές ευθύνες. Όμως εμένα και του Μήτσου, ποτέ δεν μας άρεσαν τα συνθήματα και οι λαϊκίστικες δημαγωγίες του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ. Παραμείναμε και μετά το Πανεπιστήμιο στην αριστερά, παρότι η υπόθεση της επανάστασης είχε αρχίσει να χλομιάζει, αλλά και τα νέα και οι ειδήσεις από τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ δυσάρεστες για τους αριστερούς.

Αποκορύφωμα αυτής της δυσαρέσκειας και στενοχώριας ταυτόχρονα, ήταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, την οποία προκάλεσε ο ίδιος ο λαός της Ανατολικής Γερμανίας, δηλαδή της σοσιαλιστικής Γερμανίας. Ήταν ως να έριχναν τα τείχη μιας φυλακής στην οποία ήταν φυλακισμένοι μετά την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της Γερμανίας από τον Κόκκινο Στρατό το 1945 και την ήττα του Χίτλερ από τους συμμάχους. Η πτώση του τείχους ήταν η αρχή μιας ολικής κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και η κατάρρευση αυτή και η μετάβαση των χωρών αυτών εν γένει ειρηνικά σε δημοκρατίες την περίοδο μετά το 1989, οφείλονταν βασικά στην αποτυχία του συστήματος, κυρίως στον οικονομικό τομέα αλλά και στον τομέα της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών.

Ο Μήτσος και εγώ ταρακουνηθήκαμε και στενοχωρηθήκαμε και οι ελπίδες που μας είχαν δημιουργηθεί το 1985 με την άνοδο του Γκορμπατσόφ στην εξουσία της Σοβιετικής ένωσης, με την Περεστρόικα και τη Γκλάσνοστ εξανεμίσθηκαν οριστικά, μετά την αποκαθήλωση του και την άνοδο λαϊκιστών και εθνικιστών ηγετών στην Ρωσία και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά από δεκάδες συζητήσεις, ειδήσεις, αναζητήσεις, διαβάσματα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το σύστημα του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσε εκ των ένδον, δηλαδή λόγω εσωτερικών προβλημάτων στην οικονομία, στην έλλειψη δημοκρατίας και στις ανύπαρκτες πολιτικές ελευθερίες των πολιτών.

Ο Μήτσος όμως για κάποιο λόγο άλλαξε συμπεριφορά και σκέψη μετά την κατάρρευση. Ωσάν να πείσμωσε και αντί η κατάρρευση να τον απογοητεύσει τον έκανε πιο αδιάλλακτο και δογματικό. Πιστεύει μέχρι και σήμερα (ή θέλει να πιστεύει, δεν το ξέρω ακόμη, το σίγουρο είναι ότι περί πίστης πρόκειται), ότι το σύστημα κατέρρευσε γιατί δεν το υπερασπίστηκαν όσο έπρεπε οι άνθρωποι που πίστευαν σ’ αυτό, είχε προδότες εκ των ένδον και δεχόταν για χρόνια την ιμπεριαλιστική περικύκλωση της Δύσης που δεν άντεξε.

Ναι, θεωρώ το 1989 τους τρεις μήνες Κυβερνητικής συνεργασίας της ενωμένης αριστεράς του Συνασπισμού με την ηγεσία του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου, μια φωτεινή σελίδα, τη στιγμή που η χώρα περνούσε μια μεγάλη εθνική κρίση ακυβερνησίας και οικονομικών σκανδάλων (Σκάνδαλα Κοσκωτά, δολοφονία Μπακογιάννη από 17 Νοέμβρη). Και η συνεργασία αυτή δεν σηματοδότησε τόσο το κυβερνητικό έργο (που και αυτό ήταν σημαντικό), αλλά κυρίως το μήνυμα που εξέπεμψε για αλλαγή σελίδας και το κλείσιμο των πληγών του εμφυλίου. Η αριστερά ήταν παρούσα ως εθνική πολιτική δύναμη και συντελούσε στην διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό ήταν το σημαντικό. Ο φίλος μου ο Μήτσος ενώ την περίοδο του 1989 συμφωνούσε με την στάση αυτή της αριστεράς, τελευταία τα έχει πάρει πίσω και δεν θέλει καθόλου να μιλάει για την συγκυβέρνηση αριστεράς - Κ.Μητσοτάκη του 1989.

Το 2015 όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα την διακυβέρνηση της χώρας εκτιμώ ότι το πρώτο εξάμηνο αποδείχθηκε καταστροφικό για την χώρα και παραλίγο να οδηγηθούμε στο γκρεμό, εάν η τότε Κυβέρνηση επέλεγε να ακολουθήσει την απόφαση του δημοψηφίσματος και να απορρίψει τις προτάσεις της ΕΕ. Και το θεωρώ καταστροφικό, γιατί αυτή η Κυβέρνηση, ενώ βιάστηκε να αναλάβει Κυβερνητικές ευθύνες, υποσχόμενη τα πάντα στους πάντες και ότι θα καταργούσε τα μνημόνια με έναν Νόμο και ένα άρθρο δεν είχε καμιά εναλλακτική αριστερή πρόταση διακυβέρνησης. Αφού περιπλανήθηκε σε φαντασιακούς συμμάχους (Ρωσία, Κίνα κ.ά.) και σε κούφια λόγια και μεγάλα, προσγειώθηκε απότομα και υποχρεώθηκε να διαπραγματευθεί στην συνέχεια και ευτυχώς στο τέλος κατέληξε στο 3ο μνημόνιο βοήθειας και οικονομικής στήριξης από τους εταίρους μας της ΕΕ, το οποίο ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής και η χώρα σώθηκε στην κυριολεξία στο παραπέντε από την ανοικτή χρεοκοπία. Ο φίλος μου ο Μήτσος να μην ακούει για την περίοδο αυτή, θεωρεί την διακυβέρνηση αυτή ενδοτική και υποταγμένη, όπως λέει στα καπιταλιστικές επιταγές της ΕΕ και των συμμάχων της Αμερικάνων.

Από το 1989 είμαι ένας σκεπτόμενος πολίτης ανένταχτος ουσιαστικά κομματικά, με περιόδους ένταξης σε σχήματα της ανανεωτικής αριστεράς (ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, ΔημΑρ, ΜΕΤΑ) που δυνάμωσαν μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ειδικά μετά το 2015 πορεύομαι μόνος μου αναθεωρώντας και αμφισβητώντας. Χωρίς δογματισμούς, αλλά με δημιουργική διάθεση να συνομιλήσω με τον οποιονδήποτε καλοπροαίρετο με ιδέες και επιχειρήματα. Εκτιμώ ότι δεν κατέχουμε ως άνθρωποι την απόλυτη αλήθεια για κανένα θέμα(ίσως και να μην υπάρχει), θεωρώ ότι πρέπει να σεβόμαστε τις απόψεις του συνομιλητή μας, όποιες και εάν είναι αυτές (στο επίπεδο των ιδεών) και να προσπαθούμε να τις αντικρούσουμε αναζητώντας μέσα από τον διάλογο την αλήθεια ή μέρος της.

Με τον Μήτσο μιλάμε ακόμη και έχουμε τις διαφορές μας. Έχει μείνει κατά την γνώμη μου με τα εργαλεία της σκέψης της δεκαετίας του 70, δηλαδή από τη μια πλευρά, ο κακός ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που φταίνε για όλα και από την άλλη, όσοι αντιστέκονται σ’ αυτούς. Τον τελευταίο καιρό οι νέες συγκρούσεις στον πλανήτη τον έχουν οδηγήσει να θεωρεί ότι η Ρωσία και το Ιράν με τους συμμάχους του, τη Χαμάς, Χεζμπολά, Χούθι κ.λ.π. είναι ο άξονας της αντίστασης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και πρέπει να τους στηρίξουμε με κάθε τρόπο, με βάση το σχήμα, ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Για την σύγκρουση στην Παλαιστίνη έφτασε στο σημείο, να υποστηρίζει ουσιαστικά την εξαφάνιση του Ισραήλ στο όνομα της ελεύθερης Παλαιστίνης από τον Ιορδάνη έως την Θάλασσα, θέση που δεν συνάδει με την αριστερά των παλαιοτέρων ετών.

Τα επιχειρήματα μου ότι, στο Ιράν οι ισλαμιστές εξολόθρευσαν τους κομμουνιστές μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1989 παρότι την είχαν υποστηρίξει, ότι η λύση στο μεσανατολικό είναι η συνύπαρξη δύο Κρατών (Ισραήλ και Παλαιστινιακό), ότι η μετανάστευση πρέπει να γίνεται οργανωμένα και δεν μπορεί η Ευρώπη να είναι ξέφραγο αμπέλι, ότι οι ισλαμιστές πρέπει να σέβονται τις δυτικές κοινωνίες που φιλοξενούνται και τους νόμους τους, και σε άλλα πολλά θέματα, πέφτουν στο κενό, είναι ωσάν να μην σε ακούει καν. Όταν του μιλάς για τη σφαγή της Χαμάς 1200 και την απαγωγή 251 ομήρων, άοπλων πολιτών και κυρίως νέων παιδιών στο φεστιβάλ που γινόταν σε Ισραηλινό έδαφος, σου λέει ότι ήταν μια πράξη αντίστασης. Του λέω ότι διεθνή πρακτορεία ειδήσεων μιλάνε για στημένες φωτογραφίες παιδιών που δείχνουν ότι λιμοκτονούν στην τραγωδία της Γάζας, του μιλάω για την διεθνή προπαγάνδα της Χαμάς μέσα από ΜΚΟ (Και στην Ελλάδα έχει στηθεί μια με πολύ καλή δουλειά για τη Χαμάς), οι οποίες ξοδεύουν εκατομμύρια και αναρωτιέμαι που τα βρίσκουν, δεν με ακούει και απαντάει μονολεκτικά. Αντιστέκονται. Του λέω ότι το 2005-2006 ο ισραηλινός στρατός συγκρούστηκε με 10.000 ισραηλινούς εποίκους για να παραδώσει την Γάζα και την Δυτική Όχθη στους Παλαιστίνιους, έδωσε νερό και ρεύμα στους Παλαιστίνιους για να οργανώσουν τη ζωή τους και αυτοί παίρνανε την Ισραηλινή και διεθνή βοήθεια και με την χρηματοδότηση του Ιράν και άλλων και αγοράζανε πυραύλους και κατασκευάζανε τούνελ, μου λέει ότι αυτά είναι προπαγάνδα του Ισραήλ.

Κατέληξα ότι πλέον ο φίλος μου ο Μήτσος δεν ακούει πλέον τι του λες. Δεν θέλει να ακούει. Ότι και να του πεις αυτός έχει φτιάξει τα δικά του πιστεύω, έχει κλείσει μάτια και αυτιά και ότι του λένε ή ότι διαβάζει τα εξηγεί με ένα δικό του τρόπο και τα τοποθετεί στο δικό του αφήγημα, που όμως έχει καταρρεύσει από το 1989. Το ξέρει κατά βάθος νομίζω, αλλά δεν θέλει να το αποδεχθεί. Γιατί εάν τα αποδεχθεί όλα αυτά, θα καταρρεύσει και ο δικός του κόσμος που οικοδόμησε στο μυαλό του όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής του.

Η μεγάλη εικόνα του πολέμου στην Γάζα

 

Η σημαδιακή ημέρα της 7^ης Οκτωβρίου 2023 με την επίθεση των δολοφόνων της Χαμάς στον χώρο που διεξαγόταν το φεστιβάλ Nova από νέους κυρίως ισραηλινούς, όπου σφαγιάσθηκαν περίπου 1200 άνθρωποι και 251 απήχθηκαν ως όμηροι, πολλοί από τους οποίους υποβλήθηκαν σε κάθε είδους βασανιστήρια, άνοιξε τον δρόμο του Πολέμου και της αιματοχυσίας στην Γάζα. Μέχρι εκείνη την ημέρα κανένας άνθρωπος ή υπηρεσία όπως αποδείχθηκε δεν μπόρεσε να προβλέψει ή να πληροφορηθεί αυτήν την θανάσιμη επιδρομή των τρομοκρατών της Χαμάς.

Πως φτάσαμε όμως στην ημέρα αυτή που αποτέλεσε την αφετηρία ενός αιματηρού πολέμου ; Γιατί εδώ έχουμε ένα Κράτος και ένα λαό που θέλει να ζήσει ειρηνικά με τους γείτονες του, και από την άλλη ορκισμένοι εχθροί του που έχουν ως σκοπό της ζωής τους την εξαφάνιση του. Ας δούμε τα πράγματα λοιπόν χωρίς προκαταλήψεις.

Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, η περιοχή της Παλαιστίνης μια έκταση όση περίπου και η Πελοπόννησος, όπου ζουν σήμερα τα 10 εκ. περίπου των σύγχρονων ισραηλινών, στην αρχαία εποχή ονομαζόταν Ιουδαία, όπου κατοικούσαν οι αρχαίοι ισραηλίτες και άλλοι λαοί, πήρε το όνομα Παλαιστίνη από τους Ρωμαίους οι οποίοι νίκησαν, διέλυσαν τα Βασίλεια των Ιουδαίων και τους οδήγησαν στην παγκόσμια διασπορά τους σε όλο τον κόσμο. Οι σύγχρονοι ισραηλινοί άρχισαν να μεταναστεύουν στις εστίες των αρχαίων προγόνων τους τον 19^ο και τον 20^ο αιώνα διωγμένοι και κατατρεγμένοι κατά καιρούς από όλες σχεδόν τις χώρες που διέμειναν. Αποκορύφωμα το 1948 λίγα χρόνια μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και το ολοκαύτωμα, με την επίσημη ίδρυση του Ισραήλ με απόφαση του ΟΗΕ και την παραχώρηση της περιοχής από την Μεγάλη Βρετανία, η οποία ήλεγχε την περιοχή μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι τότε όλες οι κοινότητες και διαφορετικές εθνικές και θρησκευτικές ομάδες (κυρίως Εβραίοι και Άραβες Παλαιστίνιοι) ζούσαν ειρηνικά.

Ο 1^ος επιθετικός πόλεμος κατά του Ισραήλ γίνεται την επομένη της δημιουργίας του από πέντε Αραβικά Κράτη, τα  οποία θα υποστούν συντριπτική ήττα και θα συνάψουν ανακωχή.  Όπως σε κάθε πόλεμο ο νικητής καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τους όρους, οι άραβες παλαιστίνοι που δεν θέλουν να ενσωματωθούν στο ισραηλινό Κράτος, επιλέγουν είτε να φύγουν για τις γειτονικές χώρες της Ιορδανίας, Συρίας, Λίβανο είτε περιορίζονται στην Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και στην Λωρίδα της Γάζας. Υπήρξαν και περίπου 2 εκατομμύρια άραβες Παλαιστίνοι οι οποίοι επέλεξαν να ζουν εντός του νέου Κράτους του Ισραήλ. Ακολουθεί μια περίοδος ανάπτυξης, εξέλιξης και προόδου του Ισραήλ που ανεβάζει το επίπεδο της κοινωνίας ως μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης. Με δημοκρατία και ελεύθερες εκλογές συναγωνίζονται πάνω από δέκα κόμματα για την ψήφο των πολιτών και  αναδεικνύουν τις Κυβερνήσεις τους, οι πολίτες του Ισραήλ, είτε είναι Εβραίοι στο Θρήσκευμα, είτε Μουσουλμάνοι, είτε μη θρησκευόμενοι και συνήθως λόγω ενός τύπου απλής αναλογικής, είναι Κυβερνήσεις συνεργασίας.

Ο 2^ος αραβο – ισραηλινός πόλεμος ή πόλεμος των έξι ημερών, (για κάποιος ιστορικούς είναι ο 3^ος Αραβο – Ισραηλινός πόλεμος με 2^ο την κρίση του Σουέζ και τη σύγκρουση Αιγύπτου με Βρετανία-Γαλλία-Ισραήλ το 1956), είναι η επίθεση το 1967 επτά αραβικών κρατών (Αίγυπτος, Συρία, Ιορδανία, Ιράκ, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Αλγερία) για να διαλύσουν το Κράτος του Ισραήλ. Όλες οι αραβικές χώρες ηττήθηκαν συντριπτικά σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα και στις 10 Ιουνίου υπογράφεται συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Το Ισραήλ κερδίζει τη Λωρίδα της Γάζας, τη χερσόνησο του Σινά, τη δυτική Όχθη του Ιορδάνη (Ανατολική Ιερουσαλήμ) και τα υψώματα του Γκολάν.

Ο 3^ος αραβο – ισραηλινός πόλεμος (ή 4^ος) ξεσπάει το 1973 για να πάρουν πίσω οι αραβικές χώρες τα εδάφη που έχασαν τον πόλεμο του 1967. Και στον πόλεμο αυτό το Ισραήλ είναι ο απόλυτος νικητής, αλλά κάνει σοβαρές παραχωρήσεις ως απόδειξη ότι θέλει ειρήνη με τους άραβες. Έτσι το 1979 υπογράφηκε η συμφωνία ειρήνης Αιγύπτου – Ισραήλ, το τελευταίο αποσύρεται από το Σινά αλλά η Αίγυπτος αποβάλλεται από τον Αραβικό Σύνδεσμο.  

Στα επόμενα χρόνια έχουμε μια βελτίωση των σχέσεων του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες, αν εξαιρέσουμε τις χρονιές 1982 και 1986 με την επέμβαση του Ισραήλ στον Λίβανο, για να εξοντώσει κυρίως τις ένοπλες ομάδες της Οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), όπως ονομάσθηκε η οργάνωση που συστάθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο, στην 1^η Σύνολο του στο Κάιρο το 1964. Ο βασικός σκοπός της οργάνωσης ήταν η “απελευθέρωση της Παλαιστίνης και η ολοσχερής εξόντωση του Ισραήλ. Όμως μετά από σημαντικές ήττες στην σύγκρουση της οργάνωσης με το Ισραήλ, το 1993 η ΟΑΠ αποκηρύσσει την βία και την τρομοκρατία, υπογράφει συμφωνία ειρήνευσης με το Ισραήλ αναγνωρίζοντας το δικαίωμα να υπάρχει ως Κράτος και το Ισραήλ αναγνώρισε την ΟΑΠ ως επίσημο εκπρόσωπο του Παλαιστινιακού λαού.

Το 1985 ιδρύεται η παραστρατιωτική τρομοκρατική οργάνωση Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η οποία υποστηρίζεται ανοικτά από το ισλαμοφασιστικό Ιράν, στρατιωτικά και οικονομικά. Εισχωρεί στην οικονομική και πολιτικής ζωή του Λιβάνου και αποκτά με τα χρόνια ισχυρή θέση στα πολιτικά πράγματα της χώρας ακόμη και στην διακυβέρνησης της. Οι δεσμοί της με το Ιράν ισχυροποιούνται και αποκτά ένα πολύ σημαντικό οπλοστάσιο στραμμένο στον σταθερό εχθρό το Ισραήλ, με επιθέσεις αυτοκτονίας κατά Ισραηλινών στόχων και όχι μόνο, που ακόμη και ο αραβικός Σύνδεσμος το 2016 την κατατάσσει στις τρομοκρατικές οργανώσεις.  Στις 8 Οκτωβρίου 2023 μια μέρα μετά τον σφαγιασμό της Χαμάς, η Χεζμπολάχ εξαπολύει μια τεράστια επίθεση κατά του Ισραήλ με ρουκέτες και πυροβολικό. Το Ισραήλ απαντάει και τον Νοέμβριο του 2024 υποχρεώνεται να υπογράψει συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, υποχρεούμενη  να αποσυρθεί από το Νότιο Λίβανο εντός 60 ημερών και το Ισραήλ να αποσυρθεί από τον Νότιο Λίβανο. Η πτώση του καθεστώτος του Άσαντ στην Συρία αποδυναμώνει δραματικά το βόρειο μέτωπο των αντιπάλων του Ισραήλ (Χεζμπολάχ, Συρία).

H Χαμάς, μια φανατική και εξτρεμιστική παλαιστινιακή οργάνωση, η οποία μετά το 2007 έχει εγκαθιδρύσει ένα δικτατορικό καθεστώς στην Λωρίδα της Γάζας μετά την νίκη της κατά της Φατάχ (Παλαιστινιακή Ένοπλη Οργάνωση που υποστηρίζεται από την ΟΑΠ), σύμφωνα με την ίδια την Παλαιστινιακή Αρχή (ΟΑΠ). Χρηματοδοτούμενη από το Κατάρ, την Τουρκία, εταιρίες και οικονομικούς ολιγάρχες από αραβική κράτη, αλλά και την Παλαιστινιακή ομογένεια, η οργάνωση έστησε ένα τεράστιο δίκτυο μελών και υποστηρικτών της στην περιοχή και σε όλο τον Κόσμο με σημαντικά ερείσματα και παρουσία σε διεθνείς οργανώσεις. Στην ιδρυτική της διακήρυξη κάνει έκκληση στην καταστροφή του Ισραήλ και την αντικατάστασή του με ένα Παλαιστινιακό Ισλαμικό Κράτος που θα περιλαμβάνει την έκταση του σημερινού Ισραήλ, την Λωρίδα της Γάζας και την Δυτική Όχθη ! Στις 7 Οκτωβρίου 2023, εξαπολύει την “Επιχείρηση Κατακλυσμός του Αλ Ακσά”, με πάνω από 2200 πυραύλους που εξαπολύονται από την Λωρίδα της Γάζας κατά του Ισραήλ και με ένοπλες επιθέσεις εντός των εδαφών του Ισραήλ, σκοτώνοντας αδιακρίτως όποιον έβρισκαν μπροστά τους και απαγάγουν σε ομηρία όσους δεν πέφτουν από τα πυρά τους.

Το Ισραήλ αιφνιδιασμένο ετοιμάζει την απάντηση του. Ως συντεταγμένο Κράτος που υπερασπίζεται τους πολίτες του από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, δεν εξαπολύει μια τυφλή επίθεση αντεκδίκησης που θα μπορούσε να ισοπεδώσει την Γάζα, αλλά καλεί τους Παλαιστίνιους να εκκενώσουν τις περιοχές που θα βομβάρδιζε τις υποδομές και τις εγκαταστάσεις της Χαμάς. Από την άλλη πλευρά η Χαμάς υποχρεώνει τους παλαιστίνιους όχι απλά να μην φύγουν, αλλά τους χρησιμοποιεί ως ασπίδες κυριολεκτικά στα Ισραηλινά πυρά.  Κάτω από Σχολεία και Νοσοκομείο εγκαθιστά βαρύ οπλισμό και πυραύλους και μέσα από ένα τεράστιο δίκτυο υπόγειων σηράγγων μπορούν να μετακινούνται και να διαφεύγουν τα στελέχη τους και οι ένοπλες ομάδες τους αφού πρώτα σπείρουν τον θάνατο. Δηλαδή δεν πρόκειται για ένα κανονικό στρατό και έναν πόλεμο όπου οι εμπόλεμοι για κάποιους λόγους συγκρούονται αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Εδώ έχουμε μια τρομοκρατική οργάνωση που εμφανίζεται ξαφνικά μέσα στις πόλεις σκοτώνει ισραηλινούς πολίτες ή άλλους πολίτες άλλων χωρών και μετά εξαφανίζεται ή ανατινάζονται οι ίδιοι οι δράστες γιατί δεν έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση ακόμη και στην ίδια τους τη ζωή. Το Ισραηλινό Κράτος στέλνει τις ένοπλες δυνάμεις να υπερασπιστούν τους πολίτες του και οι στρατιώτες του βρίσκουν μπροστά από τους τρομοκράτες της Χαμάς, τις ανθρώπινες ασπίδες των Παλαιστινίων που τοποθέτησαν η Χαμάς χωρίς βέβαια να τους ρωτήσουν. Γι αυτό και τις τελευταίες ημέρες αυξήθηκαν οι αντιδράσεις και οι διαμαρτυρίες των Παλαιστινίων ενάντια στη Χαμάς, παρά το κλίμα και τις μεθόδους τρομοκρατίας και εξαναγκασμού που ασκεί η οργάνωση αυτή στους απλούς παλαιστίνιους.

Όμως και στον πόλεμο αυτό η Χαμάς ηττήθηκε συντριπτικά παρά τις σημαντικές απώλειες που είχε και το Ισραήλ σε ανθρώπινες ζωές όπως και οι Παλαιστίνιοι απλοί πολίτες. Όχι βεβαία στα νούμερα που λέι η Χαμάς και το υπουργεί οΥγείας της αλλά όταν θα κατακαθήσει ο κουρναιχτός και υπάρξουν επίσημες καταγραφές σίγουρα θα καταγραφούν σημαντικές απώλειες και από τις δύο πλευρές. Η Χαμάς όμως βλέποντας μια συντριπτική ήττα η οποία δεν θα της επιτρέψει να ξανασηκωθεί, έχει ξεσηκώσει ένα παγκόσμιο κίνημα “ειρήνης και άμεσης κατάπαυσης του πυρός” για να μπορέσει να ανασυνταχθεί και άντε από την αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι υποστηρικτές της “ειρήνης και της άμεσης κατάπαυσης του πυρός” δεν καλούν να διαλυθεί η Χαμάς. Γιατί δεν συμφωνούν με αυτό που λέει το Ισραήλ, άμεση κατάπαυση του πυρός με ταυτόχρονη διάλυση της Χαμάς. Γιατί η διάλυση της Χαμάς θα ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο για την ειρήνη στην περιοχή αλλά κυρίως στην ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης με την εγγύηση και του Ισραήλ. Άρα η λύση βρίσκεται στην κατάπαυση του πυρός με την ταυτόχρονη διάλυση της Χαμάς. Όσο δεν το καταλαβαίνει αυτό η δυτική κοινή γνώμη τόσο τα μέτωπα του πολέμου δεν θα κλείνουν οριστικά στην Μέση Ανατολή.

Λίγο πιο κάτω οι Χούθι της Υεμένης μια άλλη φανατική στρατιωτική οργάνωση υποστηριζόμενη και αυτή από το Ιράν με δυνατότητες ενός Κράτους (όχι επίσημου αλλά ουσιαστικά κυριαρχεί στον εμφύλιο της Υεμένης) εξαπολύει συνεχείς πυραυλικές επιθέσεις κατά του Ισραήλ υποστηρίζοντας την αδελφή οργάνωση της Χαμάς, αλλά και με επιθέσεις σε πλοία στην Ερυθρά Θάλασσα με σημαία του Ισραήλ ή Κρατών που έχουν κάποιες σχέσεις με το Ισραήλ. Ο σύγχρονος πόλεμος κατά της Δύσης δια αντιπροσώπων.

Ποια είναι λοιπόν η μεγάλη εικόνα για κάθε πολίτη της Δύσης. Έχουμε από την μια πλευρά ένα μαύρο μέτωπο με τις πιο φανατικές δυνάμεις του Ισλάμ (Ιράν, Χεζμπολάχ, Χαμάς, Χούθι κ.ά.) που θέλουν να εξαφανίσουν στην φάση αυτή ένα λαό που δεν μπόρεσε ούτε ο Χίτλερ να το εξοντώσει και από την άλλη ένα δημοκρατικό δυτικό Κράτος που υπερασπίζεται μόνο του ουσιαστικά την δημοκρατία, την ελευθερία και την ασφάλεια των πολιτών του. Και με μια έννοια φυλάει τις “Θερμοπύλες” του Δυτικού Πολιτισμού από ότι πιο άγριο, φανατικό και εχθρικό προς την Δύση Ισλάμ. Σκεφτείτε για λίγο ότι κάποια στιγμή το Ιράν μπορέσει να ολοκληρώσει το πυρηνικό του πρόγραμμα και κατασκευάσει την ατομική βόμβα, μήπως ανοίξει στην κυριολεξία ο ασκός του Αιόλου χωρίς επιστροφή για την ανθρωπότητα ;

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι το σχέδιο των δύο Κρατών απορρίφθηκε επανειλημμένα από την αραβική – Παλαιστινιακή πλευρά. Το 1947 προτάθηκε από την Γενική συνέλευση των ηνωμένων Εθνών και απορρίφθηκε από τις Αραβικές Χώρες. Η Παλαιστινιακή ηγεσία της ΟΑΠ έχει δεχθεί την πρόταση των δύο Κρατών αλλά η Χαμάς την απορρίπτει κατηγορηματικά θέτοντας ως στόχο την εξόντωση του Ισραήλ και την δημιουργία ενός Ισλαμικού Χαλιφάτου σε όλη την περιοχή από τον Ιορδάνη έως την θάλασσα. Το 2000 προτάθηκε η λύση των δύο Κρατών από τον ηγέτη του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ και το 2008 από τον ηγέτη Εχούντ Ολμέρτ. Ως και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου η δημερινός ηγέτης του Ισραήλ που δέχεται σκληρή κριτική για τον χειρισμό του τωρινού πολέμου από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, το 2009 πρότεινε την λύση των δύο Κρατών που απορρίπτουν οι Παλαιστίνιοι. Βέβαια η ιδέα των δύο Κρατών είναι πλέον αρκετή ώριμη για τα Αραβικά Κράτη τα οποία έχουν αναγνωρίσει επίσημα το Ισραήλ. Το μόνο εμπόδιο σήμερα είναι η Χαμάς. Γι αυτό και το κλειδί για την λύση των δύο Κρατών σήμερα είναι η ολοσχερής ήττα και ο αφοπλισμός της Χαμάς.

Οπότε ας σκεφτεί ο κάθε πολίτης της Δύσης ποια πλευρά πρέπει να επιλέξει. Γιατί όλοι θα συμφωνήσουμε για την Ειρήνη, αλλά πως και από ποιο δρόμο θα φτάσουμε σ’ αυτήν, αξίζει να το διερευνήσουμε περισσότερο και όχι να παρασυρθούμε από την προπαγάνδα.

Ναι λοιπόν στην άμεση κατάπαυση του πυρός, όμως με ταυτόχρονο αφοπλισμό της Χαμάς.

26-5-2025