Ασφαλώς κάθε ομάδα ή κλάδος
εργαζομένων επιλέγει τις μορφές και τους τρόπους που θέλει να αγωνιστεί και
κρίνεται γι αυτό. Και οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τη γνώμη τους για
οτιδήποτε αφορά την κοινωνία. Με
ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάντα. Χωρίς κοινωνικούς αυτοματισμούς. Αλλά με κρίση
και καλόπιστη κριτική. Σε μια περίοδο δύσκολη όπως αυτή που διανύουμε ως
χώρα και ως κοινωνία όλοι οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί ασφαλώς,
έχουμε υποστεί περικοπές. Προσωπικά οι θυσίες και οι περικοπές αυτές θα ήθελα
να ήταν πιο δίκαιες και όχι τόσο οριζόντιες, όσο τελικά ήταν. Η ουσία όμως
είναι ότι η χώρα είχε πτωχεύσει και έπρεπε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία,
δηλαδή το δρόμο προς τη «κόλαση»… Γιατί εάν είχε ανοίξει αυτή η πόρτα της
«κολάσεως» ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάναμε σήμερα…Η διεθνής εμπειρία για όσους
έχουν ανοικτά τα μάτια είναι διδακτική… Τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν έχουν
βγει οι «χατζάρες» που είδαμε στην Αργεντινή. Όποιοι λένε καλύτερα να είχαν
βγει, θα τους παρακαλούσα να το ξανασκεφτούν. Όποτε η χώρα πέρασε περιόδους
τέτοιων διχασμών ήρθε δεκαετίες πίσω…
Ύστερα για να είμαστε
αντικειμενικοί, τις πιο μεγάλες επιπτώσεις της κρίσης τις φορτώθηκε ο ιδιωτικός
τομέας. Το 1,5 περίπου εκατ. άνεργοι και
κάποιες χιλιάδες κλειστά μαγαζιά κάτι δηλώνει. Και αυτοί οι δύσμοιροι του
ιδιωτικού τομέα πρέπει, όχι μόνο να ζήσουν τις οικογένειες τους αλλά και μέσα
από τη φορολογία να δώσουν στο Κράτος τα απαραίτητα έσοδα για να μπορέσει να
πληρώσει στη συνέχεια τους υπαλλήλους του, δηλαδή και τους εκπαιδευτικούς. Γιατί ο πλούτος παράγεται στον ιδιωτικό
τομέα από τους σκληρά εργαζόμενους του, τις επιχειρήσεις, τους
αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες μας. Ο δημόσιος τομέας (δηλαδή οι
υπηρεσίες) δεν παράγει πλούτο. Είναι απαραίτητος όμως γιατί προσφέρει πολύτιμες
υπηρεσίες στην κοινωνία, όπως είναι η υγεία, η εκπαίδευση κ.λ.π. δηλαδή για την
αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης που παράγει τον πλούτο. Γι αυτό επειδή είναι
πολύτιμος τομέας πληρώνεται από την κοινωνία για να εξυπηρετεί την κοινωνία και
τους πολίτες. Γι αυτό οι εργαζόμενοι του
δημόσιου τομέα χρειάζεται να είναι προσεκτικοί όταν οι μορφές πάλης τους
επιδρούν αρνητικά στην υπόλοιπη κοινωνία. Και πρέπει να ξανασκεφτούν ξανά και
ξανά όταν διεκδικούν, πως το διεκδικούν και αν αυτό που διεκδικούν είναι δίκαιο
πάντα σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία.
Ένα άλλο θέμα που
ενδιαφέρει την κοινωνία και οι πολίτες θα ήθελαν να ακούσουν από τους
εκπαιδευτικούς και για τα άλλα σοβαρά προβλήματα της εκπαίδευσης. Για παράδειγμα,
τι θα γίνει με την ποιότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με την ουσία της γνώσης;
Τι θα γίνει με τον βραχνά της παραπαιδείας, τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια
που κοστίζουν μια περιουσία σε μια οικογένεια ; Και γιατί μια εργατική οικογένεια που δεν έχει να δώσει για ιδιαίτερα
να μην μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά της ; Γιατί σήμερα το Σχολείο δεν
μπορεί να δώσει τα απαραίτητα εφόδια στο κάθε παιδί και να υποχρεώνεται η κάθε
οικογένεια να στέλνει τα παιδιά της σε ιδιαίτερα και σε φροντιστήρια ; Δεν
αφορά αυτό το πρόβλημα σε ένα μεγάλο βαθμό και τους εκπαιδευτικούς και το
μάθημά τους ; Τι θα γίνει με εκείνους
τους εκπαιδευτικούς που αρχίζουν τη «δουλειά», δηλαδή τα ιδιαίτερα τους, μόλις
κλείσει το Σχολείο μέχρι αργά το βράδυ, στους ίδιους τους μαθητές τους ; Δηλαδή
στα ιδιαίτερα τα «παίρνουν» τα γράμματα ενώ στο Σχολείο δεν τα «παίρνουν» ;
Γιατί δεν θέλουν να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί ; Και για να προλάβω το
ερώτημα ποιος αξιολογεί, υπάρχουν αντικειμενικά συστήματα αξιολόγησης. Γιατί για παράδειγμα να μην επιβραβεύονται
όσοι εκπαιδευτικοί έχουν σημαντικές επιτυχίες μέσα από τις τάξεις τους, χωρίς
όμως φροντιστήρια και ιδιαίτερα ; Οικονομικά και βαθμολογικά. Ποιος θα είχε
αντίρρηση σ’ αυτό; Γιατί αφήνουμε να συνεχισθεί αυτό το καθεστώς της ισοπέδωσης
; Δεν διάβασα όμως κάτι σχετικό με αυτά
στις ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ. Μόνο πόσο θίχτηκαν οικονομικά διάβασα. Ναι,
μειώθηκαν τα εισοδήματα των εκπαιδευτικών. Όμως μειώθηκαν σε όλους. Και κάτι
άλλο. Κάποιοι άλλοι είδαν όχι μόνο να
μειώνονται τα εισοδήματά τους, αλλά έχασαν και τη δουλειά τους. Και αυτοί
και οι σύζυγοί τους. Και μέσα στην οικογένεια δεν μπαίνει κανένα εισόδημα. Το
σκέφτηκαν αυτό οι φίλοι της ΟΛΜΕ που σ’αυτούς μπορεί να μειώθηκαν τα εισοδήματά
τους αλλά τουλάχιστον ένας μισθός τουλάχιστον μπαίνει μέσα στην οικογένεια
τους; Και το Καστελόριζο και η Κάσος Ελλάδα είναι και αν χρειαστεί να πάνε
κάποιοι εκπαιδευτικοί στα νησιά μας αυτά για να μορφώσουν τα παιδιά μας, πρέπει
να πάνε. Κάποιοι με περισσότερα ίσως προσόντα, μεταναστεύουν στην Γερμανία και
στην Αγγλία.
Δεν συμφωνώ με τον
διαχωρισμό των εργαζομένων ανάλογα εάν εργάζονται στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο
τομέα. Συμφωνώ με όσους θεωρούν ότι όλοι μαζί μπορούμε να ανατρέψουμε, τις
παλιές νοοτροπίες και συμπεριφορές και κυρίως τις πολιτικές που μας οδήγησαν
στα σημερινά αδιέξοδα της χώρας. Να
αχρηστέψουμε το σύστημα των πελατειακών σχέσεων. Να μην επιτρέψουμε πλέον την
κατάληψη του Κράτους από τους κομματικά ημέτερους. Αξιοκρατία παντού. Και
να δούμε την βελτίωση της ζωής μας και των αποδοχών μας, μέσα από την αλλαγή
του αναπτυξιακού μας μοντέλου με την παραγωγή πλούτου και όχι με δανεικά και
χρέη. Αυτές είναι οι προκλήσεις για όλους μας κατά την γνώμη μου και όχι η
συντήρηση και η υπεράσπιση του χτες.
Κώστας Χαϊνάς
Χαλκίδα
10-5-2013
