Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Όταν οι ώρες είναι δύσκολες





Ας κρατήσουμε χαμηλά τους τόνους. Δεν είναι ωραία να αποχωρείς από ένα κόμμα που είσαι συνιδρυτής του. Πόσες προσδοκίες αλήθεια γέννησε το 2010 η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς σε πολλούς. Ένα κόμμα της αριστεράς που δεν έλεγε μόνο ΟΧΙ, που δεν έμενε μόνο στις καταγγελίες. Αναλάμβανε και ευθύνες. Γιατί ευθύνες δεν έχουν μόνο αυτοί που Κυβερνάνε. Ευθύνες για τα αδιέξοδα της χώρας το 2009 είχαν κυρίως οι Κυβερνώντες τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και όσοι ήταν στην αντιπολίτευση όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δηλαδή και η αριστερά κάθε έκφανσης. Ποιος αντιστάθηκε για παράδειγμα στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού το 2000; Ποιος στήριξε κάθε είδους συντεχνία και οργανωμένη ομάδα να απομυζά πόρους και να διασφαλίζει προνόμια από το Κράτος και σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας; 
Και έρχεται μια διαφορετική αριστερά που πολλοί προσδοκούσαμε ότι θα ήταν διαφορετική. Ακόμη και Κυβέρνηση έκανε με τα κόμματα που είχαν τις βασικές ευθύνες για τα αδιέξοδα της διακυβέρνησης από τη μεταπολίτευση, για να μην πέσει η χώρα στα βράχια. Όμως κράτησε πολύ λίγο αυτή η χαρά, ότι πράγματι κάτι νέο γεννιέται. Πολύ γρήγορα έγινε η επανάκαμψη στις γνωστές “αξίες” της αριστεράς. Όχι, ακόμη και στις πιο απλές μεταρρυθμίσεις. Ανακάλυψε το περίφημο πρόσημο. Λες και το να καταργήσουμε άχρηστες γραφειοκρατίες, να καταργήσουμε άδικες κρατήσεις υπέρ τρίτων, να καταργήσουμε περιορισμούς επαγγελματικής δραστηριότητας και άλλα απλά πράγματα τα οποία σε καμιά κανονική ευρωπαϊκή χώρα δεν υφίστανται, πρέπει να έχουν κάποιο αριστερό ή προοδευτικό πρόσημο. Το δημοκρατικό πρόσημο δεν έφτανε ; Ανακάλυψαν το αριστερό πρόσημο για να μην   αλλάξει τίποτα τελικά.
Η ΔημΑρ κατά τη γνώμη μου απέτυχε γιατί δεν μπόρεσε σ’ αυτή τη δύσκολη φάση της μνημονιακής εποχής να εκφράσει ένα συνεπές μεταρρυθμιστικό πρόσωπο, γιατί αντιτάχθηκε στις αλλαγές και στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και συντάχθηκε λίγο – πολύ, από ένα σημείο και μετά πιο ξεκάθαρα, με τις περίφημες “αντιμνημονιακές” δυνάμεις που πιστεύουν ότι οι εταίροι και δανειστές μας είναι υπεύθυνοι για τα δεινά μας. Με τις πιο ευρωσκεπτικιστικές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες υπόσχονται ότι μόλις αναλάβουν, θα σκίσουν τα μνημόνια και τότε όλα τα προβλήματα θα λυθούν, ως δια μαγείας. Και τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη μιας πραγματικής δημοκρατικής επανάστασης, δηλαδή μιας μεγάλης δημοκρατικής αλλαγής των δομών και των θεσμών του Κράτους μας, η οποία μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την πιο πλατιά συνεργασία των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων, ώστε να γίνουμε μια κανονική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα, κάποιοι εξαγγέλλουν την “αριστερή διακυβέρνηση“ και τον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό” της χώρας!!!
Όμως παρόλα αυτά δεν μπορείς να θριαμβολογείς γιατί αποχωρείς. Ούτε βέβαια και εσύ που μένεις, μπορείς να λες έτσι απλά στο καλό και τελειώσαμε με τους ενοχλητικούς. Αποχωρείς γιατί δεν σε έπεισαν. Εντάξει αλλά και εσύ που αποχωρείς δεν έπεισες. Ποιος έχει δίκιο ; Η απάντηση για τον καθένα είναι διαφορετική, όπως και η αλήθεια. Η αλήθεια στην πολιτική δεν είναι κάτι αντικειμενικό, χειροπιαστό, αποδείξιμο. Την απόλυτη αλήθεια δεν την κατέχει κανείς γιατί μάλλον δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Τις απαντήσεις στην πολιτική τις δίνει η ίδια η ζωή και βασικά οι πολίτες με την ψήφο τους και τις επιλογές τους. Όχι ότι και αυτοί δεν κάνουν λάθος. Ασφαλώς κάνουν και οι πολίτες λάθη. Αλλά στην πολιτική μας αρέσει δεν μας αρέσει, “μένουν“ όσοι έχουν την επιβεβαίωση της κοινωνίας των πολιτών.  Θα δείξει λοιπόν. Προσωπικά αισθάνομαι άσχημα για κάποιους πραγματικούς φίλους που στεναχώρησα με την αποχώρηση μου. Όμως δεν υπήρχε άλλη λύση. Δεν μπορούσες να ξεδιπλώσεις τις ιδέες σου, όταν μια “πλειοψηφία” έχει κλείσει τα αυτιά της, δεν ακούει κανέναν άλλον, δεν επηρεάζεται από καμιά “μειοψηφία”.  Όταν αποχωρούν μέλη και  στελέχη σου τι κάνεις ; Δεν αναρωτιέσαι ; Οι πολίτες όταν σου δίνουν 1,2% στις ευρωεκλογές τι κάνεις ; Προφανώς παραιτείσαι και αφήνεις την αντίθετη άποψη να περπατήσει, να δοκιμαστεί. Δεν “στραγγαλίζεις“ την άλλη άποψη και στο όνομα της “πλειοψηφίας” πας όπως – όπως σε ένα Συνέδριο, για να επιβεβαιώσεις μια πολιτική που αποδοκιμάσθηκε. Τέλος πάντων προσωπικά δεν τα έχω με κανέναν, σέβομαι την άποψη που κυριάρχησε, εύχομαι ότι καλύτερο στον καθέναν και ας αφήσουμε τη ζωή να μας επιβεβαιώσει ή να μας διαψεύσει…

11-9-2014
Κώστας Χαϊνάς